Πείτε το ερημονήσι, πείτε το last chance ή demolition party. Ουσιαστικά πρόκειται για επιλογές ηλεκτρικής μουσικής από χώρες εκτός Αγγλίας και Η.Π.Α., που δεν έχουν χαρακτήρα best of, αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν μια (άκρως υποκειμενική) επιτομή της μουσικής τους μέσα από πέντε μόνο δίσκους.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Χα, χα… Ποιος ξεγελάστηκε; Εδώ γράφουμε μόνο για μουσική. Και στο θέμα αυτό η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δε μπορεί να είναι διαχρονικά τόσο περήφανη, όσο κάποιες άλλες χώρες, αλλά, μήπως κάποτε ήταν;
Πριν απαντήσω, σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσετε εδώ για τη Nina Hagen ή τους Scorpions (και ας κυκλοφόρησαν δυο - τρία καλά τραγούδια). Ούτε για τη νυχτερινή ζωή στο Βερολίνο, που ως πόλη έχει πάρα πολλά να ζηλέψει τη μέρα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ομολογώ πως δελεάστηκα να γράψω για τους αγαπημένους μου Die Toten Hosen και Fury in the Slaughterhouse, όπως και για τους one hit wonder City, αλλά λύγισα μπροστά στο μεγαλείο όσων τελικά επελέγησαν, αν και σίγουρα πολλοί από εσάς θα έχουν μια ένσταση για ένα τουλάχιστον όνομα. Μου επιτρέπετε να αρχίσω από αυτό, για να αποτρέψω κάποια εγκεφαλικά;
Propaganda - A Secret Wish (1985)
Τραγούδια όπως τα Duel, p:Machinery και Dr. Mabuse καθόρισαν ένα σημαντικό μέρος της αισθητικής της δεκαετίας του ’80. Είτε το θέλουμε, είτε όχι (το θέλουμε, το θέλουμε…). Βέβαια, ομολογώ ότι στις 12’’ μορφές τους ακούγονταν όλα τους καλύτερα, αλλά μη ξεχνάτε πως εδώ μιλάμε μόνο για μεγάλης διάρκειας δίσκους. Η Susanne Freytag και ιδίως η Claudia Brücken (οι πιο στιλάτες μεγάλες μύτες ever) εντυπώθηκαν με το απόλυτα προσαρμοσμένο στη μουσική του συγκροτήματος στυλ τους, όσο ελάχιστοι. “Whose feelings are so true as to stand the test?” Αν απαντήσω «τα δικά μου», θα με πείτε mainstream; Μπορώ τώρα να μειδιάσω;
Kraftwerk – The Man-Machine (1978)
Τι να πω, τώρα; Να το αφήσω κενό; Ναι, μπορούσα να βάλω όλα τα άλμπουμ τους, τουλάχιστον, μέχρι το Computer World, αλλά διάλεξα το πιο επιτυχημένο τους εμπορικά. Όχι διότι έχει τα τεράστια The Robots και The Model, αλλά για να τιμήσω την εποχή εκείνη, που τέτοια τραγούδια άκουγαν και όσοι δεν ήταν «ψαγμένοι». Τους αποκάλεσαν ως πατέρες της ηλεκτρονικής μουσικής και σίγουρα ήταν, αλλά με απίστευτες ευδιάκριτες και μη δόσεις art pop και avant-garde. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί γιατί μουσική τους ακούγεται μετά από πενήντα χρόνια τόσο, μα τόσο, σημερινή;
Can – Tago Mago (1971)
Συγγνώμη, αλλά αν εσείς έχετε καταλάβει τι ακριβώς είναι το krautrock, πείτε το και σε μένα. Δηλαδή, όλοι μας έχουμε μια ιδέα, αλλά, παράλληλα, κατανοούμε και την ανάγκη δημιουργίας ετικετών. Λοιπόν, η άκρως εγκεφαλική μπάντα του Holger Czukay υποτίθεται ότι ήταν krautrock, αλλά ουσιαστικά ήταν κορυφαίο και δυστυχώς παραγνωρισμένο παράδειγμα avant-garde, jazz, psychedelic rock, post-punk, ambient, funk και noise rock. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια: respect…
Einsturzende Neubauten – Kollaps (1981)
Ναι, καλά. Όλο κατεδαφίζονται, αλλά σιγά μην πέσουν. Με τέτοια μουσική, αποκλείεται. Δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν περιμέναμε κάτι κατώτερο με μουσικούς όπως οι Blixa Bargeld και Alexander Hacke. Ε, ρε τι έβγαζε το Βερολίνο… Στην περίπτωσή τους μοιάζει τελείως ανώφελη η διαδικασία «ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι τους» και όλες οι συναφείς. Για την ακρίβεια, ακούγονται αστείες. Παραμένουν ιστορικοί και για τα αυτοσχέδια όργανα που χρησιμοποιούν, παράγοντας «νέους» ήχους. Πολλοί μεν ακολούθησαν, λίγοι όμως τα κατάφεραν.
Neu! – Neu! 2 (1973)
Όταν οι Klaus Dinger και Michael Rother έφυγαν από τους Kraftwerk, έφτιαξαν τους Neu! Μαζί με τον αφανή ήρωα και παραγωγό τους Conny Plank. Έζησαν μόλις τέσσερα χρόνια και κυκλοφόρησαν τρία υποτίθεται krautrock άλμπουμ, που όμως ήταν πρωτοπόρα του "motorik beat", όσο και rock, post-punk και φυσικά ηλεκτρονικά pop. Όντως, η μπάντα αυτή ήταν η πιο pop από τις τρεις προηγούμενες, αλλά, με τέτοια μουσική, σήμερα ξεπερνά άνετα κάθε πιθανό ορισμό της rock.
