Οι Πολωνοί progsters Riverside έχουν διανύσει μία εξαιρετική ανοδική πορεία από την αρχή της καριέρας τους ως τώρα, θεωρούμενοι πλέον ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα συγκροτήματα του ήχου τους. Οι επερχόμενες συναυλίες τους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αναμένονται με πολύ μεγάλη προσμονή από τους φανς. Με αφορμή αυτές τις εμφανίσεις το Soundgaze θυμάται τις προηγούμενες επισκέψεις τους στη χώρα, αλλά και ένα live τους στη Ρώμη στo οποία είχαμε την χαρά να παρευρεθούμε.
Rodeo, 07/05/2010
Η παρουσίαση της πρώτης αθηναϊκής συναυλίας των Riverside πρέπει αναγκαστικά να ξεκινήσει από τον χώρο διεξαγωγής. Οι τοίχοι του Rodeo εμπεριείχαν μεν μια μεγάλη ιστορία, αλλά ως χώρος ορθίων για συναυλίες άνω των 50 ατόμων δεν ήταν κατάλληλος εξαιτίας της διαρρύθμισής του. Εκείνη την Παρασκευή, ενώ ο κόσμος δεν είχε γεμίσει ασφυκτικά τον χώρο, όποιος δεν ήταν μπροστά μπορούσε να δει ελάχιστα από τα τεκταινόμενα στη χαμηλή σκηνή, στην καλύτερη περίπτωση, τα κεφάλια των μουσικών.
Μουσικά οι Πολωνοί δεν δυσαρέστησαν το κοινό που προτίμησε αυτούς έναντι του ημιτελικού -τότε - της μπασκετικής Euroleague. Με σύμμαχο τον πολύ καθαρό ήχο, ο οποίος συνέβαλε ώστε να ακούγεται και το παραμικρό πάτημα της χορδής του κιθαρίστα Piotr Grudzinski, και παρά τη ζέστη που επικρατούσε κάτω από τα φώτα της χαμηλοτάβανης σκηνής του Rodeo (τόσο χαμηλοτάβανης που ο Mariusz Duda χτυπούσε πολλές φορές και επιδεικτικά το χέρι του στην οροφή!), έδωσαν τον καλύτερό εαυτό τους τιμώντας τους θεατές που παρακολουθούσαν με κατάνυξη σχεδόν και χωρίς πολλές εξάρσεις την εμφάνισή τους. Η μίξη Porcupine Tree, Tool και progressive metal μείον τον άκρατο τεχνοκρατισμό των συνθέσεων αποδόθηκε με ένταση και προσοχή στη λεπτομέρεια. Το theremin που είχε φέρει μαζί του ο keyboardίστας Michał Łapaj χρησιμοποιήθηκε μεν ελάχιστα, κατάφερε δε να συγκεντρώσει την περιέργεια των πίσω θεατών που δεν έβλεπαν από πού προέρχονταν οι παρανοϊκοί εκείνοι ήχοι. Ο πολυπράγμων τραγουδιστής και μπασίστας Mariusz Duda, κράτησε το βάρος της επικοινωνίας με το κοινό και βγήκε νικητής καθώς φαινόταν πρόσχαρός και πολύ συμπαθής. Παρότι η τεχνική κατάρτιση των μελών είναι υψηλή (σε κάποιες στιγμές μου θύμισε τηρουμένων των αναλογιών την χειρουργική εμφάνιση των Sieges Even στην Αθήνα πριν από λίγα χρόνια), ποτέ δεν επιδόθηκαν σε ανούσια σόλο και ατέρμονες ακροβασίες, εξαλείφοντας τη βαρεμάρα. Από άποψη σετλίστ, παρουσίασαν εξ ολοκλήρου το τότε πρόσφατο τους album (Anno Domini High Definition), μεγάλο μέρος από το προηγούμενο συν νύξεις από τα παλαιότερα, με τις λίγες στιγμές του Second Life Syndrome να αποσπούν τις πιο έντονες αντιδράσεις. Το Volte Face ζητήθηκε αλλά δεν ακούστηκε. Κρίμα που μία τόσο καλή εμφάνιση αδικήθηκε από τις συνθήκες διεξαγωγής, που απαγόρευσαν από περισσότερο κόσμο να έρθει σε επαφή με την πιο γνωστή μπάντα μη ακραίου metal της Πολωνίας.
Gagarin 205, 2/6/2013
Η ανακοίνωση της επιστροφής των Riverside αυτή τη φορά σε ένα χώρο αντάξιο του ονόματος τους μας χαροποίησε πραγματικά! Θα είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες και μάλιστα με ένα εξαιρετικό δίσκο στις αποσκευές τους (το Shrine of New Generation Slaves είχε κυκλοφορήσει μερικούς μήνες νωρίτερα).
Μπαίνοντας στο Gagarin και όση ώρα έπαιζαν οι αξιόλογοι Playgrounded (το support εκείνης της εμφάνισης) προσπαθούσαμε να συνηθίσουμε στην εικόνα του χώρου, όπως αυτός είχε διαμορφωθεί ειδικά για την περίσταση, με την κονσόλα του ηχολήπτη να έχει κατέβει στο μέσο της πλατείας από τον εξώστη που βρίσκεται μόνιμα, ενώ και στη σκηνή εντυπωσίαζε ο όγκος του εξοπλισμού και ιδιαίτερα στο κομμάτι των φωτισμών.
Αυτό που έμελλε να ακολουθήσει από τη στιγμή που οι τέσσερις Πολωνοί μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Οι Riverside πραγματοποίησαν ένα live που μόνο ως μυθικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Ξεκινώντας από το τεχνικό κομμάτι, ο ήχος που έφτανε στα αυτιά μας ήταν αδιανόητος ενώ τα φώτα που τους συνόδευαν ήταν πραγματικά εκπληκτικά. Όσο για την απόδοση της μπάντας, δυσκολεύεσαι να βρεις λόγια. Το κουαρτέτο βρισκόταν σε δαιμονιώδη φόρμα εκτελώντας τις συνθέσεις του με ασύλληπτη ακρίβεια. Ο μακαρίτης πια Piotr Grudziński έκανε τρομερή δουλειά στην κιθάρα χωρίς ποτέ να καταφεύγει στις συνήθεις κινήσεις εντυπωσιασμού που χαρακτηρίζουν τους συναδέλφους του σε αντίστοιχα prog σχήματα, ενώ ο θηριώδης Piotr Kozieradzki ήταν ένας οδοστρωτήρας πίσω από το drum kit. Ο Michał Łapaj θα μπορούσε να θεωρηθεί ο άτυχος της βραδιάς μιας και εμφανίστηκε με σπασμένο πόδι, όμως παρότι καθήμενος δεν δυσκολεύτηκε να κάνει τα μαγικά του στα πλήκτρα και να επιδοθεί συχνά σε α λα Jon Lord solo (καθόλου τυχαία οι Deep Purple μνημονεύτηκαν εκείνη τη βραδιά). Τελευταίο αφήσαμε φυσικά τον σπουδαίο Mariusz Duda (επίσης Lunatic Soul) ο οποίος εκτός από ικανότατος μπασίστας είναι ένας πραγματικά χαρισματικός frontman. Άκρως επικοινωνιακός και χιουμορίστας (σπαρταριστές οι στιγμές που προσπαθούσε να μιλήσει Ελληνικά με υπερπροσπάθεια και λίγη βοήθεια από το σκονάκι που είχε στην τσέπη), γέμισε τα μικρά κενά μεταξύ των κομματιών με έξυπνες ατάκες. Όσο για το setlist, αυτό -όπως ήταν λογικό- βασίστηκε στο υλικό του Shrine of New Generation Slaves (δίσκο που προσωπικά εκτιμώ ιδιαιτέρως) συν μερικές επιλογές από παλαιότερες κυκλοφορίες.
Φεύγοντας από το Gagarin δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι είχαμε παρακολουθήσει μια ιστορική συναυλία. Είχαμε δει ενώπιον μας ένα πραγματικά σπουδαίο γκρουπ στο αποκορύφωμα της καριέρας του (που να ξέραμε ότι λίγα χρόνια αργότερα η μοίρα θα το χτυπούσε αλύπητα...). Παράλληλα, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιούσαμε πως με τους Porcupine Tree να έχουν περιπέσει σε χειμερία νάρκη, οι Riverside ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να τους αντικαταστήσει στη σκηνή (έστω και εν μέρει). Ακόμα και σήμερα όταν ανακαλούμε στη μνήμη το συγκεκριμένο live μας προκαλούνται ευφορικά συναισθήματα.
