Πριν εμφανιστεί το πάνκ εκείνο το καυτό καλοκαίρι του 1976, οι Βρετανοί εργάτες ξεσάλωναν με τις pub – rock μπάντες, αφού οι πρωτοδιδάξαντες Faces είχαν διαλυθεί και οι Rolling Stones απαγκιστρώνονταν εντελώς από την ριζοσπαστική μουσική που έπαιζαν δέκα χρόνια πριν, είχαν αλλάξει και οι εποχές βλέπετε. Πολλά πανκ γκρουπ όμως ξεκίνησαν έτσι, όπως ενδεικτικά οι Stranglers και ο Joe Strummer στους 101ers πριν φορμάρει τους Clash.
Τι έπαιζαν; Μα αγνό μπλούζ-ροκ φυσικά, βασισμένο όμως στα «πατήματα» του Εγγλέζικου r’n’b, χωρίς πολλά σόλα και με τα πλήκτρα και τα πνευστά να χρωματίζουν τα τραγούδια τους. Ποιοι τα έπαιζαν; Όχι απόφοιτοι ωδείων, αλλά φτωχοί μεροκαματιάρηδες που με το τελείωμα της μέρας προσπαθούσαν να ξεχάσουν το μεροδούλι τους πίνοντας τις μπύρες τους και να εκτονωθούν, χύνοντας στην σκηνή ιδρώτα με τα καντάρια για να τιμήσουν τα είδωλά τους.
Κάπως έτσι ο (αδικαιολόγητα άγνωστος στην Ελλάδα) Graham Parker (φωνή, κιθάρα), γεννημένος το 1950 στο Λονδίνο και επηρεασμένος τα μέγιστα από τον Otis Redding, το ska, την Μotown και (φυσικά) τους Beatles, αφού παράτησε το σχολείο στα 16 του, μάθαινε μόνος του κιθάρα το βράδυ και το πρωί έκανε ό,τι δουλειά μπορεί να φανταστεί κανείς: φούρναρης, βενζινάς, εργάτης στην συγκομιδή ντομάτας, σε ινστιτούτο εκτροφής ινδικών χοιριδίων (!), σε δημόσια έργα, σε εργοστάσιο παραγωγής γαντιών, ακόμα και υπάλληλος σε «ουφάδικα» όπου μάζευε τα κέρματα από τα μηχανήματα, και το 1971 περιπλανήθηκε στις παραλίες του Γιβραλτάρ (όπου και εμφανίστηκε σε τοπικό τηλεοπτικό σόου) και στις ερήμους του Μαρόκου παίζοντας κυρίως διασκευές της εποχής τα βράδια στα κλάμπς για λίγες στερλίνες είτε μόνος του, είτε με άλλους.
Όχι για πολύ όμως: το 1972 ξαναγύρισε στην πατρίδα του και με την βοήθεια του μάνατζέρ του και ιδρυτή της Stiff Records Dave Robinson, που του παραχωρούσε το μικρό του στούντιο πάνω από μια…πάμπ (!) στο Islington για να γράφει τα ντέμο του και του συγγραφέα του «Ήχου της Πόλης» Charlie Gillett που έπαιξε ένα ντέμο του με τίτλο Nothin’s Gonna Pull Us Apart στην ραδιοφωνική εκπομπή του Honky Tonk το καλοκαίρι του 1975, τράβηξε αμέσως την προσοχή του «λαγωνικού» της Phonogram Nigel Grainge, ο οποίος και έσπευσε να υπογράψει μαζί του αμέσως. Αλλά όχι μόνος του: ο Robinson φρόντισε να τον περιστοιχίζουν πια οι Rumour, μια σούπερ – μπάντα με εξαιρετικούς μουσικούς: Brinsley Schwarz (lead κιθάρα, ηγέτης της ομώνυμης pub-rock μπάντας με φοβερούς δίσκους στο ενεργητικό του), Bob Andrews (πλήκτρα, και αυτός από το γκρούπ του Schwarz), Martin Belmont (rhythm guitar), Andrew Bodnar (μπάσο) και Steve Goulding (ντράμς) αλλά και η ομάδα πνευστών «The Rumour Horns»: John "Irish" Earle (σαξόφωνο), Chris Gower (τρομπόνι), Dick Hanson (τρομπέτα), και Ray Beavis (σαξόφωνο).
