Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω αποφασίσει να παρακολουθήσω μια συναυλία χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό γι'αυτό που πρόκειται να δω. Χωρίς να έχω ακούσει το οτιδήποτε από τον καλλιτέχνη ή την μπάντα, να έχω έστω μια μικρή ιδέα για τη μουσική του ταυτότητα. Η 2η μέρα του Νοέμβρη λοιπόν, ήταν μια από αυτές τις εξαιρέσεις. Βρέθηκα να στέκομαι σε έναν μισογεμάτο συναυλιακό χώρο με ένα τεράστιο ερωτηματικό να αιωρείται πάνω απ'το κεφάλι μου αλλά και γεμάτος προσμονή. Εκείνη τη γλυκιά αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι άγνωστο, σε κάτι που έχεις αποφασίσει μεν να εξερευνήσεις χωρίς όμως να έχεις προλάβει να πάρεις μαζί σου τα απαραίτητα εφόδια.

Συνεπώς, το κείμενο αυτό δεν αποτελεί μια ψύχραιμη ματιά, μια κριτική χτισμένη με επιχειρήματα και ρεαλιστικές περιγραφές, αποστασιοποιημένη από υποκειμενικές σκέψεις και συναισθηματισμούς. Αντιθέτως, είναι η καταγραφή μιας εμπειρίας. Μιας εμπειρίας πρωτόγνωρης! Μονάχα με αυτόν τον προσδιορισμό μπορώ να περιγράψω αυτό που βίωσα το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, μόλις ο Theodore και οι μουσικοί του ανέβηκαν στη υποφωτισμένη σκηνή του Fuzz και οι πρώτες ονειρικές μελωδίες άρχισαν να ζεσταίνουν τον παγωμένο αέρα γύρω μας.

Τί είδαμε να διαδραματίζεται μπροστά μας; Ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό έργο. Μια μουσική παράσταση κατά τη διάρκεια της οποίας, έννοιες όπως "αισθητική" και "αρτιότητα" ερχόντουσαν αβίαστα στα χείλη σου εάν επιχειρούσες να περιγράψεις αυτό που βλέπεις. Μια συνολικά αψεγάδιαστη παραγωγή, τόσο σε οπτικό όσο και σε ηχητικό επίπεδο αποτελούμενη από ένα εξαιρετικό σύνολο μουσικών με διακριτούς ρόλους, να συνοδεύουν έναν frontman - οδηγό σε αυτό το αχαρτογράφητο και σκοτεινό ονειρικό ταξίδι που μόλις είχε ξεκινήσει και που πριν καν προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τί συμβαίνει, σε είχε παρασύρει μαζί του. Έναν οδηγό που τον παρατηρούσες να ακροβατεί και να μεταλλάσσεται ανάλογα με τις ατμόσφαιρες κάθε τραγουδιού. Άλλοτε ως ήρωας κάποιου δράματος όπου με τον εσωστρεφή λυρισμό της ερμηνείας του σε άφηνε να πλέεις γαλήνια μέσα στις μυσταγωγικές μελωδίες μιας νοητής ιεροτελεστίας και άλλοτε πάλι ως μια persona χαμένη στην radiohead-ική ευφυία της, βυθισμένη μέσα σε έναν ωκεανό από ρυθμικές λούπες, δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις και εγκεφαλικές ηλεκτρικές α-συμμετρίες, να βλέπεις να αποδομείται μπροστά σου, να χάνεται μέσα στην κορύφωση μιας διονυσιακής παραζάλης, παρασέρνοντας με τη θεατρικότητα της παρουσίας της κάθε τί νηφάλιο. Όλα αυτά, να δημιουργούν ένα πολύχρωμο σύμπαν γεμάτο από ευφάνταστες συνθέσεις όπου ένιωθες πως κάθε μουσικό θέμα αποτελεί κομμάτι ενός εύθραυστου ηχητικού παζλ. Το οποίο αν και αισθάνεσαι πως σου γλυστράει μέσα από τα χέρια και διαλύεται στον αέρα, την ίδια στιγμή νιώθεις να καταλαγιάζει μέσα σου και να γεννά την αίσθηση μιας απρόσμενης πληρότητας.

Το live του Theodore ήταν ένα συναρπαστικό ερωτικό ταξίδι. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βίωνες τέτοιες συναισθηματικές λυτρωτικές εξάρσεις, που έπιανες τον εαυτό σου να μην τον νοιάζει καν να μάθει τον τελικό προορισμό...

Κείμενο: Απόστολος Γιάννας

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη