“It’s just a trick of the light”. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Μόνο που αυτό το φως δε λέει να σβήσει ακόμα…
Η μουσική κοινότητα, αν και βιώνεται διαφορετικά βάσει αυστηρά και μη προσωπικών κριτηρίων, λειτουργεί τελικά ως τέτοια χάρις στις κοινές αισθήσεις. Δεν είχε ποτέ σημασία το πώς καταλήγει να σου αρέσει ένας μουσικός ή ένα συγκρότημα, αλλά το ότι κάποιοι από τους λόγους που αυτό συμβαίνει αποδεικνύονται κοινοί με γνωστούς ή αγνώστους μουσικόφιλους. Για μένα, η μουσική των The Chameleons ήταν και αναπόφευκτα είναι συνδεδεμένη με την ποίηση του παρεξηγημένου από τους αδαείς ως πεσιμιστή Κώστα Καρυωτάκη. Αν και σίγουρα δεν έχουν την παραμικρή σημασία για σας οι λόγοι αυτού του ασυνήθιστου ζευγαρώματος, τώρα που το σκέφτομαι, ύστερα από τόσα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, θα μπορούσα να μη θεωρήσω τη συμπόρευση αυτή ως αποκύημα μιας απλής χρονικής συγκυρίας, αλλά να την αποδώσω στην αναγωγική μελαγχολία και την τεράστια δύναμη που συναντά κανείς στις post-punk νότες του πρώτου και στις λέξεις του δεύτερου.
Τώρα τελευταία, ίσως και λόγω των νέων δεδομένων που δημιουργεί η παρατεταμένη καραντίνα, όλο και περισσότερα συγκροτήματα φέρνουν στο φως παλαιότερες ζωντανές ηχογραφήσεις τους, προερχόμενες κυρίως από την εποχή που εκείνα βρίσκονταν στο απόγειό τους. Έτσι κάνουν και οι Chameleons, που στις είκοσι τέσσερις Σεπτεμβρίου μέσω του Elevated Living: Live in Manchester, London & Spain μας φέρνουν σε επαφή με ακυκλοφόρητο ψηφιακά και μη live υλικό από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Δηλαδή της τους χρυσής εποχής.
Η κυκλοφορία αποτελείται από δύο CD post-punk πανδαισίας με ζωντανές εμφανίσεις από την πόλη τους το Manchester στο The Hacienda (28/1/83) και το Gallery Club (18/12/82) και μία από Λονδίνο στο Camden Palace (9/11/84), όπως επίσης και ένα dvd που περιλαμβάνει όλες τις παραπάνω συναυλίες, το αφιέρωμα του καναλιού Arsenal της Καταλανικής τηλεόρασης στη μπάντα από το 1986, τέσσερα τραγούδια από την εμφάνισή τους στο κλαμπ Discoteca 666 της Βαρκελώνης (1985), όπως και συνεντεύξεις των Mark Burgess και John Lever. Οι ορκισμένοι φίλοι της μπάντας μπορούν να εκστασιάζονται, αφού θα βρουν σπάνιες εκτελέσεις των Nathan’s Phase και Things I Wished I’d Said από την εμφάνιση στο Gallery Club και πρώιμες εκτελέσεις του A Person Isn’t Safe Anywhere These Days κάτω από τον τίτλο Men οf Steel και του Thursday’s Child ως Years Ago από τη βραδιά στο The Hacienda.
Μόνες οι ημερομηνίες των παραπάνω εμφανίσεών τους είναι ικανές να προϊδεάσουν για το περιεχόμενο και το πάθος που εσωκλείει το Elevated Living: Live in Manchester, London & Spain. Απλά αναλογιστείτε ότι οι Chameleons σχηματίστηκαν το 1981 και ότι το χρονικό εύρος που καλύπτεται στη νέα τους κυκλοφορία αναφέρεται στα δύο άλμπουμ που είχαν ως τότε, δηλαδή το Script of the Bridge και το What Does Anything Mean? Basically. Πιστεύω πως έγινα σαφής. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η παρέα των Reg Smithies (κιθάρα), Dave Fielding (κιθάρα), John Lever (ντραμς) και Mark Burgess (μπάσο, φωνητικά) δε βρίσκεται απλά σε καλή φάση, αλλά σίγουρα στην καλύτερή της. Μέσα από το Elevated Living: Live in Manchester, London & Spain έχουμε μια ακόμα ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι πράγματι δε γνώρισε τελικά την επιτυχία που της άξιζε, αν και απέκτησε άμεσα αρκετούς φανατικούς οπαδούς, ενώ σήμερα θεωρείται ως μία από τις επιδραστικότερες της εποχής.
Όπως βλέπουμε και από την κυκλοφορία αυτή, οι Chameleons στις ζωντανές τους εμφανίσεις δεν αρέσκονταν σε σημαντικές διαφοροποιήσεις των τραγουδιών από τις εκτελέσεις που είχαν κάνει στο στούντιο. Είχαν συνήθως θλιμμένους στίχους σε απόλυτη αρμονία με την εποχή, υπέροχα τραγουδισμένους και γραμμένους από τον Burgess, βαρύγδουπο μπάσο και δύο καταπληκτικές κιθάρες πολύ πιο δραστήριες απ’ ότι σε μια συνηθισμένη post-punk μπάντα.
Για τα τραγούδια, μάλλον δε χρειάζεται να πω κάτι ιδιαίτερο. Θα απολαύσετε τα Here Today, Return of the Roughnecks, Up the Down Escalator, όπως και τα φοβερά και τρομερά Less Than Human, Monkeyland, Second Skin και A Person Isn’t Safe Anywhere These Days. Φυσικά, θα σταματήσει και ο χρόνος, όπως κάθε φορά που ακούμε τους ύμνους των Don’t Fall και In Shreds. Όσοι νομίσατε πως ξέχασα το View from a Hill γελαστήκατε, μιας και το άφησα τελευταίο για να τονίσω πως η εκτέλεσή του στο live του Gallery Club κορυφαία.
“No wonder I feel like I'm floating on air”.