Από αριστερά: Andrew Bodnar, Graham Parker, Brinsley Schwarz, Bob Andrews, Steve Goulding και Martin Belmont
Το πάνκ που ήταν στα σπάργανα την εποχή αυτή δεν φάνηκε να τον επηρεάζει, η «αντι – σταρ λούκ» εμφάνισή του όμως «έδενε»: κοντά μαλλιά, δερμάτινα σακάκια, πελώρια γυαλιά ηλίου που ποτέ δεν αποχωρίζονταν στην σκηνή, στα εξώφυλλά των άλμπουμς του και στις συνεντεύξεις.
Παρόλο όμως που δεν έπαιζε πάνκ, μόλις τον άκουγες, κάπου έτρωγες την «φλασιά» σου. Και τούτο γιατί τα πρώτα τους ακούσματα και επιρροές δεν ήταν άλλες από τα «λευκά» Βρετανικά μπλουζ: Bluesbreakers, Rolling Stones, Cyril Davies, Graham Bond Organization, αλλά πολλές φορές έπαιρνε για δεκανίκι και την reggae (όπως και ο Clapton λίγα χρόνια νωρίτερα) για να ντύσει τους στίχους του. Ο φίλος μας τραγουδούσε πάντα «τραβώντας» τα φωνήεντα χρωστώντας εδώ πολλά στον Van Morrison (εύστοχα η βικιπέδια τα ονομάζει «passionate vocals») ακολουθώντας την κλασσική συνταγή κουπλέ – ρεφρέν. Η φωνή έβγαινε πάντα μπροστά καθαρά και δυνατά, χωρίς κρυμμένα νοήματα, ψιθύρους ή συμβολισμούς, βασισμένη σε μία στιβαρή ρυθμ σεξιον τις περισσότερες φορές με πνευστά (η αγάπη του για την Stax και την Motown δεν έλειπε), χωρίς ριζοσπαστικά σόλο κιθάρας, αλλά με ακκόρντα που δεν αργούσαν να ξεσηκώσουν το πόδι ή το κεφάλι ν΄ ακολουθήσει το ρυθμό.
Με δυό λόγια: άκουγες ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ με την παραδοσιακή έννοια του όρου 3λεπτα το πολύ που τα΄ λεγαν «χύμα και τσουβαλάτα», ιδανικά για βραδινή διασκέδαση στην πάμπ με το κορίτσι αντάμα δίπλα στο τζουκμποξ, και με κύριο θέμα τα αυτοκίνητα και τα σουλατσαρίσματα, μια οπτική που ακολούθησε κάποτε πιστά και ο Springsteen στα τραγούδια του, και παρ΄ όλη την κοινή τους πορεία ο φίλος μας θα πρέπει να τον λάτρευε παθολογικά και προσπάθησε αξιοπρεπώς να τον ξεπεράσει.
Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτά τα έχουμε ξανακούσει και υπήρχαν και άλλες μπάντες που πρόσφεραν τα ίδια.
