Την δόξα του Jeff Beck, του Eric Clapton, του Jimmy Page και πολλών άλλων μάγων της κιθάρας την ζήλεψαν πολλοί συνάδελφοί τους που απλά αδυνατούσαν να φτάσουν την κατάρτιση και το ταλέντο τους και «έτρωγαν τη σκόνη τους» ματώνοντας πάνω στα τάστα τους. Υπήρξαν όμως και κάποιοι άλλοι που τους έφτασαν και ήταν «στο τσακ» να τους ξεπεράσουν αλλά έμειναν στην αφάνεια καθόσον δεν είχαν την προβολή τους. Ο ίδιος ο συγχωρεμένος Vangelis είχε δηλώσει κάποτε πως ο «δικός μας» εξαιρετικός (και επίσης εκλιπών) Γιάννης Σπάθας ήταν πέντε κλάσεις ανώτερος από τον Clapton και απλά του έλειπαν οι σωστές δημόσιες σχέσεις για να ενθρονιστεί και αυτός στο κιθαριστικό πάνθεον.
Και πριν βιαστείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε με αυτό, ρωτήστε καλύτερα τους Van Morrison, Herbie Hancock και Edgar Winter, οι οποίοι μόνο «ό,τι κι ό,τι» μουσικούς δεν διάλεγαν για να παίξουν στους δίσκους τους. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που και οι τρείς διάλεξαν τον εξαιρετικά ταλαντούχο και απροσδόκητα έως πολύ άδικα άγνωστο Καλιφορνέζο κιθαρίστα Ronnie Montrose να συμμετέχει στα άλμπουμ Tupelo Honey του 1ου, Mwandishi (!) του 2ου και They Only Come Out at Night του 3ου (απ' όπου και το γνωστό σινγκλ Frankenstein).
Η ευρηματικότητα στο παίξιμό του, τα προ – μεταλλικά ριφφς του και τα συναρπαστικά σόλο του γρήγορα τον έκαναν να καταλάβει ότι δεν υπήρχε χώρος να εκφραστεί με αυτούς τους τρεις θρύλους λόγω του ότι η θεματολογία της μουσικής τους δεν το επέτρεπε και θα έπρεπε να ανοίξει μόνος του τα φτερά του.
Αφού λοιπόν έφυγε από τους Edgar Winter Group το 1973 παραμένοντας πάντα στην California έψαχνε μουσικούς για να φτιάξει την δική του μπάντα και τους βρήκε γρήγορα: ο μπασίστας Bill Church, ο ντράμερ Denny Carmassi και ο τραγουδιστής Sammy Hagar (που τότε ακόμα τον φώναζαν Sam και φυσικά αργότερα θα τον μάθαινε όλος ο κόσμος ως βοκαλίστα των Van Halen) ήταν η πρώτη σύνθεση της μπάντας που βαφτίζοντάς την με το επώνυμό του δεν σήκωνε πολλά – πολλά για το ποιος ήταν ο leader της.
Πολύτιμη ήταν και η συμβολή του παραγωγού στο Tupelo Honey Ted Templeman, ο οποίος είχε από τότε «σταμπάρει» τον Montrose για το παίξιμό του και αφού άκουσε τα demos τους, έσπευσε να τους υπογράψει αμέσως στην Warner Bros για όλα τα άλμπουμ τους.
Montrose Band photo: (από αριστερά Πάνω: Alan Fitzgerald, Ronnie Montrose. Κάτω: Denny Carmassi, Sammy Hagar)
Θα έχουμε λοιπόν την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν συναρπαστικό κιθαρίστα που σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους πρωτεργάτες της Αμερικάνικης Μεταλλουργικής Σκηνής και που θα βαστούσε επάξια το σκήπτρο του εάν στην πορεία δεν παραμέριζε την κιθάρα του για χάρη των synthesizers:
1.) Montrose (1973)
Track listing: Rock the Nation - Bad Motor Scooter - Space Station #5 - I Don't Want It - Good Rockin' Tonight - Rock Candy - One Thing on My Mind - Make It Last.
