Η Twin Earth Records είναι ένα αμερικάνικο label το οποίο μπορεί να ξεκίνησε το μακρινό πια 2002 (με μια tribute συλλογή για τους Black Sabbath), ωστόσο τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πιο ενεργή την παρουσία του στο χώρο του σκληρού ήχου με κυκλοφορίες που περιλαμβάνουν σχήματα όπως οι Starchild, Black Betty, Fox 45. Το όνομα της εταιρίας (όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγο τη δισκογραφία των Monster Magnet, κάτι θα τους θυμίζει) αλλά και το μότο της στα social media (Black Sabbath Ruined My Life…) κάνουν ξεκάθαρο τον μουσικό προσανατολισμό της Twin Earth. Μιλάμε κυρίως για heavy rock (stoner αν έχετε μείνει στα παλιά…) και doom ύφους συγκροτήματα τα οποία επιλέγουν να ενταχτούν στο δυναμικό της εταιρίας επιδιώκοντας μέσω αυτής να αποκτήσουν μεγαλύτερη αναγνώριση στο πλαίσιο του συγκεκριμένου πάντα ακροατηρίου. Παρακάτω παρουσιάζουμε κάποιες χαρακτηριστικές κυκλοφορίες της των τελευταίων μηνών.
Bus – The Unknown Secretary (2016)
Η πρώτη από τις κυκλοφορίες της Twin Earth που σας παρουσιάζουμε αφορά ελληνικό γκρουπ. Το γεγονός ότι εγχώρια συγκροτήματα κυκλοφορούν με ευκολία τις δουλειές τους μέσω label του εξωτερικού (έστω και ανεξάρτητα) καταδεικνύει τη σημαντική πρόοδο που έχει επιτευχτεί σε όλα τα επίπεδα. Ο λόγος εδώ για τους Bus, οι οποίοι συντόμευσαν το όνομα τους από το Bus The Unknown Secretary, όπως τους είχαμε γνωρίσει, κρατώντας μόνο την πρώτη λέξη και δίνοντας ως τίτλο του άλμπουμ το δεύτερο κομμάτι του αρχικού ονόματος τους. Όσοι είχε τύχει να ακούσουν κάποιο από τα ΕΡ τους (The Impious Tapes και The Cross) ή έστω τους έχουν παρακολουθήσουν ζωντανά, θα έχουν σίγουρα μια καλή εικόνα για το περιεχόμενο του ντεμπούτου άλμπουμ τους. Εν ολίγοις μιλάμε για συνθέσεις με ωραία, παλιομοδίτικα riff, με έντονο το Sabbath-ικό στοιχείο (κάθε μπάντα του heavy rock/metal οφείλει να έχει αφομοιώσει τη μουσική παρακαταθήκη των θεμελιωτών του συγκεκριμένου ήχου), occult ατμόσφαιρα και σκοτεινή θεματολογία (λέξεις όπως Demons, Lucifer κ.ο.κ. επανέρχονται διαρκώς στους στίχους). Ακούγοντας κομμάτια όπως τα Don’t Fear Your Demon, Fallen και Masteroid είναι δεδομένο ότι θα σου έρθουν στο νου οι βρετανοί Uncle Acid & the Deadbeats, με τους οποίους συγγενεύουν ηχητικά (προφανώς μόνο τυχαία δεν επιλέχτηκαν οι Bus για να ανοίξουν την πρόσφατη συναυλία των Βρετανών στην Αθήνα). Οι Bus έχουν επιλέξει εμφανώς τα 70s ως την αγαπημένη μουσική δεκαετία (μην ξεχνάμε ότι τότε ο σκληρός ήχος έφτασε στον απόγειο του) και δείχνουν ότι έχουν «ψαχτεί» αρκετά. Αυτό που θα θέλαμε να δούμε στις επόμενες δουλειές τους είναι να ξεδιπλώνεται περισσότερο το δικό τους ηχητικό στίγμα, κρατώντας πιο πίσω τις επιρροές τους καθώς επίσης και μεγαλύτερη ποικιλία στο ύφος των συνθέσεων τους.