Ναι, με μια μεγάλη διαφορά όμως: Για παράδειγμα σχεδόν την ίδια εποχή που ο Graham Parker και οι Rumour γίνονταν γνωστοί, ένα άλλο εξίσου καλό συγκρότημα και με διδάγματα από τους ίδιους «δασκάλους» εμφανιζόταν στην Αγγλία: Οι φοβεροί Dr. Feelgood φυσικά. Ενώ όμως οι τελευταίοι ακολουθούσαν περισσότερο μια πορεία μιμητική προς τα είδωλά τους, ο αυτοδίδακτος Graham με την μπάντα του εξελίσσονταν σιγά – σιγά μέσα από τα μπλουζ πηγαίνοντάς τα ένα βήμα παραπέρα και ζύμωσε τις επιρροές του αυτές στα όμορφα και ουδέποτε χαρακτηριζόμενα ως κατώτερα του αξιοπρεπούς κομμάτια του, τα οποία δεν παράτησαν ποτέ το αγνό driving rock ‘n’ roll, με πολλές φολκ επιρροές αλλά ντυμένα με την καυστικότατη και σε πολλά σημεία ειρωνική και σαρκαστική πένα του. Γι΄ αυτό και οι Dr. Feelgood δεν άντεξαν όταν τους άφησε εκείνος ο καταπληκτικός κιθαρίστας Wilko Jonhson, και γι΄ αυτό ο φίλος μας (που δεν επεδίωξε ποτέ το «σταριλίκι», και ίσως γι΄ αυτό δεν έγινε Paul Weller, που κι αυτός του χρωστά πολλά), υπήρξε σαφώς καλύτερος από τον συνάδελφό του Elvis Costello που όταν ακούς τα τραγούδια του δυσκολεύεσαι να πεις ποιος αντέγραψε ποιόν, αλλά και μεγάλη επιρροή για τον Joe Jackson μεταξύ άλλων και γι΄ αυτό εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να μας απασχολεί με τις δουλειές του:
1\- Howlin' Wind (1976)
Track listing: White Honey – Nothin's Gonna Pull Us Apart – Silly Thing – Gypsy Blood – Between You and Me – Back to Schooldays – Soul Shoes – Lady Doctor – You've Got to Be Kidding – Howlin' Wind – Not If It Pleases Me – Don't Ask Me Questions.
Vertigo 6360 129
Παραγωγός: Nick Lowe
Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο με όμορφα τραγούδια βουτηγμένα στην stax, την country και την φόλκ και τον Van Morrison να στοιχειώνει όλο τον δίσκο, ειδικά στο White Honey με το hammond να οργιάζει, αλλά και στο μικρό διαμαντάκι και καλύτερο του δίσκου Between You and Me διαρκείας μόλις 2:30 που νομίζεις ότι έμεινε έξω από το Astral Weeks και το ακούς ευχάριστα ό,τι ώρα και να΄ ναι.
Ξεχωρίζουν αμέσως τα «μάτσο» φωνητικά και ακούμε εδώ μια μπάντα ορεξάτη να δίνει τον καλύτερό της εαυτό παντού και ειδικά στο ψιλο – ρέγκε (σε στυλ 10cc) ομώνυμο κομμάτι όπου ο φίλος μας τραγουδά «…ένας άνεμος που ουρλιάζει μου κόβει την ανάσα…», δείχνοντάς μας «πού το πάει». Tο κάντρυ - ροκ Soul Shoes έχει ωραία slide και το Silly Thing με τα doo-wop φωνητικά στολίζεται έξυπνα με ένα ωραίο σολάκι στο σαξόφωνο, που αν το έλεγε ο Van με την φωνάρα του, θα ήταν αριστούργημα!
Αφήσαμε τελευταίο το χιτ (Top 40 στην Αγγλία) του δίσκου Don't Ask Me Questions, όπου με έναν άπιαστο ρέγκε ρυθμό τα ψάλλει στην θρησκεία με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Σίγουρα μια ευχάριστη ανάμνηση για τους έφηβους της εποχής που το χόρευαν στα κλάμπς και σε εμάς στην Ελλάδα που τα ακούσαμε για πρώτη φορά αποσβολωμένοι λίγα (ευτυχώς) χρόνια αργότερα.
Κοινό και κριτικοί αγκάλιασαν το δίσκο που βγήκε 4ος από το Village Voice της εποχής για τα άλμπουμ της χρονιάς.
