Η κινητικότητα εντός της εγχώριας σκηνής και ειδικά στον heavy rock ήχο συνεχίζεται έστω και με κάπως μειωμένη ένταση λόγω των συνθηκών. Από την πληθώρα των δίσκων που ακούσαμε αυτή την περίοδο επιλέξαμε τρεις που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον και τους παρουσιάζουμε παρακάτω
This Is Nowhere – Grim Pop (Doom Mood, 2020)
Οι Θεσσαλονικείς This Is Nowhere έχουν καταφέρει σχεδόν αθόρυβα στη μια δεκαετία που είναι ενεργοί να είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα του εγχώριου heavy rock (με την ευρεία έννοια). Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν προσπάθησαν να “καβαλήσουν” το κύμα της heavy rock μόδας που, κακά τα ψέματα, μονοπώλησε το ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας του εγχώριου εναλλακτικού ακροατηρίου τη δεκαετία που έφυγε. Αυτοί από την πλευρά τους ακολούθησαν τους δικούς τους ρυθμούς (ίσως και λόγω τόπου καταγωγής...) και απέφυγαν τον κίνδυνο της υπερέκθεσης στον οποίο δεν αντιστάθηκαν πολλά αντίστοιχα γκρουπ. Κυκλοφόρησαν δυο αξιοπρόσεκτα άλμπουμ, τα Turn On, Tune Down, Drop D (2014) και Music To Relapse (2015), αμφότερα στη γερμανική Nasoni Records, και κατόπιν σιγά σιγά χάσαμε τα ίχνη τους. Μεσολάβησε βέβαια η κυκλοφορία του This Is Nowhere Doing White Light / White Heat το 2016, αλλά ουσιαστικά επρόκειτο για παλαιότερη ζωντανή ηχογράφηση. Εδώ οφείλουμε, με την ευκαιρία, να τους αποδώσουμε τα εύσημα γιατί επέλεξαν να καταπιαστούν με αυτό το εμβληματικό έργο των Velvet Underground. Πόσες εγχώριες μπάντες θα είχαν άραγε τα κότσια να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο;
Εκεί λοιπόν που είχαμε χάσει την επαφή μας με το συγκρότημα και δεν γνωρίζαμε αν θα ακούσουμε κάτι νέο από αυτούς, στις αρχές του 2020 επανήλθαν απρόσμενα με το Grim Pop. Το τρίτο τους studio άλμπουμ αποτελεί πιθανότατα την πιο μεστή ηχογράφηση τους μέχρι σήμερα. Οι συνθέσεις απλώνονται ελεύθερα αγγίζοντας τις περισσότερες φορές τα 7 λεπτά αλλά ποτέ δεν καταλήγουν να είναι φλύαρες. Ακόμα και το ορχηστρικό Theme for Bluefluke διατηρεί το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο σε όλη τη διάρκεια του. Η σταθερή προσήλωση τους στον ψυχεδελικό ήχο παραμένει αταλάντευτη ωστόσο εδώ τα κομμάτια τους είναι περισσότερο ρυθμικά και με λίγη περισσότερη ποικιλία σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους. Είναι βέβαιο ότι το συγκεκριμένο υλικό θα αποδειχτεί ιδιαιτέρως πρόσφορο και αβανταδόρικο για τις live εμφανίσεις τους, οι οποίες η αλήθεια είναι πως μας έχουν λείψει. Ίσως λοιπόν το αψεγάδιαστο Grim Pop να αποτελέσει το έναυσμα για να επανέλθουν δυναμικά στα πράγματα της εγχώριας σκηνής, το αξίζουν άλλωστε.