Largo Venue, Roma 16/3/2019
Στο περσινό τμήμα της περιοδείας τους για το Wasteland, είχα προσωπικά την κρυφή ελπίδα πως κάποιος καλός διοργανωτής θα τους έφερνε στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια συναυλιακής απουσίας. Το όνομά τους έχει μεγαλώσει πολύ μεταξύ των fans και εκείνοι εμφανίζονταν πολυ δυνατοί, παρά τη σημαντική απώλεια του κιθαρίστα Piotr Grudziński. Μιας και αυτό το βήμα δεν φαινόταν να γίνεται τότε, πήρα την απόφαση να τους ακολουθήσω εκτός Ελλάδας, συγκεκριμένα στη συναυλία τους στο Largo Venue στη Ρώμη. Ταξίδι-αστραπή το συγκεκριμένο, αλλά δεν γινόταν αλλιώς οπότε ο χρόνος για sightseeing και φαγητό (και gelato βεβαίως) στην Αιώνια Πόλη ήταν ελάχιστος και η εκμετάλλευσή του έγινε στο έπακρο. Για την ιστορία, support ήταν οι εξαίρετοι Ολλανδοί Lesoir. Ο πάγκος με το πλούσιο merch γέμισε από νωρίς με κόσμο και οι συνεννοήσεις με την Αθήνα για παραγγελίες έδιναν κι έπαιρναν. Το venue που φιλοξένησε τους Riverside ήταν, φαινομενικά, ένα παραλληλεπίπεδο “κουτί” που θεωρητικά δεν θα μπορούσε να αξιώσει τον άψογο ήχο που ακούσαμε από τους Riverside στο Gagarin 205 το 2013 - χρειάζεται να αναφέρω ξανά πως δύσκολα θυμάμαι ποιοτικότερο ήχο σε κλειστό ελληνικό venue από εκείνη τη συναυλία; Πράγματι, στους Lesoir τα πράγματα ηχητικά δεν ήταν ιδανικά, χωρίς βέβαια να θεωρούνται και κακά. Όλα αυτά άλλαξαν άρδην όταν οι Riverside ανέβηκαν στη σκηνή. Με ήχο-κρύσταλλο, που θα ακουγόταν αδιανόητος αν δεν τον είχαμε ξαναζήσει από τους ίδιους, αυτό που αρκεί για να περάσεις καλά σε μία συναυλία είναι μία μπάντα παιχταράδων συνδεδεμένων σαν μία γροθιά, τραγούδια από σχεδόν όλα τα άλμπουμ τους με βάση φυσικά στο πρόσφατο ακόμη Wasteland και ένας τραγουδιστής μπροστάρης που έχει επίγνωση πώς να κάνει το κοινό να παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον δημιουργώντας φιλικό κλίμα. Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και τον εκπληκτικό φωτισμό τον οποίον έφερναν μαζί τους σε κάθε στάση της περιοδείας.
Ένα μάλλον σκοτεινό για τα δεδομένα τους άλμπουμ αποδόθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μεγάλη διαφορά φυσικά σε σχέση με τις προηγούμενες συναυλίες που τους είχα δει ήταν η απουσία του αποθανόντος Grudziński και η αντικατάστασή του στο live με τον τωρινό πλέον μόνιμο κιθαρίστα της μπάντας Maciej Meller. Μιας και το leg της περιοδείας κατά τη διάρκεια της οποίας ήρθαν και στην Ελλάδα αναφέρεται ουσιαστικά ξανά στο Wasteland και και θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η εκτέλεση του River Down Below που μας επιφύλαξαν για το τέλος ήταν απόλυτα συγκινητική και οπωσδήποτε μία στιγμή που θα θυμάμαι για πάντα από τη συγκεκριμένη συναυλία.