Μάλλον εδώ ο φίλος μας νιώθει άβολα που είναι Άγγλος, αλλά παίζει και τραγουδά καλύτερα από πολλούς Αμερικάνους της εποχής του.
(***)
2\- Heat Treatment (1976)
Track listing: Heat Treatment – That's What They All Say – Turned Up Too Late – Black Honey – Hotel Chambermaid – Pourin' It All Out – Back Door Love - Something You're Going Through - Help Me Shake It – Fools' Gold – Hold Back the Night.
Vertigo 6360 137
Παραγωγός: Robert John "Mutt" Lange - Nick Lowe
Μόλις μερικούς μήνες μετά τον προηγούμενο, βγαίνει τούτος ο δίσκος, τον οποίον και ο ίδιος ο Πάρκερ σήμερα στο site του τον «θάβει» ως βιαστικό, μη δουλεμένο καλά ειδικά στα φωνητικά και προϊόν πιέσεων της εταιρείας και του (διάσημου αργότερα με τους AC\DC και τους Foreigner) παραγωγού του Robert John "Mutt" Lange. Και όχι άδικα: Εδώ ανακατεύει και αντιγράφει τους πάντες, χωρίς όμως να καταλήγει κάπου. Το ομώνυμο ο θεός Van θα μπορούσε να μας το πεί και στον ύπνο του, το Hotel Chambermaid (που διασκεύασε αργότερα και ο Rod Stewart) κλέβει λίγο από το Candle in the wind του Elton John, όπως και στο Back Door Love (το μόνο με τον Nick Lowe στην παραγωγή) που κλέβει το Crocodile Rock πάλι του ίδιου, αλλά και ο Billy Joel πατάει πόδι εδώ. Το μέτριο «σπρινγκστηνικό» Turned Up Too Late δεν έχει να προσθέσει απολύτως τίποτα, ούτε το «Ντυλανικό» That's What They All Say και μένει μόνο το Help Me Shake It με γκλαμ Μαρκ Μπόλαν περάσματα και καλή slide, αλλά και μια πινελιά Beach Boys (ειδικά στο ρεφρέν), για να σώσει τον δίσκο.
Ένα μέτριο άλμπουμ που το κράτησε μονάχα η διασκευή στο Hold Back the Night των Trampps και μολονότι ο δημιουργός του δεν θα ήθελε ποτέ να βγεί, κατατάχτηκε 2ο από το Village Voice της εποχής για τα άλμπουμ της χρονιάς, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το γούστο των Άγγλων.
(**)
3\- Stick to Me (1977)
Track listing: Stick to Me – I'm Gonna Tear Your Playhouse Down - Problem Child – Soul on Ice – Clear Head – The New York Shuffle – Watch the Moon Come Down – Thunder and Rain – The Heat in Harlem – The Raid.
Vertigo 9102 017
Παραγωγός: Nick Lowe
Ο φίλος μας αρχίζει να εμφανίζεται στο Top of the Pops και οι σταθμοί Community radio, Double Jay και το TV show Countdown τον παίζουν συνεχώς και τον κάνουν διάσημο στα ραδιοκύματα της μακρινής Αυστραλίας. Το πάνκ έχει «σκάσει μύτη», και δεν τον αφήνει ανεπηρέαστο στο Clear Head που θυμίζει Clash, αλλά και τον δυναμίτη του Detroit Μitch Ryder. Εδώ η επιρροή του Springsteen αρχίζει να δουλεύεται σωστά στο Watch the Moon Come Down και παραμερίζει λίγο τα πνευστά δίνοντας πρώτο λόγο στην κιθάρα στο ωραίο ομώνυμο track που επιτέλους ένα σόλο δείχνει να επιμένει λιγουλάκι, στο καλό ρέγκε Problem Child και στο The Raid που φέρνει στο νου άγγλους χούλιγκανς να τραγουδάν στην εξέδρα.
Δυσαρεστημένος όμως από την πολιτική της εταιρείας του ως προς την προώθησή του στην Αμερικάνικη αγορά (διακαής πόθος του, όπως και όλων όσων θέλουν να περιληφθούν στο ροκ σκηνικό των μύθων), έβγαλε το λάιβ The Parkerilla την επόμενη χρονιά για να σπάσει το συμβόλαιό του με την Mercury, την οποία άφησε και υπέγραψε στην Arista, στην οποία μάλιστα το πρώτο σίνγκλ που έβγαλε το βάφτισε… «Mercury Poisoning»(!), εξηγώντας τους λόγους της αποχώρησής του και αποδεικνύοντας ότι δεν μασάει τα λόγια του για άλλη μια φορά. Την ίδια χρονιά (1978) ένα από τα όνειρά του γίνεται πραγματικότητα, καθώς στις 15 Ιουλίου στο κλάμπ The Picnic του Blackbushe στο Hampshire παίζει support στον Bob Dylan (αλήθεια, υπάρχει μουσικός που δεν θα ήθελε να μοιραστεί την σκηνή μαζί του;)
Ένα άλμπουμ που μας αναγκάζει να υπακούσουμε τυφλά στον τίτλο του, και το οποίο παρ΄ ότι αρχικά ο Graham το είχε ηχογραφήσει με ορχήστρα 80 πνευστών(!), τα master tapes όμως καταστράφηκαν από διαρροή οξέως στο στούντιο(!!) και αναγκάστηκε να το ξαναηχογραφήσει μέσα σε μια βδομάδα! Ακόμα κι έτσι όμως εδώ ο Parker ξαναβρίσκει τον εαυτό του (και ένα Top 20 στην Αγγλία) και θ΄ αργήσει να τον ξαναχάσει.
(**¾)
4\- Squeezing Out Sparks (1979)
Track listing: Discovering Japan – Local Girls – Nobody Hurts You – You Can't Be Too Strong – Passion Is No Ordinary Word – Saturday Nite Is Dead – Love Gets You Twisted – Protection – Waiting for the UFO's – Don't Get Excited.
Vertigo 9102 030
Παραγωγός: Jack Nitzsche
Όχι ότι ο Nick Lowe ήταν κακός σαν παραγωγός, αλλά στα χέρια του έμπειρου Jack Nitzsche, αποβάλλει πλήρως τις σόουλ επιρροές του και το γυρίζει στο καθαρόαιμο ρόκ, με κιθάρες να κουδουνίζουν παντού και βγάζει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του, που ποτέ δεν ξεπέρασε, καθώς ο ιδρώτας αχνίζει ακόμα από τ΄ αυλάκια του, καθιστώντας τον ιδανικό για πάρτυ στην παραλία, αλλά και για τα εφηβικά δωμάτια. Μάλιστα στο Passion Is No Ordinary Word μας χαρίζει το πιο γλυκό σόλο που ακούσαμε ποτέ στους δίσκους του, κι ας κλέβει λίγο από Dire Straits, όπως και το Saturday Nite Is Dead (τι τίτλος!), στο Nobody Hurts You ξεχωρίζει επίσης για την καλή κιθάρα του και το Waiting for the UFO's δανείζεται λίγο από το νιου γουέιβ ύφος του Κοστέλλο. Το πολύ καλό σίνγκλ Local Girls του χάρισε και το πολυπόθητο airplay βοηθώντας την επιτυχία του. Ακόμα και στην έκτρωση(!) της φιλενάδας του αναφέρεται στην μπαλάντα You Can't Be Too Strong.
Ξεχωρίζουν όμως δύο κομματάρες από τον δίσκο: το Discovering Japan με καλή κιθάρα αλα Buzzcocks ή Μotors που ο Σπρίνγκστην θα σκότωνε για να το γράψει, και το (πάλι) ψιλορέγκε Protection που μας χαρίζει μια γεύση από Clash του London Calling της ίδιας χρονιάς, και η ειρωνεία είναι ότι στο τελευταίο έπαιξε κάτω απ΄ το όνομα Irish Horns η Brass Section των προηγουμένων δίσκων του, επειδή ο Nitzsche τους «ξήλωσε» απ΄ το γκρούπ.
Ένας δίσκος που για πρώτη φορά δεν γράφονται οι Rumour καθόλου στο εξώφυλλο (παρόλο που παίζουν στο δίσκο), που ο μικρούλης τότε Lenny Cravitz θα έπρεπε να τον άκουγε πολύ, που πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα, φτάνοντας και στο Αμερικάνικο τοπ 40, και που δικαίως κατατάχθηκε στο №: 45 από το Rolling Stone σε μια λίστα του 1987 για τα 100 καλύτερα άλμπουμ από το 1967 έως το 1987 και με το Howlin' Wind στο №: 54.
(****)
5\- The Up Escalator (1980)
Track listing: No Holding Back - Devil's Sidewalk – Stupefaction – Empty Lives - The Beating of Another Heart - Endless Night – Paralyzed – Maneuvers - Jolie Jolie - Love Without Greed.
Stiff SEEZ 23
Παραγωγός: Jimmy Iovine
Οι συγκρίσεις με τον Springsteen δεν σταματούν ούτε εδώ, αλλά με μια διαφορά: το ίδιο το αφεντικό αυτοπροσώπως, τιμώντας την δουλειά του φίλου μας, έρχεται και κάνει φωνητικά στο Endless Night και άλλο ένα μέλος της E-Street Band ο (μακαρίτης πλέον) Danny Federici (μαζί με τον εξαίσιο και επίσης μακαρίτη Νicky Hopkins) αναλαμβάνουν τα πλήκτρα του δίσκου στην θέση του αποχωρήσαντα Andrews, τον οποίον σύντομα θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι Rumour (που πάλι δεν γράφονται στο εξώφυλλο, δείχνοντας και το υπέρ εγώ του Parker που είχε αρχίσει να ανατέλλει) σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής, καθώς ο φίλος μας από δω και πέρα θα πορευτεί μόνος του με σέσσιον.
Κρίμα όμως που δεν συνέχισε μαζί τους, γιατί εδώ κινείται σε πιο μελωδικά τοπία με την βοήθεια στην παραγωγή του διάσημου με τον Τom Petty και την Stevie Nicks Jimmy Iovine για το πολυπόθητο άνοιγμα στην αμερικάνικη αγορά με το hammond του Federici να στολίζει μαγικά τα τραγούδια του, όπως το Love Without Greed που αποτελεί την κορύφωση του δίσκου, αλλά και τον Κοστέλλο να σημαδεύει ανεξίτηλα τα The Beating of Another Heart και No Holding Back με λίγο από Mink De Ville. Απομένουν ένα «χτυπημένο» Stupefaction να θυμίζει πολύ τις μπάντες της Stiff Records και το πάουερ ποπ Maneuvers για να χαιρετίσουν την παλιά του μπάντα.
(***)
6\- Another Grey Area (1982)
Track listing: Temporary Beauty - Another Grey Area - No More Excuses - Dark Side of the Bright Lights - Can't Waste a Minute - Big Fat Zero - You Hit the Spot - It's All Worth Nothing Alone - Crying for Attention - Thankless Task - Fear Not.
Arista AL9589
Παραγωγός: Jack Douglas, Graham Parker
Παρόλο που επωμίστηκε εν μέρει και την παραγωγή τούτου του δίσκου, η απουσία των Rumour δεν φαίνεται να τον νοιάζει: σε νέα εταιρεία πάλι στέκεται άνετα μόνος του στο πολύ καλό ροκίστικο στυλ, αποβάλλοντας επιτέλους τον Springsteen ή τουλάχιστον αφομοιώνοντάς τον επιδέξια πάλι με την παρουσία του Nicky Hopkins στο πιάνο μαζί με τους άλλους σέσσιον. Δεν ξεχνάει και την ρέγκε όμως (και πάλι) στα πολύ καλά No More Excuses και Thankless Task, ούτε μας πειράζει που κλέβει το μπάσο του 6 blade knife των Dire Straits στο You Hit the Spot.