Stonus – Aphasia (Electric Valley Records, 2020)
Η σαρωτική επιτυχία που γνώρισε (και συνεχίζει να γνωρίζει) το heavy rock στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία ήταν αναμενόμενο πως θα επηρέαζε τις χώρες με τις οποίες υπάρχει έντονη αλληλεπίδραση λόγω γεωγραφικής εγγύτητας. Εννοούμε προφανώς τις βαλκανικές χώρες όπου τα ελληνικά γκρουπ αντιμετωπίζονται με μεγάλη θέρμη (ανάλογη με μεγάλα ονόματα της Δύσης) και φυσικά την ομογάλακτη Κύπρο. Την τελευταία τριετία διαπιστώνουμε ότι υπάρχει κινητικότητα στο νησί γύρω από το συγκεκριμένο ήχο με συγκροτήματα όπως οι Arcadian Child, οι Isla Fortuna και οι Stonus να ακούγονται αρκετά και στα μέρη μας. Εδώ θα ασχοληθούμε με τους τελευταίους καθώς πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο LP τους Aphasia (είχαν προηγηθεί δυο EP το 2017 και το 2018). Η παρούσα δουλεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μεσογειακή υπόθεση αφού ηχογραφήθηκε στην Κόρινθο και κυκλοφόρησε από ιταλική εταιρία. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως το σχήμα ακολουθεί ευλαβικά τους κανόνες του heavy rock αλλά μέσα από το πρίσμα των ελληνικών συγκροτημάτων. Ακούγοντας για παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι ή το Mania,τα φωνητικά είναι αδύνατο να μη σου φέρουν στο μυαλό των Argy των Nightstalker. Αλλά και γενικότερα σε όλη την ηχογράφηση η επιρροή των βετεράνων του stoner και ιδίως της περιόδου του Use είναι καταφανής (τα Dead End και Ghost Town διαπνέονται από το ίδιο πνεύμα). Εκεί που οι Stonus επιχειρούν να ξεφεύγουν από τα τυπικά πλαίσια είναι στο μακροσκελές Nadir, ίσως την πιο περιπετειώδη σύνθεση του δίσκου, που δείχνει και τις δυνατότητες που διαθέτουν. Το Aphasia είναι αρκετά πειστικό ως ένα πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα γραφής και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως η μπάντα όσο θα αποκτά εμπειρία θα βελτιώνει τα αδύναμα σημεία της. Αν το κάνει, κάθε επόμενη κυκλοφορία της θα είναι ανώτερη από την προηγούμενη.
Loud Silence – Elements (Ikaros Records, 2020)
Είναι σαφώς ευοίωνο το γεγονός πως παρατηρείται σταθερά μια ανανέωση στην εγχώρια heavy rock σκηνή, με νεότερα γκρουπ να έρχονται να προστεθούν στα ήδη καταξιωμένα. Φέτος έφτασε και η στιγμή των Loud Silence να παρουσιάσουν την πρώτη τους ηχογραφημένη κατάθεση. Το γκρουπ των πιτσιρικάδων που ξεκίνησε από τον πολύ επιτυχημένο, οφείλουμε να το παραδεχτούμε, θεσμό του Schoolwave, κυκλοφόρησε πρόσφατα με την υποστήριξη της Ikaros Records το μίνι άλμπουμ Elements. Αρχικά θα πρέπει να σημειώσουμε πως στο κομμάτι της τεχνικής κατάρτισης και της ικανότητας απόδοσης της μουσικής τους οι Loud Silence βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, όπως άλλωστε η πλειοψηφία των συγκροτημάτων της γενιάς τους. Το στοίχημα, όπως έχουμε ξαναπεί, βρίσκεται στις συνθέσεις. Το σχήμα φαίνεται να επενδύει περισσότερο στην μελωδία παρά στην ένταση (χαρακτηριστικά τα Legacy, Flow With It,A Closure, Emoceans), χωρίς ωστόσο να λείπουν οι πιο σκληρές στιγμές (G!, After Pain). Έχουν κάνει πολλή και προσεγμένη δουλειά στον τομέα της σύνθεσης, με πολλά μέρη στα κομμάτια τους να είναι αρκετά ενδιαφέροντα, αν και υπάρχουν και στιγμές ειδικά στις μεγαλύτερες σε διάρκεια συνθέσεις που ίσως θα μπορούσαν να παραλειφθούν. Πάντως η φρεσκάδα και η νεανική ενέργεια τους υπερκαλύπτουν τις αδυναμίες που υπάρχουν. Μακάρι να αποδειχτούν στην πορεία μια από τις άξιες προσθήκες στη σκηνή.