Riverside @ Principal Club Theater - Θεσσαλονίκη, 7/3/20
Οι Riverside τιμούν παραδοσιακά τη συμπρωτεύουσα όταν η περιοδεία τους φέρνει σε ελληνικό έδαφος. Βεβαια τα περίπου 200 άτομα που βρέθηκαν στο Principal εκείνο το Σάββατο θα μπορούσαν να ήταν σαφώς περισσότερα και τα αίτια θα πρέπει να αναζητηθούν όχι τόσο στην ταυτόχρονη διεξαγωγή της συναυλίας των Ved Buens Ende στην πόλη (καθώς οι δύο συναυλίες σίγουρα είχαν “επικαλυπτόμενους” παριστάμενους, αλλά εκτιμούμε όχι τόσους πολλούς ώστε να κάνουν σημαντική διαφορά), αλλά στην ανησυχία για την εξάπλωση του κορονοϊού εκείνη την εποχή στη χώρα. Κι αυτό διότι στις τελευταίες εβδομάδες περιορίστηκαν δραματικά τα νούμερα της προπώλησης, όπου συνήθως οι ρυθμοί στα εισιτήρια κατά συνθήκη αυξάνονται. Και πάλι όμως, η όμορφη και οπαδική εν πολλοίς ατμόσφαιρα που δημιούργησαν αυτοί οι παριστάμενοι έδειξε ότι αυτό το live θα το έχαναν πολύ δύσκολα.
Ακόμα κι αν η “κάψα” να δω τους Riverside ζωντανά μετά από τόσα χρόνια στην περίοδεία ενός εξαιρετικού δίσκου έφυγε με την συναυλία τους στη Ρώμη την περασμένη χρονιά στην οποία παραβρέθηκα, η συναυλία της Θεσσαλονίκης παρέμεινε για μένα προσωπικά πολύ ιδιαίτερη και, όπως σίγουρα έχουμε πει και άλλες φορές, είναι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις ένα συγκρότημα στην έδρα σου κι άλλο στο εξωτερικό. Οι εισαγωγικές μουσικές του διαλείμματος πριν βγουν οι Riverside στη σκηνή ήταν κυρίως παλιοι jazz, roots και swing ήχοι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ενσωματωθηκε πανέξυπνα και το The Day After, η πρακτικά ακαπέλα εισαγωγή του τελευταίου δίσκου. Όσο αυτή πλησίαζε προς το τέλος, οι Riverside ανέβηκαν στη σκηνή του Principal καταχειροκροτούμενοι από το κοινό που ήρθε να τους παρακολουθήσει. Το Acid Rain με το οποίο ξεκίνησαν κατέδειξε με το καλημέρα τα κύρια χαρακτηριστικά της βραδιάς: ήχος 10 στα 10 (και βάζω αυτόν τον βαθμό και όχι το 11 στα 10 που ακούσαμε την προηγούμενη φορά, διότι τα φωνητικά του Duda ακουγόταν λίγο πιο χαμηλά από ότι θα έπρεπε), εντυπωσιακός φωτιστικός σχεδιασμός υψηλού επιπέδου και μία μπάντα επί σκηνής που πολύ απλά και ξεκάθαρα εκτελεί με περισσή άνεση τα κομμάτια της επιζητώντας συχνά τη συμμετοχή του κοινού. Και το κοινό πράγματι συμμετείχε αμέριστα και χωρίς καμιά βαριά παραίνεση. Το Vale Of Tears συνέχισε το σερι του Wasteland μέχρι να πεταχτούμε μία βόλτα από το πρώτο τους άλμπουμ (Out Of Myself) με το Reality Dream Part 1. Εκεί διαπιστώσαμε για ακόμα μία φορά ότι όσο και αν η μουσική τους επιστρέφει περισσότερο στην “κανονική” τραγουδοποιία, οι τεχνικές τους ικανότητες τους επιτρέπουν να εκτελέσουν και πιο περίπλοκα κομμάτια έστω και αν αυτά ανήκουν κυρίως στο μακρινό παρελθόν. Ο πάντα χαμογελαστός Michał Łapaj πίσω από τα πλήκτρα κέρδιζε τις εντυπώσεις με το σωματικό του χιούμορ, ο ντράμερ Piotr Kozieradzki παρέμενε στιβαρός και σοβαρός, άψογα συνεργαζόμενος με τον Duda, ενώ ο επίσημα πλέον αναγορεμένος σε 4ο μέλος κιθαρίστας Maciej Meller, που δεν είναι και κανάς καινούριος στη μουσική πιάτσα αλλά ούτε και στη γνωριμία του με την μπάντα, φάνηκε εντελώς ενταγμένος στο πνεύμα των Riverside.
Φυσικά δεν είναι αμελητέα ούτε η συναισθηματική τους πλευρά, καθώς στο Conceiving You, ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια, το κοινό τους ακολούθησε, εύλογα αφού η εκτέλεση ήταν άκρως συγκινητική χωρίς να γίνεται υπερβολικά δραματική. Αλλά και τα Lament και Guardian Angel από το τελευταίο -τότε- άλμπουμ τους, στο ίδιο συναισθηματικό κλίμα πάντα, ήταν συγκλονιστικά προσφέροντας μερικά από τα highlights της βραδιάς. Τα οποία highlights δεν ήταν και λίγα - για την ακρίβεια ψάχναμε τις απλά καλές στιγμές με τον μεγεθυντικό φακό. Από όπου και να το πιάσεις, δύσκολα θα έβρισκες ψεγάδια - από την απίστευτη εκτέλεση του Second Life Syndrome ως το χορωδιακό κλείσιμο του Left Out ή ίσως την απόλυτα καλύτερη στιγμή της μπάντας, το Egoist Hedonist. Αναφέρω “της μπάντας”, διότι αμέσως μετά από το συγκεκριμένο κομμάτι, το Wasteland αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή του live όπου κοινό και συγκρότημα συμμετείχαν από κοινού στη διαμόρφωση μιας μοναδικά συναυλιακής και συναυλιόφιλης ατμόσφαιρας.
Το encore με τα 02 Panic Room και River Down Below ήταν ως και αναμενόμενο, όπως και η (δεύτερη) αναφορά του Duda στον αποθανόντα φίλο του και σημαντικό πυλώνα των Riverside. Αυτό που ίσως δεν περιμέναμε τόσο πολύ, καθώς έχει περάσει και ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ήταν η εμφανής συγκίνησή του όταν αναφέρθηκε στη στήριξη που είχαν από το κοινό τους, η οποία τους βοήθησε να ανακάμψουν και να επανέλθουν δυναμικά μετά από την απώλεια του Grudziński. Εκεί κάπου φάνηκε για άλλη μία φορά και η νοοτροπία της μπάντας απέναντι στους οπαδούς της - πώς εκείνοι θα παίζουν και θα δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους και θα παρουσιάσουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα ανεξάρτητα από το πλήθος του κοινού που βρίσκεται από κάτω να τους παρακολουθήσει, διότι πιστεύουν, και βλέπουν επίσης, ότι είναι εκεί από ειλικρινές ενδιαφέρον για τη μουσική τους και δεν έρχονται ως "φασέοι", για να το πούμε με νεοελληνική ορολογία.
Ξέρετε, συγκροτήματα όπως οι Riverside - βασικά, οι ίδιοι οι Riverside, δεν χρειάζεται να τους βάζουμε σε μαζικό γκρουπάκι, τουλάχιστον όχι στην στιγμή του θριάμβου τους - αξίζουν την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση. Τώρα βέβαια θα σκέφτεστε εύλογα τι δουλειά έχει στη Θεσσαλονίκη ένα περιοδικό που η βάση του βρίσκεται σαφώς στην Αθήνα και οι συντάκτες του κινούνται στα περίχωρα της πρωτεύουσας. Ο λόγος φυσικά δεν είναι άλλος από τους ίδιους τους Riverside, διότι η συναυλία του 2013 στην Αθήνα επέδρασε τόσο καταλυτικά στο να επανεξετάσουμε πώς κρίνονται οι πραγματικοί επαγγελματίες και ποιοι παίρνουν πραγματικά στα σοβαρά μία live εμφάνιση. Όσοι βρισκόταν στην Αθήνα το 2013 στο Gagarin, έχουν να θυμούνται έναν άψογο και ποιοτικότατο ήχο μακριά από οτιδήποτε είχε ακουστεί ως τότε σε κλειστό ελληνικό χώρο και φυσικά μία εκπληκτική εμφάνιση μπάντας. Ο εξοπλισμός της μπάντας για ένα live στο Gagarin και όχι σε κάποιο σαφώς μεγαλύτερο χώρο που χωράει κάποιες χιλιάδες άτομα χωρούσε σε ένα ολόκληρο φορτηγό, είχαν φέρει δική τους κονσόλα, πολλά άτομα βρίσκονταν μαζί τους και ασχολούνται αποκλειστικά με τον ήχο, τα φώτα και με το συμμάζεμα των πραγμάτων του συγκροτήματος πάνω και κάτω από τη σκηνή - γενικώς μία παραγωγή η οποία φαινόταν σαφώς μεγαλύτερη από το εμπορικό εκτόπισμα της μπάντας και για το ποσό το οποίο κόστιζε το εισιτήριο τότε, κάτι που ελπίζαμε να εξαργυρωθεί την επόμενη φορά σε κόσμο για να είναι χαρούμενοι και οι διοργανωτές και φυσικά το συγκρότημα. Έπρεπε να μένατε στο χώρο λίγο μετά το τέλος της συναυλίας οπου ένα ασυνήθιστα μεγάλο πλήθος από roadies μάζευε με ταχύτητα και σχολαστικότητα τον εξοπλισμό της μπάντας. Εκεί μάθαμε από έναν από αυτούς ότι, εξαιτίας της έξαρσης του κορονοϊού, αδίκως περιμέναμε για μία χειραψία, συγχαρητήρια, υπογραφές, οτιδήποτε τέλος πάντων θα μπορούσε να είναι και για μας ένα συναυλιακό "λάφυρο" αλλά και για εκείνους μία ηθική ικανοποίηση ότι άγγιξαν συναισθηματικά κάποιους ανθρώπους μέσα στο live - και αυτό είναι κάτι που μετράει πάρα πολύ για τους μουσικούς που δίνουν συναυλίες και ακόμα περισσότερο όταν βρίσκονται σε περιοδεία με συνεχόμενους σταθμούς. Στο τέλος τιμήσαμε δεόντως το merchandise των Riverside επιλέγοντας ένα από τα μερακλίδικα σχέδια στις πολύ καλής ποιότητας μπλούζες που είχαν διαθέσιμες. Την επόμενη μέρα θα βρισκόμασταν στην Αθηναϊκή συναυλία. Γιατί λοιπόν να μην ακολουθείς πιστά μία μπάντα που (φυσικά σου αρέσει πολύ, αλλά επιπρόσθετα) αντιμετωπίζει τις συναυλίες της και το κοινό/πελάτες της (ας μην φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε με τον χαρακτηρισμό) με τόση σοβαρότητα;
Riverside @ Gagarin 205 - Αθήνα, 8/3/2020
Και να λοιπόν σχεδόν 7 χρόνια μετά είχαμε και πάλι μπροστά μας τους αγαπημένους Πολωνούς στον "τόπο του εγκλήματος", με τον frontman Mariusz Duda να δηλώνει από μικροφώνου γεμάτος αυτοπεποίθηση “we are stronger than ever”. Το σκηνικό και αυτή τη φορά ήταν το ίδιο, η κονσόλα του ηχολήπτη είχε κατέβει από τον εξώστη στο κέντρο της πλατείας και η σκηνή είχε γεμίσει από τον εξοπλισμό που κουβαλάνε μαζί τους, με τα φώτα να είναι ως συνήθως εντυπωσιακά. Η τότε περιοδεία ουσιαστικά αποτελούσε συνέχεια αυτής που είχε ως αφορμή την κυκλοφορία του Wasteland (2018) και όπως ήταν λογικό ο συγκεκριμένος δίσκος είχε την τιμητική του. Η πιο πρόσφατη -τότε- δουλειά τους διέθεται αρκετές εξαιρετικές στιγμές και αυτό αποδείχτηκε και live. Το Vale of Tears ακούστηκε θαυμάσιο, το σπαρακτικό Lament ήταν ίσως η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς (o στοιχειωτικός στίχος “Father, will you take me away” δεν γίνεται σε αφήσει αδιάφορο), ενώ το μελωδικό Guardian Angel, με τον Duda στην ηλεκτρακουστική κιθάρα, υπήρξε μια ακόμα απόδειξη της συνθετικής τους φλέβας. Πέραν των συνθέσεων του Wasteland, οτιδήποτε ερχόταν από το παρελθόν ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε μόνο ένα ως το απόλυτο highlight, αυτό δεν θα μπορούσε παρά να είναι το απίθανο Egoist Hedonist που μας ταρακούνησε για τα καλά και μας μετέφερε με μαγικό τρόπο στη συναυλία του 2013, καθ' όλη τη διάρκεια της οποίας μαζεύαμε τα σαγόνια από τα πατώματα παρακολουθώντας τα όσα διαδραματίζονταν στη σκηνή.
