Με αφορμή την κυκλοφορία του Sol Invictus, του πρώτου δίσκου των Faith No Moreμετά από 18 χρόνια, ξαναθυμόμαστε την προηγούμενη δουλειά τους, το Album Of The Year, το οποίο περιείχε μερικά διαχρονικά κομμάτι που ακόμα βρίσκουν τη θέση τους στα set του σπουδαίου σχήματος από το Σαν Φρανσίσκο.
Οι FaithNoMore, αναμφίβολα μια από τις καλύτερες μπάντες του σκληρού ήχου που ξεπήδησαν τη δεκαετία του ‘80 στην Αμερική, κατάφερναν επί μιάμιση περίπου δεκαετία να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους fans του συγκεκριμένου ήχου αναμιγνύοντας ετερόκλητα είδη μουσικής (όπως funk, hip hop, soul) που οι περισσότεροι από αυτούς ήθελαν να αγνοούν.
Το 1997, με τον ‘Big’ Jim Martin να έχει αποχωρήσει ήδη μετά το Angel Dust και τον Jon Hudson να βρίσκεται στη θέση του κιθαρίστα, οι Faith No More κυκλοφόρησαν το (σεμνά τιτλοφορημένο) Album Of The Year, το έκτο άλμπουμ της καριέρας τους, που έμελλε να είναι το τελευταίο εκείνης της περιόδου, αφού την επόμενη χρονιά η μπάντα ανακοίνωσε τη διάλυση της, η οποία συνοδεύτηκε από τη συλλογή Who Cares A Lot? (με τον Benny Hill να κοσμεί το εξώφυλλο της…).
Για τους Faith No More ουσιαστικά η απογείωση επήλθε μετά το δεύτερο άλμπουμ όταν τα φωνητικά ανέλαβε (αντικαθιστώντας τον Chuck Mosley) ο ιδιοφυής performer Mike Patton(frontman εκείνη την εποχή τον Mr. Bungle),με τον οποίο είχαν ήδη κυκλοφορήσει τρία σπουδαία άλμπουμ πριν το Album Of The Year και ήθελαν να συνεχίσουν με μια ανάλογου επιπέδου κυκλοφορία.
Το Album Of The Year ξεκινούσε με το Collision με το οποίο οι Faith No More σε άρπαζαν από την αρχή απ’ τα μούτρα με τις metal κιθάρες και τα ουρλιαχτά του Patton. Το Stripsearch, με τη χαρακτηριστική ηλεκτρονική εισαγωγή, αγαπήθηκε πολύ από τους fans του group όπως και το Last Cup Of Sorrow που έγινε αμέσως κλασικό. Το Naked In Front Of The Computer αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του άλμπουμ, ενώ το Ashes To Ashes (με το καταιγιστικό riff του Hudson, για το οποίο σίγουρα θα ένιωσε ζήλεια ο Jim Martin) κατάφερε να γίνει ύμνος στα live των FNM. Βέβαια δεν λείπουν και οι χαμηλόφωνες στιγμές του δίσκου με τα Helpless και She Loves Me Not καθώς και το τραγούδι-έκπληξη Mouth To Mouth, όπου οι ανατολίτικοι δρόμοι μπερδεύονται με το hard rock. Τα Got That Feeling και Paths Of Glory είναι δύο ακόμη δυναμικά κομμάτια στο γνωστό ύφος της μπάντας, ενώ το φινάλε περιλαμβάνει το αργόσυρτο Pristinaμε τη συγκινητική ιστορία που περιγράφει (με το οποίο, μάλιστα, επέλεξαν να κλείσουν τη συναυλία τους στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2010 με τη συνοδεία σπάσιμου πιάτων…).
Tο Album Of The Year μπορεί να μην σάρωσε στις πωλήσεις και στις κριτικές, ίσως να μην έφτασε τους προκάτοχους του (Real Thing, Angel Dust, King For A Day, Fool For A Lifetime) άλλα σίγουρα ήταν αντάξιο της ιστορίας τους. Άλλωστε από το 2009 όταν οι FNM αποφάσισαν να επανενωθούν για μια περιοδεία (που τελικά δεν ήταν μόνο μια) δεν παραλείπουν ποτέ να περιλαμβάνουν στο σετ τους κομμάτια από αυτό το δίσκο (ιδιαίτερα τα Stripsearch, Last Cup Of Sorrow, Ashes To Ashes αλλά και το Pristina, όπως ήδη αναφέρθηκε).
Το Δεκέμβριο του 2010 το σχήμα ανακοίνωσε την οριστική (υποτίθεται) διάλυση του, ωστόσο αντί για το τέλος της μπάντας ήρθε, αναπάντεχα, λίγα χρόνια αργότερα, το 2015, το Sol Invictus, ο πρώτος δίσκος τους μετά από 18 χρόνια. Το Album Of The Yearδεν έμελλε λοιπόν να είναι το κύκνειο άσμα τους, το σημαντικό όμως είναι ότι παρότι έχουν μεσολαβήσει τόσα χρόνια από την ηχογράφηση του, τα κομμάτια του διατηρούν την ποιότητα και τη ζωντάνια τους ακέραια, κάτι που αποδεικνύεται και στις συναυλίες τους. Άλλωστε όσα χρόνια και να περάσουν η μουσική των Faith No More παραμένει The Real Thing…