Ο δίσκος όμως περιέχει δύο κομματάρες που ο γράφων δεν τις βαρέθηκε ποτέ: Το ομώνυμο κομμάτι με το μπήτ του να σε παρασύρει αμέσως και φυσικά το υπέροχο σίνγκλ Temporary Beauty με τα μελένια φωνητικά που ο Γιάννης Πετρίδης στο ροκ κλαμπ της εποχής το έπαιζε συνέχεια, τόσο πολύ που να αναγκαστώ να το γράψω σε κασέτα για να το ακούω και που αποτέλεσε την αιτία τούτου του αφιερώματος.
(***½)
7\- The Real Macaw (1983)
Track listing: Just Like a Man - You Can't Take Love for Granted - Glass Jaw - Passive Resistance - Sounds Like Chains - Life Gets Better - A Miracle a Minute - Beyond a Joke - Last Couple on the Dance Floor - Anniversary - (Too Late) The Smart Bomb.
Arista AL 8 8023
Παραγωγός: David Kershenbaum
8\- Steady Nerves (1985)
Track listing: Break Them Down - Mighty Rivers - Lunatic Fringe - Wake Up (Next To You) - When You Do That To Me - The Weekend's Too Short - Take Everything - Black Lincoln Continental - Canned Laughter - Everyone's Hand Is On The Switch - Locked Into Green - Too Much Time To Think.
Elektra 960 388-1
Παραγωγός: William Wittman, Graham Parker
Από δω και μπρος αρχίζει η κατρακύλα, καθώς οι εποχές πλέον έχουν αλλάξει, το νιου γουέιβ και το πάνκ έχουν προ πολλού ξεψυχήσει και έχουν δώσει πλέον την θέση τους σε κάτι άλλο, που ο φίλος μας δυσκολεύεται να ακολουθήσει. Στο μεν The Real Macaw, παρά το εξαίσιο εξώφυλλο, μιμείται φθηνά τον Joe Jackson και σ΄ αυτό συντελεί ο παραγωγός του τελευταίου David Kershenbaum που «μελώνει» πολύ τον ήχο του ειδικά στο ανάλαφρο You Can't Take Love for Granted και στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου Glass Jaw (τι τίτλος!), ενώ από κει και πέρα δεν σώζεται ούτε από την «Σπριγκστηνική» πάουερ – ποπ του Just Like a Man, ούτε από τα κακά Passive Resistance και Life Gets Better που αξίζει μόνο για την εμφάνιση του παπαγάλου(!) του εξωφύλλου στο βίντεο-κλιπ του.
Για το δε Steady Nerves το ερώτημα είναι απλό εν τέλει: ποιος χρειάζεται έναν old time rocker του Black Lincoln Continental ή του Mighty Rivers; Ας αφήσουμε το vaudeville (!!) Locked Into Green που δεν ξέρω ειλικρινά τι ήθελε να αποδείξει με αυτήν του την χαζομάρα και το μόνο που επιπλέει είναι το ροκάκι When You Do That To Me, που δείχνει τις ικανότητες της νέας του μπάντας Graham Parker and The Shot.
Την ίδια εποχή οι Dire Straits μεγαλουργούσαν, οι Genesis το ίδιο, όπως και το αφεντικό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πώς να φτουρήσει λοιπόν ένας κουρασμένος εδώ Graham Parker;
(**) [και για τους δύο δίσκους]
9\- The Mona Lisa's Sister (1988)
Track listing: Don't Let It Break You Down – Under the Mask of Happiness – Back in Time – I'm Just Your Man – OK Hieronymus – Get Started. Start a Fire - The Girl Isn't Ready – Blue Highways – Success – I Don't Know – Cupid - Ordinary Girl.
