Σάββατο, 07 Σεπτεμβρίου 2019 21:00

LABEL GAZING: Puzzlemusik

Written by 

Η Puzzlemusik για πάνω από μια δεκαετία μας τροφοδοτεί σταθερά με ποιοτικές και προσεκτικά επιλεγμένες κυκλοφορίες, σε ένα ηχητικό εύρος που ξεκινάει από το ελληνόφωνο ροκ και φτάνει μέχρι την μοντέρνα jazz. Πολυσυλλεκτική και πάντοτε εκλεκτική ως εταιρία, έχει καταφέρει να έχει αποκτήσει το δικό της ξεχωριστό στίγμα στο πλαίσιο της εγχώριας δισκογραφίας. Παρακάτω παρουσιάζουμε τρία από τα σημαντικότερα άλμπουμ της πρόσφατης παραγωγής της Puzzlemusik από τρεις δημιουργούς με σπουδαία διαδρομή.

 

K. BHTA- Περίεργη Ώρα (EP, 2019)

Ένα από τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα του 2018, για τα εγχώρια δρώμενα, υπήρξε η κυκλοφορία νέου δίσκου από τους Στέρεο Νόβα (Ουρανός), 20 χρόνια μετά την τελευταία studio δουλειά τους, καθώς και η ιστορική (τουλάχιστον για εμάς που μεγαλώσαμε μαζί τους στα 90s) συναυλία τους στο Ίδρυμα Στ. Νιάρχος. Μετά από αυτό το διάλλειμα (αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο) ο Κωνσταντίνος Βήτα επιστρέφει στη δισκογραφία με μια προσωπική κυκλοφορία, τρία χρόνια μετά το άλμπουμ Ομόνοια. Η επιστροφή σηματοδοτείται καταρχήν με το EP Περίεργη Ώρα, το οποίο μάλιστα αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του με την Puzzlemusik, μετά το ζωντανά ηχογραφημένο LP Συγκατοίκηση (το είχαμε παρουσιάσει εδώ). Το EP περιλαμβάνει τρία τραγούδια και δυο instrumental (όλα συνθέσεις του ’18) και αποτελεί μια ολοκληρωμένη κυκλοφορία (διαθέσιμη μόνο ψηφιακά). Στο εναρκτήριο Περίεργη Ώρα μέσα από αργά beats και μια όμορφη επαναλαμβανόμενη μελωδία στήνεται ένα κομμάτι σήμα-κατατεθέν της τραγουδοποιίας του Κωνσταντίνου Β. Στο ρυθμικό Κόκκινο Φως ο στίχος «Μη σταματάς να αγαπάς», ο οποίος επανέρχεται διαρκώς, αποτελεί τον πυρήνα της σύνθεσης, ενώ η Σπατάλη είναι βουτηγμένη στη μελαγχολία, που «χτίζεται» πάνω σε ήχους ηλεκτρικής κιθάρας και πιάνου. Ο κύκλος των νέων κομματιών συμπληρώνεται από δυο ορχηστρικές συνθέσεις (Νίκι Λάουντα και Ήτα O), κατά βάση up-tempo, που μας θυμίζουν πως τα instrumental υπήρξαν ανέκαθεν από τα δυνατά σημεία της μουσικής του.

Προσωπικά, ως φίλος της μικρής φόρμας, πάντοτε εκτιμούσα τα EP, όταν αυτά έχουν να επιτελέσουν ένα ρόλο και συγκεκριμένα να παρουσιάσουν λίγα μεν, ποιοτικά δε κομμάτια και όχι απλώς να χωρέσουν κάποιες συνθέσεις που δεν μπήκαν σε κάποια προηγούμενη κυκλοφορία. Η Περίεργη ΄Ώρα ανήκει σαφώς στην πρώτη κατηγορία αφού περιέχει αναμφίβολα αξιόλογο υλικό και ταυτόχρονα μπορεί να σταθεί αυτόνομα, καθώς μέσα σε 24 λεπτά κατορθώνει να πει τη δική της ιστορία. Όταν τελειώνει, η αδημονία για το επόμενο άλμπουμ του Κωνσταντίνου Β. (το οποίο, παρεμπιπτόντως, αναμένεται το φθινόπωρο) είναι ακόμα μεγαλύτερη. Άλλη μια απόδειξη του ότι το παρόν EP έχει εκπληρώσει το σκοπό του.

 

Μπάμπης Παπαδόπουλος ‎– Βορεάδες (2018)