Psychedelic Witchcraft – Black Magic Man (2015)
Από την Ελλάδα περνάμε στην Ιταλία καθώς μέσω της Twin Earth κυκλοφόρησε στα τέλη του 2015 το ντεμπούτο ΕΡ (Black Magic Man) των Psychedelic Witchcraft. Το συγκρότημα από την Φλωρεντία μέσω της παρθενικής του δουλειάς κατάφερε να δημιουργήσει θετικότατες εντυπώσεις. Η μπάντα, η οποία ουσιαστικά αποτελεί δημιούργημα της τραγουδίστριας Virginia Monti, έχει υιοθετήσει ένα ήχο που έχει μεγάλη πέραση τα τελευταία χρόνια, κυρίως στην Ευρώπη. Μιλάμε για heavy rock, με εμφανείς blues αναφορές, occult θεματολογία και μια μυστηριακή ατμόσφαιρα να καλύπτει τις συνθέσεις. Φυσικά το ατού του γκρουπ είναι η frontwoman του, καθώς η Monti εκτός από ωραία εμφάνιση διαθέτει και όμορφη φωνή (τέλειος συνδυασμός δηλαδή) που δίνει έξτρα πόντους στο υλικό τους. Το Angela, με το οποίο ανοίγει το EP είναι δίχως αμφιβολία το hit της μπάντας και σαφώς το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι τους. Αξιόλογες είναι βεβαίως και οι υπόλοιπες συνθέσεις του EP όπως το μελωδικό Lying On Iron, το ρυθμικό Black Magic Man, το βγαλμένο από τα 70s Slave of Grief, το δυναμικό Wicked Dream και το Set Me Free στο οποίο η αγάπη τους για τους Black Sabbath δεν μπορεί να κρυφτεί (είπαμε βρίσκονται παντού στον σκληρό ήχο). Εν ολίγοις, οι Psychedelic Witchcraft διαθέτουν τη γοητεία των Blues Pills και το απόκοσμο στοιχείο των Blood Ceremony και έχουν τα εφόδια για να εξελιχτούν στην επόμενη εμμονή των φίλων του heavy rock. Οπότε όσοι ενδιαφέρονται για τον συγκεκριμένο ήχο και δεν τους έχουν ακούσει (έχει μεσολαβήσει εν τω μεταξύ και η κυκλοφορία του πρώτου τους LP The Vision), ας το κάνουν άμεσα, δεν θα το μετανιώσουν!
Stars That Move – No Riders (2016)
Ανάλογα υλικά με τους Psychedelic Witchcraft χρησιμοποιούν στη μουσική τους οι Αμερικάνοι Stars That Move. Συναντάμε κι εδώ heavy rock με γενναίες δόσεις από ‘70s hard rock, occult αισθητική, doom νοοτροπία, αναφορές σε Black Sabbath και φυσικά γυναικεία φωνητικά. Το γκρουπ αποτελεί δημιούργημα δυο μελών των Starchild (Richard Bennett – κιθάρα/μπάσο, Frank Sikes – τύμπανα) τα οποία σχημάτισαν με την προσθήκη της τραγουδίστριας Elisa Maria το trio και κυκλοφόρησαν φέτος μέσω της Twin Earth (ο Bennett είναι ουσιαστικά ο «εγκέφαλος» του label) το δεύτερο LP τους (είχε προηγηθεί πέρυσι η κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου τους). Στα 8 κομμάτια του άλμπουμ συναντάμε μια σύνθεση των παραπάνω στοιχείων που ως αποτέλεσμα παράγει μερικά αξιόλογα tracks όπως το τρομερό εναρκτήριο The Devil’s Fountain, το σκοτεινό Witchtower με τα βουτηγμένα στη Sabbath-ίλα riffs, το midtempo Castles και το ρυθμικό Oh, Sharon. Ως την μικρή έκπληξη του δίσκου θα χαρακτηρίζαμε την απροσδόκητη διασκευή στο TV Dinners των αγαπημένων ZZ Top, που ναι μεν δεν είναι ακριβώς στο ύφος της μπάντας, ωστόσο δεν είναι και παντελώς ξένοι προς αυτό (για την ιστορία απλώς να αναφέρουμε ότι στο ντεμπούτο τους είχαν διασκευάσει το A National Acrobat των Black Sabbath). Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία που το εξειδικευμένο κοινό (θα ήταν πολύ περιοριστικό να το πούμε «stoner κοινό») μπορεί άφοβα να αναζητήσει.
Bastard Lord – S/T (2015)
Τα doom φρούτα δεν βρίσκουν, μας λένε, πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν στο Buffalo της Νέας Υόρκης, την ιδιαίτερη πατρίδα εντελώς ετερόκλητων σχημάτων, όπως των Goo Goo Dolls, των Mercury Rev, των Spyro Gyra και των… Cannibal Corpse. Για το underground, βέβαια, θεωρείται από τα πιο “ζεστά” μέρη των ΗΠΑ και η μπάντα που παρουσιάζουμε εδώ ίσως είναι ενδεικτική της διαφημιζόμενης αυτής ποιότητας. Οι Bastard Lord μπορεί κατ’ όνομα να ακούγονται αντιχριστότεροι του αντιχρίστου, αλλά η μουσική τους ασχολείται ελάχιστα με τα θρησκευτικά. Στο ομώνυμο ΕΡ που κυκλοφόρησε πέρσι, οι Bastard Lord παίζουν doom που έρπει αργά και παραδοσιακά, με άκρες στην ψυχεδέλεια ιδιαίτερα όταν στη μίξη μπαίνουν τα φωνητικά του David Braymiller, φανερώνοντας έτσι μία διάθεση να φλερτάρουν με ήχους που δεν ανήκουν αυστηρά στον doom πλαίσιο. Τα riffs του κιθαρίστα Mike Hermann (επίσης στους με παρόμοιο προσανατολισμό, αλλά ελαφρώς πιο rock’n’roll - δηλαδή stoner-άδες - Sun Black Smoke) αρκούν για να σαπίσουν τα πιο γινωμένα εσπεριδοειδή, χάρη και στον βρώμικο ήχο. Προσωπικό highlight του ΕΡ, ο τρόπος με τον οποίο παραλαμβάνουν το βασικό riff του Masters Of The Universe των Hawkwind κατεβάζοντάς το 4 ταχύτητες κάτω (το νούμερο είναι ενδεικτικό). Με 4 κομμάτια στα 39 λεπτά, οι Bastard Lord δεν φοβούνται να δώσουν στα κομμάτια τον χρόνο που χρειάζονται για να προχωρήσουν (σέρνοντας, εννοείται!), καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον (σημαντικό) και λογικά οι φίλοι του ιδιώματος θα τους τσεκάρουν με ευχαρίστηση. Να έχουν όμως υπόψη τους πως το 1ο πλήρης διάρκειας άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε στις αρχές Αυγούστου με τίτλο Cosmic Tomb, περιέχει μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία, σαφώς πιο καθαρό και γεμάτο ήχο και καλύτερες συνθέσεις!
Burn Thee Insects - Droid Intelligence (2016)
...ή αλλιώς “οικογενειακή υπόθεση” (κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα κτλ). Οι Burn Thee Insects είναι οι Mitchell French και Lucust French, πατέρας και γιος. Κατάγονται από το Jerome της πολιτείας της Arizona, που αν έχει γίνει κάπως γνωστό στους πιο nerds μουσικόφιλους, αυτό το οφείλει στο οινοποιείο που διατηρεί εκεί ο Maynard James Keenan. Ένα ενδιαφέρον trivia για τον πατέρα French είναι πως μεγάλωσε μαζί με τους Matt Pike και Al Cisneros (αμφότεροι των Sleep), ενώ ο υιός French είναι βαφτισιμιός του Pike! Το λάδι του νονού έχει “πιάσει” καλά στον Lucust, καθώς ο νεαρός τραγουδάει και παίζει (αρκούντως heavy) κιθάρα και ντραμς στην μπάντα (ο πιο έμπειρος πατέρας, με προϋπηρεσία στους κλασικούς Operator Generator που έδρασαν κοντά στο τέλος της θρυλικής δισκογραφικής Man’s Ruin Records). Στην επίσημη σελίδα τους στο facebook σχεδόν απειλούν ότι έχουν δημιουργήσει ένα νέο είδος, το DoomPop, που “είτε σας αρέσει είτε όχι, θα σας αρέσει”. Αν ξεπεράσουμε την πιθανότατα fake “νά ’χουμε να γράφουμε” έπαρση και αφιερώσουμε τα 31 λεπτά που απαιτούνται για την ακρόασή του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου του σχήματος με τίτλο Droid Intelligence, θα διαπιστώσουμε πως η πράξη δεν απέχει πολύ από τα λόγια. Νέο μουσικό είδος δεν φτιάχνουν (και δεν θα μας ένοιαζε και να έφτιαχναν, εκτός αν επρόκειτο για κάτι δραστικά διαφορετικό από τα ήδη υπάρχοντα), μιας και ακολουθούν κατά πόδας τας διδαχάς των Alice In Chains, ειδικά στις μελωδίες των φωνητικών, όπου περιμένεις να σιγοντάρει ο Cantrell στα δεύτερα, αλλά και επιτυχημένων εμπορικά συγκροτημάτων όπως οι Queens Of The Stone Age, με υπολογίσιμη δόση από Kyuss αλλά και το “μητρικό” group των Operator Generator, ώστε να θεωρείται άδικη η ρίψη τους στον κάλαθο των σύγχρονων copy-paste grunge σχημάτων. Ο δίσκος δεν συνεχίζει με την ίδια συνέπεια ποιότητας σε όλη τη διάρκειά του (τα διαμάντια του δίσκου βρίσκονται στα άκρα του), αλλά οπωσδήποτε αξίζει να προσέξει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ακόμη και οι τυπικοί stoner ρυθμοί καταλήγουν σε ενδιαφέροντα κομμάτια. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα ιδιαίτερο άλμπουμ από μία οικογένεια που μουσικά έχει δυνατότητες να βρεθεί σίγουρα ένα επίπεδο παραπάνω από όσο βρίσκεται τώρα.
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος – Μιχάλης Κουρής