Demon FIENDCD 122
Παραγωγός: Graham Parker & Brinsley Schwarz
Ο παλιόφιλος Brinsley Schwarz έσπευσε να βοηθήσει τον φίλο μας στην κιθάρα, αλλά και την παραγωγή, αναγεννώντας τον και χαρίζοντάς μας το τελευταίο αξιόλογο άλμπουμ που λάμπει σαν το κερί λίγο πριν σβήσει. Η φόλκ και η κάντρυ τον βοηθούν πολύ στο Under the Mask of Happiness και ο Smokey Robinson βροντοφωνάζει στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου I'm Just Your Man με πολύ ωραία φωνητικά και σόλα, ιδανικό για ένα δειλινό στην παραλία με χαλαρό ποτάκι. Τα I Don't Know και Get Started. Start a Fire ξαναγυρίζουν στο Another Grey Area, η διασκευή στο Cupid του Sam Cooke τιμά τους δασκάλους του, αλλά το κρυφό διαμαντάκι του δίσκου διαρκείας μόλις 2:33 είναι το Blue Highways που κάνει τον Βαν Μόρισον να χασκογελάει πονηρά απ΄ την σχισμή της πόρτας…
(***)
Ο φίλος μας συνέχισε στο ίδιο στύλ βοηθούμενος κατά καιρούς από μέλη των Band και των Blondie στους δίσκους του, αλλά η μαγεία είχε χαθεί, γι΄ αυτό μετά το 1994 τα ψιλοπαράτησε και έβγαζε άκρως προβλέψιμους δίσκους όποτε γούσταρε.
Δεν ήταν όμως μόνο μουσικός, αλλά και συγγραφέας: το 1980 εξέδωσε την sci-fi νουβέλα The Great Trouser Mystery, το 2000 την συλλογή Carp Fishing on Valium και το 2003 την νουβέλα The Other Life of Brian, δυστυχώς χωρίς να γνωρίζουμε την αποδοχή τους από το αναγνωστικό κοινό…
Εν κατακλείδι καλός ήταν ο αθεόφοβος, αλλά το λάθος του ήταν ότι ακολούθησε τόσα πολλά στυλ, όπως περιγράφτηκαν πιο πάνω, χωρίς να κατασταλάξει κάπου και «να το δουλέψει», όπως ο αρχικλέφταρος Lenny Kravitz που μετά από μερικά χρόνια έκανε τα ίδια και πλούτισε…
Discography:
Howlin' Wind (1976)
Heat Treatment (1976)
Stick To Me (1977)
Squeezing Out Sparks (1979)
The Up Escalator (1980)
Another Grey Area (1982)
The Real Macaw (1983)
Steady Nerves (1985)
The Mona Lisa's Sister (1988)
Human Soul (1989)
Struck by Lightning (1991)
Burning Questions (1992)
12 Haunted Episodes (1995)
Acid Bubblegum (1996)
Deepcut To Nowhere (2001)
Your Country (2004)
Songs of No Consequence (2005)
Don't Tell Columbus (2007)
Carp Fishing On Valium (2009)
Imaginary Television (2010)
Three Chords Good (2012)
Mystery Glue (2015)
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia,
Discogs,
Allmusic,
Song365,
Ποπ & Ροκ Τεύχη: № 9 (ΝΟΕ 1978) σελ. 38, 17 (ΙΟΥΛ 1979) σελ. 86, 31 (ΣΕΠ 1980) σελ. 93, 39 (ΙΟΥΝ 1981) σελ. 56, 53 (ΙΟΥΛ 1982) σελ. 96, 54 (ΑΥΓ 1982) σελ. 88, 71 (ΙΑΝ 1984) σελ. 98, 91 (ΣΕΠ 1985) σελ. 28, 120 (ΙΟΥΝ 1988) σελ. 87 και 168 (ΣΕΠ 1992) σελ. 14.