Warner Bros BS 2740
Παραγωγή : Montrose & Ted Templeman
Μια ιδανική μπάντα με έναν καταπληκτικό κιθαρίστα και έναν εξίσου (τότε…) χαρισματικό τραγουδιστή που ξεφεύγει από τα όρια της χαρντ ροκ και τρυπάει μεταλλικά τοιχώματα χωρίς να είναι Gillan ή Plant αλλά επιβάλλει αμέσως το δικό του στυλ που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο με μεγάλη επιδεξιότητα και χάρη! Εκπληκτικά τα σόλα του και δεν πιστεύουμε ότι βγήκαν εκείνη την εποχή και όχι δέκα χρόνια αργότερα ας πούμε! Στίχοι απλοί που άγγιζαν τη νεολαία της εποχής χωρίς σπαραξικάρδιους θρήνους και φιλοσοφικά προγκ περάσματα από την μουσική που μεγαλουργούσε κείνα τα χρόνια και αφάνταστα γρήγορα κομμάτια σε έναν «λαχανιασμένο» δίσκο που διαρκεί λίγο παραπάνω από μισή ώρα γεμάτος ατέλειωτα σόλα και έξυπνα παιχνιδίσματα με το πετάλι του fuzz.
Θεωρήθηκαν αργότερα ως η Αμερικάνικη απάντηση στους Led Zeppelin αλλά ας μην είμαστε υπερβολικοί, με τούτο τον δίσκο μόνο το προσπάθησαν με κάμποσα κότσια πάντως. Γιατί οι ομοιότητές τους με τους τελευταίους δεν κρύβονται ούτε στο φοβερό Space Station #5 με τον Hagar να δίνει ρέστα και που διασκευάστηκε από τους Iron Maiden (που τους παραδέχονται ως σπουδαία επιρροή τους) και που δάνεισε το ριφ στο Suspect Device των Stiff Little Fingers, ούτε στον ορυμαγδό Rock Candy που δεν αφήνει τίποτε όρθιο!
Οι πρώιμες μεταλλικές σπουδές τους ξεχωρίζουν στο Rock the Nation (κι ας έχει κατακλέψει το Kick Out The Jams), στο ιδανικό για μηχανόβιους Bad Motor Scooter, ένα ιδανικό μέταλ κατοστάρι χωρίς ανάσα, και στο I Don't Want It, που δείχνει ότι οι Deep Purple της εποχής δεν τους άφησαν αδιάφορους, χωρίς να μας αφήνουν στιγμή ήσυχους είτε με στριγγλιές είτε με τα κοφτερά ριφφ!!
Το γρήγορο ροκ εν ρολ Good Rockin' Tonight και το One Thing on My Mind αποκαλύπτουν απλά τις ρυθμ εντ μπλουζ αγάπες τους με την slide του Montrose να αλλάζει κανάλια στο στέρεο, ενώ το εξάλεπτο Make It Last το έπαιζαν και οι άξιοι μαθητές τους Van Halen στα πρώτα λαιβ τους (λογικό αφού είχαν τον ίδιο παραγωγό).
Είναι μακράν το καλύτερο άλμπουμ τους που ποτέ δεν ξεπεράστηκε ούτε από τα επόμενα σχήματα του Montrose, ούτε στις σόλο προσπάθειές του και παρόλο το απαίσιο εξώφυλλο ψηφίστηκε ως το 4ο «Best Metal Album of All Time» από το περιοδικό Kerrang!, σκαρφαλώνοντας στο № 133 του Billboard και σε βάθος χρόνου έγινε πλατινένιο ξεπερνώντας σε πωλήσεις το ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Δικαίως χαρακτηρίστηκε αργότερα ως «το πρώτο Αμερικάνικο heavy metal album». Βέβαια δεν πούλησε πολύ από την παράλειψη προώθησης του δίσκου από την εταιρεία τους, που τότε είχε να διαχειριστεί τους τεράστιους Doobie Brothers και τους Deep Purple. Πού να τους προσέξει τούτους εδώ;
(***)
2.) Paper Money (1974)
Track listing: Underground – Connection - The Dreamer – Starliner - I Got the Fire - Spaceage Sacrifice - We're Going Home - Paper Money.
Warner Bros BS 2823
Παραγωγή : Montrose & Ted Templeman
Το εξώφυλλο εξακολουθεί να μην βλέπεται (ευτυχώς οι επόμενοι δίσκοι είχαν καλύτερο περιτύλιγμα) και ήταν το πρώτο άλμπουμ της μπάντας που αγόρασα (και σε Αμερικάνικη κόπια μάλιστα) αλλά… πιστεύω ότι πήγαν χαμένα τα λεφτά μου!! Και τούτο γιατί ο Τempleman εδώ έβαλε πολλά χαλινάρια στην κιθάρα του Montrose και τους πρόσθεσε πολλά πλήκτρα για να γίνουν πιο προσιτοί στο ραδιόφωνο της εποχής, αυτό όμως τους στοίχισε: Τα φωνητικά παραμένουν δυνατά αν και όχι στο επίπεδο των στριγγλιών του πρώτου δίσκου, ο Hagar εδώ μοιάζει σαν να ζορίζεται να τραγουδήσει και η μπάντα (που προσέλαβε τον μπασίστα Alan Fitzgerald στη θέση του Bill Church) «αμερικανοποιείται» υπερβολικά.
Έτσι εξηγείται γιατί το αδύναμο Underground θυμίζει μελωδικούς Boston και τα Spaceage Sacrifice και We're Going Home ξεχνιούνται αμέσως. Η δε αγάπη του Montrose για τα ινστρουμένταλ (κάτι που θα επαναλάβει και στο μέλλον) αποκαλύπτεται στο Starliner και είναι το μόνο που αφήνει την κιθάρα του να απλωθεί, αν και με πολλούς παιχνιδισμούς στα μπλιμπλίκια.
Ξεχωρίζουν μόνο η διασκευή στο Connection των Rolling Stones με καλή ερμηνεία από τον Hagar όπου καταφέρνουν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα σε ένα σχετικά άγνωστο κομμάτι των Stones, αλλά… με την κιθάρα απούσα, το The Dreamer με το μεταλλικό ριφφ να θυμίζει τους Montrose του 1ου δίσκου έστω και χωρίς τα θεϊκά σόλο και τα δύο επικυρωμένα αντίγραφα των Bad Co. I Got the Fire και Paper Money.
Μέτριος δίσκος που έφτασε στο No. 65 του Billboard, ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους και ο τελευταίος με τον Sammy Hagar, ο οποίος αφού βαρέθηκε να παίζει ξύλο με τον αρχηγό, αποχώρησε τον Φλεβάρη του 1975 και μετά από μια χαρντ ροκ σόλο καριέρα με σχετική επιτυχία και τα χιτς «Your Love Is Driving Me Crazy», «I Can't Drive 55», «Heavy Metal» και «There's Only One Way To Rock» πήγε τον Ιούλιο του 1985 στους Van Halen και τα υπόλοιπα τα ξέρετε…
(**½)
3.) Warner Bros. Presents (1975)
Track listing: Matriarch - All I Need - Twenty Flight Rock – Whaler - Dancin' Feet - O Lucky Man! - One And a Half - Clown Woman - Black Train.
Warner Bros BS 2892
Παραγωγή : Ronnie Montrose
Ο πολύ καλός επίσης Καλιφορνέζος τραγουδιστής Bob James (που κάποιες στιγμές κοπιάρει τον Hagar) και ο κημπορντίστας Jim Alcivar μαζί με την φυγή του Templeman έβαλαν τα πράγματα στην θέση τους και επιτέλους οι κιθάρες είναι πάλι εδώ να μας μαγέψουν με έναν δίσκο που έφτασε στο το № 79 του Billboard. Δεν βλέπουμε όμως προκοπή, οι συνθέσεις μπάζουν από παντού…
Η διασκευή στο O Lucky Man! του Alan Price δεν προσθέτει τίποτε στο πρωτότυπο, η μπαλάντα All I Need παρά το καλό σόλο χρωστάει πολλά στην Carly Simon της εποχής (τι συρμός κι αυτός…), το αργό μπλουζ – ροκ Clown Woman κουράζει αφάνταστα, στο Dancin' Feet ο Montrose αντιγράφει τον εαυτό του από το προηγούμενο άλμπουμ και οι χαρντ ενέσεις ξενερώνουν το Twenty Flight Rock του Eddie Cochran.
Πλην όμως το χιτ του δίσκου Matriarch δικαίως ξεσήκωνε τη νεολαία της εποχής για χορό, με την μπάντα που ξέραμε να επιστρέφει με γρήγορο ροκ (και δισολιές παρακαλώ…), η δε επτάλεπτη μπαλάντα Whaler δένει με τα κλαβιέ του Alcivar και με την ωραία βιόλα του γκεστ Novi Novog και παρά την απουσία της κιθάρας του Montrose μας συνεπαίρνει με τους στίχους: «…Μια αλμυρή φουσκοθαλασσιά κρατά ένα όνειρο του ναύτη \ ένας χρόνος ή κάτι στη θάλασσα απ ότι φαίνεται \ πλεύσε μακριά μέχρι το ξημέρωμα που θα ακουστεί το κάλεσμα του καπετάνιου \ πάρε τον ύπνο απ΄ τα μάτια σου \ Βλέπεις τον καμακιστή που φαίνεται να το κατέχει \ καράβι και καμάκι ένας μεταμφιεσμένος άντρας \ η αύρα του ωκεανού φέρνει την γεύση της ζωής…».
