Time for a change. Δε μιλάω για το τραγούδι του Peter Hammill, αλλά για το έκτο άλμπουμ των White Lies. Μόνο που στην περίπτωσή τους η αλλαγή δεν ήταν και τόσο αναπάντεχη κι όποιος παρακολουθεί την πορεία τους από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους To Lose My Life... (2009) και μετά, καταλαβαίνει απολύτως τι εννοώ.

Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που γεννήθηκε από τις στάχτες των Fear of Flying το τρίο από το Ealing, αποτελούμενο σταθερά από τους Harry McVeigh (φωνητικά, κθάρα), Charles Cave (μπάσο) και Jack Lawrence-Brown (ντραμς). Από την πρώτη κιόλας στιγμή, απολύτως δικαιολογημένα, η μπάντα συνδέθηκε με τη σημαντικότερη και μαζικότερη αναβίωση του post-punk, κατέχοντας μια από τις εξέχουσες θέσεις των θεωρούμενων ως αυθεντικών σύγχρονων εκφραστών της κληρονομιάς των Joy Division, στο πλευρό των Editors και των Interpol. Και ζούσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μόνο που δε χρειαζόταν να εντρυφήσει κανείς στη μουσική τους για να διαπιστώσει ότι δεν ήταν προορισμένη για να παραμείνει αυστηρά περιορισμένη σε αυτό το πλαίσιο.

Ομολογουμένως, στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολο να φανταστεί κάποιος την εξέλιξη του ήχου τους, κάτι που γινόταν ευκολότερο με γεωμετρική πρόοδο από το Big TV και μετά. Κι έτσι, φτάσαμε στο As I Try Not to Fall Apart, όπου κάμποσα τραγούδια δεν τα λες με τίποτα προβλέψιμα, αν δεν ήσουν ήδη υποψιασμένος από τους οιωνούς. Φυσικά, η νέα τους δουλειά δε γυρίζει την πλάτη στο πολύ καλό παρελθόν -το αντίθετο μάλιστα- αλλά αφήνει περισσότερο παρά ποτέ χώρο για την pop -electro και μη-, funky grooves, συγκαλυμμένο -όπως πάντα, αλλά εμφανές- prog, καθώς και αναλογικά και ηλεκτρονικά beats.

Γενικότερα, θα έλεγα ότι ο δίσκος είναι πιο ρυθμικός και πιο κεφάτος από τους προηγούμενους, αν και κάποιες φορές η θεματολογία του δεν αποφεύγει τα προσφιλή τους «βαριά» ζητήματα της αποξένωσης, της ψυχικής υγείας, των ανίατων ασθενειών και του θανάτου, τον οποίο εξερευνούν με αμείωτη ένταση αρχής γενομένης από το Death και μετά. Όπως όλοι όμως καλά γνωρίζουμε, έχουν τον τρόπο τους να μιλούν για όλα αυτά, έτσι ώστε να μη βαραίνουν την ατμόσφαιρα, κάτι που γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στο As I Try Not to Fall Apart.

Πάρτε ως παραδείγματα το There Is No Cure For It και το indie pop Am I Really Going to Die, που παρά τον τίτλο του, είναι το πιο funky (α-λα Orange Juice) τραγούδι που έχουν γράψει. Η ευφορική pop συνεχίζεται με το Step Outside και το, παρά τον οξύμωρο τίτλο του, As I Try Not to Fall Apart, που γράφτηκε μέσα σε μια νύχτα και μιλά για τις στιγμές που νιώθουμε πιο ευάλωτοι, τις οποίες ντύνει με την pop των αρχών των '80s και διακριτική Pet Shop Boys αισθητική.

Χαρακτηριστική στιγμή είναι και αυτή του Breathe, που μοιάζει βγαλμένο από τα κιτάπια των ανεπανάληπτων Love and Money, έχοντας το ίδιο τρομερό μπάσο, αν και ο Cave δήλωσε σε συνέντευξη ότι το εμπνεύστηκαν από το Dance Hall Days των Wang Chung. Πιο προσηλωμένο στο παρελθόν είναι το I Don’t Want to Go to Mars, που θυμίζει πόσο συγγενικός είναι ο ήχος τους με εκείνον των Editors και καυτηριάζει τη νέα τάση των πάμπλουτων να ταξιδεύουν στο διάστημα για λόγους προσωπικής προβολής. Με το Blue Drift μπορεί μεν να γυρίζουμε για τα καλά στα '80s και τους Simple Minds του Waterfront, αλλά δεν καταλείπονται περιθώρια να σκεφτούμε ότι οι McVeigh και Cave έπαψαν να είναι prog fans. Τέλος, με το The End έρχονται αβίαστα στο νου οι πιο ενδοσκοπικές στιγμές των Tears for Fears.

Η ηχογράφηση έγινε σε δύο sessions στα στούντιο Sleeper and Assault & Battery του Λονδίνου, ενώ την παραγωγή του άλμπουμ υπογράφουν από κοινού ο παλιόφιλος από την εποχή του To Lose My Life… Ed Buller και ο Claudius Mittendorfer (Weezer, Panic! At The Disco). Time for a change, λοιπόν. Τι λέτε;