Βεβαίως οι αξιομνημόνευτες στιγμές δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά συνεχίστηκαν ουσιαστικά μέχρι το τέλος του live. Το Wasteland που ακολούθησε ήταν όσο επικό γινόταν και με υπόγειες αναφορές στα soundtrack του Μορικόνε (άλλωστε ο Duda μας πληροφόρησε πως η τριλογία του Λεόνε υπήρξε πηγή έμπνευσης κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του άλμπουμ). Ήταν τόσο επικό μάλιστα που δεν τελείωσε στο φινάλε με την αποχώρηση των Riverside, αλλά συνεχίστηκε με την επιστροφή τους κι ενώ στο μεταξύ το κοινό τους τους είχε καλέσει πίσω με τον τρόπο των Crippled Black Phoenix στο Burnt Reynolds (όσοι έχουν βρεθεί σε συναυλία των Βρετανών και ειδικά στο Κύτταρο μπορούν να καταλάβουν...). Κι αφού έγινε το οριστικό κλείσιμο του Wasteland ακολούθησε μια έκπληξη (τουλάχιστον για όσους δεν συμβουλεύονται το setlist.fm πριν κάθε συναυλία...). O Duda πήρε ξανά την ακουστική κιθάρα και ξεκίνησε το αξεπέραστο Wish You Were Here αφιερωμένο αναμενόμενα στον αποθανόντα Grudziński. Το 02 Panic Room, το διαδέχτηκε αμέσως μετά και μας ευχαρίστησε ιδιαιτέρως, ενώ ο αποχαιρετισμός ήρθε με το ήπιο River Down Below, με τον Duda να αφήνει ξανά το μπάσο για την κιθάρα και τον τεχνικό του μπάσου να αναλαμβάνει χρέη μπασίστα.
Το να σχολιάσουμε την απόδοση του συγκροτήματος μάλλον είναι περιττό, καθώς όπως όλοι μπορούν να φανταστούν, υπήρξε άψογη. Ο κιθαρίστας Maciej Meller, που είναι και επίσημα μέλος της μπάντας (αν και πρακτικά τη συνόδευε από το θάνατο του Grudziński κι έπειτα), αποδείχθηκε ικανότατος, ο Piotr Kozieradzki, όπως πάντα, αλάνθαστος ογκόλιθος στα τύμπανα, ενώ ο μονίμως ευδιάθετος πιανίστας Michał Łapaj έδωσε το δικό του show. Αυτή τη φορά δεν ήταν καθηλωμένος όπως την προηγούμενη λόγω σπασμένου ποδιού, οπότε είχε την ευκαιρία να είναι σαφώς πιο δραστήριος αλλά και να έχει ξανά μαζί το theremin για να κάνει τα κολπάκια του. Last but not least, φυσικά ο Mariusz Duda, ένας πραγματικά χαρισματικός frontman από κάθε άποψη. Πέρα από πολύ καλός μπασίστας και συνθέτης, διαθέτει το επικοινωνιακό χάρισμα και δεν χρειάζεται να καταφεύγει στα γνωστά κλισέ για να κερδίσει την εύνοια του κόσμου. Αστειεύτηκε πολλάκις με το κοινό, πρόσφερε έξυπνες ατάκες (έστω και χωρίς σκονάκι αυτή τη φορά) και γενικά υπήρξε πληθωρικός χωρίς να κουράζει.
Κλείνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ήταν αδύνατο οι Riverside να επαναλάβουν το ΕΠΟΣ του 2013 (μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε δει ever), αφού από τότε έχουν αλλάξει πολλά, μιλάμε εξάλλου για διαφορετική μπάντα. Σε άλλη φάση βρίσκονταν τότε (με το πολύ αβανταδόρικο για live Shrine of New Generation Slaves) και σε άλλο mood βρίσκονται τα τελευταία χρόνια. Οπότε οι συγκρίσεις μάλλον είναι αχρείαστες. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Πολωνοί έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, έχουν τη δύναμη συνεχίσουν για πολλά χρόνια ακόμα.
Φεύγοντας από το Gagarin, η παρέα του Soundgaze συν κάποιοι συναυλιακοί συνοδοιπόροι αποφασίσαμε εντελώς αυθόρμητα να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία (κάτι που συνήθως δεν κάνουμε). Φυσικά εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ιδέα πως θα κάνουμε καιρό να ξανασμίξουμε καθώς αυτή ήταν η τελευταία μας συναυλια για πολύ καιρό αφού μεσολάβησε η ζόρικη περίοδος του κορονοϊού και τον αλλεπάλληλων καραντίνων.
Κείμενα / Αναμνήσεις / Φωτογραφικό αρχείο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Μιχάλης Κουρής