Μόλις για ενάμιση λεπτό διαρκεί το ινστρουμένταλ στριφογύρισμα του Montrose στην ταστιέρα One And a Half και το πολύ καλό Black Train (από την εποχή που ο Montrose έπαιζε για λίγο μαζί με τον Jerry Garcia στους Rig το 1971) γραμμένο για τα ναρκωτικά με ρεσιτάλ ερμηνείας από τον James και την κιθάρα να καλπάζει, μας θυμίζει τους Montrose που ξέραμε σε τούτο το άνισο άλμπουμ!
Δεν μπορούμε όμως να μην σταθούμε στο εξαιρετικό εξώφυλλο (που θυμίζει ρεκλάμα από σινεμά) με έναν φτερωτό Godzilla να κρατάει στην αγκαλιά του την ξανθιά μπροστά από ένα κάστρο την ίδια στιγμή που αυτή μπροστά φιλιέται με έναν γκόμενο της εποχής αλλά…τι σχέση έχουν αυτά με τον δίσκο;
(**½)
4.) Jump on It (1976)
Track listing: Let's Go - What Are You Waitin' For? - Tuft-Sedge - Music Man - Jump on It - Rich Man - Crazy for You - Merry-Go-Round.
Warner Bros BS 2963
Παραγωγή : Jack Douglas
Ο θρύλος Bill Graham τους παίρνει υπό την προστασία του και τους βάζει να ανοίγουν για τους Rolling Stones, Kiss, Peter Frampton, Yes, Rush, Eagles, Journey και Aerosmith μεταξύ άλλων σε πλήθος συναυλιών στην Αμερική και στον Καναδά καταφέρνοντας να γίνουν ευρύτερα γνωστοί. Ήταν όμως αργά.
Η σφοδρή anti-drug/anti-alcohol στάση του Montrose, έχοντας πάρει το μάθημά του από ένα overdose αμφεταμίνης που λίγο έλειψε να τον «στείλει» την εποχή που έπαιζε στους Edgar Winter Group και η μανία του να την επιβάλλει και στους υπόλοιπους έδειχναν ότι το μαγαζί δεν θα βαστούσε για πολύ…
Παρόλα αυτά τούτο το κύκνειο άσμα τους (με το…πονηρό εξώφυλλο) δεν περνάει απαρατήρητο καθόσον ο παραγωγός Douglas που είχε στην πελατεία του και τους Aerosmith εκείνη την περίοδο, τους ξαναφέρνει από κει που ξεκίνησαν αλλά στο πολύ πιο μελωδικό και προς τις ροκ μπαλάντες και αφήνει την κιθάρα του Montrose ελεύθερη να δείξει τι μάστορας είναι με έναν δίσκο προπομπό του ράδιο ροκ που θα κυριαρχούσε λίγα χρόνια αργότερα και που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του!!
Και τούτο γιατί οι Foreigner θα έκαναν πλήρη διατριβή στο What Are You Waitin' For? λίγα χρόνια αργότερα, το Let's Go φαντάζει ως απόλυτο χιτ του δίσκου με καλή slide και ιδανικό για τις (αμερικάνικες φυσικά…) ντισκοτέκ της εποχής, στο ποπίζον Rich Man αχνοφαίνεται η κατεύθυνσή του Montrose με τους Gamma αργότερα, από το Crazy for You είναι σίγουρο ότι αντέγραψαν αργότερα οι Toto και οι Aerosmith και η πάουερ μέταλ μπαλάντα Music Man με τα έγχορδά της μας κάνει να νομίζουμε ότι ακούμε άλλη μπάντα. Ας όψεται το φοβερό σόλο!!
Τα μεταλλικά ριφ λάμπουν για τελευταία φορά στο Jump on It με τέρμα τα γκάζια και στον γλυκόπικρο επίλογο Merry-Go-Round με φοβερή ερμηνεία από τον James και τα έγχορδα να δένουν υπέροχα θυμίζοντας τους πρώτους Rainbow και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την απόπειρα κλοπής του Man At The Silver Mountain, κάτι που δεν τιμά τον Montrose με τόσα ρυμουλκούμενα γεμάτα ριφ από πίσω του…
Εδώ το μπάσο είναι στα χέρια του Randy Jo Hobbs (τελικά μόνο ο ντράμερ Denny Carmassi έμεινε σταθερός…).
(***)
Διαλύθηκαν στις αρχές του 1977 αφήνοντας ένα πολύ καλό κληροδότημα στις μελλοντικές μέταλ γενεές. Δεν θα φύγουν για πάντα όμως. Ο αρχηγός είχε άλλα πλάνα βάλει στο αναμεταξύ…
ΤΕΛΟΣ Α΄ ΜΕΡΟΥΣ
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
AllMusic
YouTube
Discogs