Ποιος τρόπος υπάρχει να γράψετε μερικές παραγράφους για το οποιοδήποτε νέο πόνημα του κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου (διότι υπάρχει και ο συνονόματος λαϊκός ερμηνευτής...) αποφεύγοντας το όνομα Τρύπες; Πρώτον, δεν το αναφέρετε στην πρώτη κιόλας πρόταση προσπαθώντας να εξηγήσετε τον στόχο σας… Εκείνος φυσικά ουδόλως ενδιαφέρεται, και καλώς πράττει. Οι ζωντανές του εμφανίσεις, ειδικά οι solo, ακουστικές ή ηλεκτρικές, βρίθουν πειραματικής διάθεσης και αντικατοπτρίζουν χρόνια έρευνας επάνω στην κιθάρα και τις δυνατότητές της στην παραγωγή ήχων. Μετά από μια σχεδόν δεκαετή δισκογραφική ενασχόληση με την ακουστική κιθάρα, ξαναπιάνει εκτεταμένα την ηλεκτρική και συνοδεία της υπογράφει την μουσική επένδυση του χοροθεατρικής παράστασης Βορεάδες, της ομάδας χορού Creo Dance Company. Δεν καταφέραμε τελικά να συντονιστούμε ώστε να παρακολουθήσουμε κάποια από τις εν Αθήναις παραστάσεις, αλλά μπορώ να εκφράσω τη σιγουριά πως η μουσική θα βρισκόταν σε αγαστή σύμπνοια με το χορευτικό κομμάτι. Άρα το ηχογράφημα με το soundtrack της παράστασης αποτελεί, κατ’ ελάχιστο, ένα υπέροχο αναμνηστικό για όσους την απόλαυσαν από κοντά. Οι υπόλοιποι, στους οποίους η μουσική δεν θα φέρει συγκεκριμένες εικόνες ήδη καταγεγραμμένες στη μνήμη, θα βρεθούν μπροστά σε έναν μαγευτικό δίσκο πλούσιο σε συναισθήματα και “ηχοτόπια” - λέξη κοινότυπη ίσως που βρίσκει όμως ουσιαστική διάσταση στο παρόν CD. Δεν είναι μόνο ο ambient χαρακτήρας της μουσικής που, εξ ορισμού θαρρείς, προστάζει τη χρήση του όρου, αλλά και οι εικόνες που δημιουργούνται στο μυαλό του ακροατή - εικόνες αφηρημένες συνήθως. Η κιθάρα δεν είναι βεβαίως το μοναδικό εκφραστικό μέσο στο συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά οπωσδήποτε είναι το κυριότερο, ακόμη κι όταν δεν ακούγεται με τον “παραδοσιακό” της ήχο είτε χρησιμεύει ως υλικό για τις λούπες. Κιθάρα όμως δεν σημαίνει απαραίτητα και rock, κάτι που ως γνωστόν αποτελεί κανόνα στις προσωπικές δουλειές του Παπαδόπουλου. Στην κεντρική ιδέα των συνθέσεων των Βορεάδων συγκεράζονται οι δυτικοί ηλεκτρονικοβαρείς ήχοι και παραλλαγές σε παραδοσιακές ελληνικές μελωδίες - ακούστε τον Περιπλανώμενό για την πιο στοχευμένη υλοποίηση αυτού του μοτίβου. Όσο αναμένεται το νέο του άλμπουμ, Παραλογές Του Άχρηστου (πάλι από την Puzzlemusik), αξίζει να δώσετε την προσοχή σας σε αυτόν τον υπέροχο δίσκο.

 

Αντώνης Λιβιεράτος ‎– 4 ½ (2018)

Ο Αντώνης Λιβιεράτος έχει πίσω του μια σημαντική μουσική πορεία τόσο ως solo καλλιτέχνης όσο και ως μέλος συγκροτημάτων (Κεφάλαιο 24, Dr Atomik, Sigmatropic, Illegal Operation κ.α), οπότε ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται. Εδώ τον συναντάμε ξανά σε solo δουλειά μετά από σχεδόν 2 δεκαετίες, κάτι που παράλληλα σηματοδοτεί και την επιστροφή του στον ελληνικό στίχο. Το 4 ½ του τίτλου του νέου δίσκου προκύπτει απλώς από τη σειρά που κατέχει στη προσωπική δισκογραφία του η πρόσφατη κυκλοφορία του (είχαν προηγηθεί 3 άλμπουμ και 1 EP).

Η μεγάλη απόσταση από τον προηγούμενο solo δίσκο του, καθιστά αυτομάτως αξιοπρόσεκτη την επιστροφή του Λιβιεράτου, όμως το ακόμα πιο σημαντικό είναι πως το υλικό που παρουσιάζει είναι αναμφίβολα ποιοτικό. Για παράδειγμα σε κομμάτια σαν τα Σε Κοίτες Ποταμών, Εξαίσια Πτώματα, Συμβαίνει Τακτικά, Ο Χρόνος (μ΄ αφορά) και Νεκρός, ευτυχώς θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι βρίσκουμε την τραγουδοποιία του Λιβιεράτου στα καλύτερα της. Συνθέσεις που δύσκολα μπορούμε να τις βάλουμε σε καλούπια (ακόμα και ο κάπως αμήχανος όρος «πειραματικός» δεν θα ήταν εντελώς παράταιρος εδώ). Ναι μεν τα πλήκτρα του ίδιου αποτελούν τη βάση όπου χτίζεται ο ήχος άλλα την πρωτοκαθεδρία κερδίζουν άλλοτε οι απρόσμενες κιθάρες και άλλοτε το καίριο σαξόφωνο. Εξέχουσα σημασία έχει φυσικά και η στιχουργική του, με το λόγο του να μοιάζει με αστική ποίηση. Ενώ η ερμηνεία του χαρακτηρίζεται από την υπόγεια και κάποτε ολοφάνερη ειρωνεία (ακούστε για παράδειγμα πως τραγουδά το στίχο «Υπέροχοι άνθρωποι/ Εξαίσια πτώματα…»). Με λίγα λόγια ο Λιβιεράτος επέστρεψε (αν και ποτέ δεν έλειψε) σε φουλ φόρμα και με την τέχνη του να παραμένει αιχμηρή. Το 4 ½ ωστόσο δεν είναι ένας δίσκος με ευκολίες, αντίθετα απαιτεί αρκετές και προσεκτικές ακροάσεις για να τον εκτιμήσεις πλήρως. Αξίζει να το επιχειρήσετε.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος – Μιχάλης Κουρής

Soundgaze team

Fix your gaze on music!

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα