Jason Isbell and the 400 Unit – Live from the Ryman (Thirty Tigers, 2018)
Ο Jason Isbell, ιδιαίτερα μετά το Southeastern (2014), αλλά και τις διακρίσεις και υποψηφιοτητες που το ακολούθησαν, δεν έχει πλέον ανάγκη την εξαετή θητεία του στους Drive By Truckers, για να σταθεί αυθύπαρκτος στα μουσικά δρώμενα της εποχής μας. Οι φρέσκοι και ταυτόχρονα επηρεασμένοι από την παράδοση alt country και southern ήχοι του, ξεχωρίζουν από τους λοιπούς συναφείς κυρίως λόγω της αγάπης του για τη rock, κάτι που επιβεβαιώνεται από το ότι οι περασμένοι δίσκοι του σκαρφάλωσαν ψηλά τόσο στα country, όσο και στα folk και rock charts.
Το Live from the Ryman, όπως φαίνεται από τον τίτλο του, είναι ένας ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος που περιέχει τραγούδια από τις έξι εμφανίσεις του στο «στέκι» τους Ryman Auditorium του αγαπημένου του Nashville. Η μπάντα του, οι The 400 Unit, μεταξύ άλλων περιλαμβάνει μουσικούς που έχουν παίξει στους Drivin’ N’ Cryin’ και Son Volt. Τα δεκατρία τραγούδια προέρχονται από τους τρεις τελευταίους δίσκους του και ειδικότερα τέσσερα από έκαστο από τα Southeastern και Something More Than Free, αλλά και πέντε ακόμα από το The Nashville Sound. Η επιλογή τους δεν κρύβει καμία απολύτως έκπληξη, μια και το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι ένα είδος best of της πρόσφατης δημιουργίας του. Μέσα από αυτά, εκτός από τις αυτονόητες Americana επιρροές, διακρίνουμε τη «συνεισφορά» των Bob Seger, Tom Petty, Fleetwood Mac, Bruce Springsteen και J.J. Cale. Ο Isbell και οι The 400 Unit διάλεξαν ήπιες και δυνατές στιγμές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι πιο ροκάδικες καταπληκτικές White Man’s World, Cumberland Gap και Super 8, αλλά και οι Hope The High Road, Elephant, Last of My Kind, όπως και οι 24 Frames και If We Were Vampires, που δείχνουν πόσο ταιριασμένοι είναι και στη μουσική οι σύζυγοι Jason Isbell και Amanda Shires.
Delta Sleep – Ghost City (Big Scary Monsters, 2018)
Με το ντεμπούτο τους, το Twin Galaxies, είχαν δημιουργηθεί βάσιμες υπόνοιες, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν με το Ghost City. Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως οι Delta Sleep δεν είναι τοσο μια καθαρόαιμη math rock μπάντα, όσο ένα πολλά υποσχόμενο indie rock κουαρτέτο που εμπνέεται κυρίως από τη jazz. Ο δεύτερος δίσκος τους είναι concept και περιγράφει την πορεία προς την ελευθερία μιας ανώνυμης ηρωίδας με ταξιδιάρικο, μελαγχολικό, αλλά και μεγαλοπρεπή τρόπο. Οι κιθάρες είναι αναμφίβολα κυρίαρχες στις πολυεπίπεδες συνθέσεις, τα ντραμς συνήθως κοφτά και ανατρεπτικά, ενώ η rhythm section δικρίνεται για τις σαφείς τάσεις της να μην υποστηρίζει, αλλά να κατευθύνει τη μελωδία. Φαντάζομαι πως ήδη θα υποπτεύεσθε ότι το Ghost City είναι ένας πολύ ενδιαφέρων δίσκος, οπότε σπεύδω να συμφωνήσω μαζί σας.
Η παρέα από το Canterbury δεν έχει τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων αντίστοιχων συγκροτημάτων, αν και, γενικά, θα την έλεγες επηρεασμένη από τους Radiohead, τους πρόσφατους Nada Surf και τους At The Drive-In. Στο Sultans of Ping, που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη φερώνυμη μπάντα, μπαίνουν τα θεμέλια του άλμπουμ, με σταδιακό χτίσιμο που οδηγεί σε κορύφωση. Το After Dark έχει υπέροχα πολυρυθμικά ντραμς και progressive δομή και ατμόσφαιρα που αποτίει φόρο τιμής στη δεκαετία του ’70. Οι όψιμοι Nada Surf γίνονται περισσότερο αντιληπτοί στο Single File, που μπορεί να το εντάξει κάποιος στη σύγχρονη jazz rock, ενώ στο El Pastor, που θυμίζει τους πρώιμους 30 Seconds to Mars, διαπιστώνουμε τις περισσότερες αναφορές στις math rock καταβολές τους, οι οποίες μάλλον οδήγησαν τη μπάντα να το επιλέξει ως single. Το Dotwork προάγει την (όποια) ροκάδικη πλευρά των Red Hot Chili Peppers σε ένα pop-punk πλαίσιο, τη στιγμή που το Dream Thang στέκεται δημιουργικά αναποφάσιστο μεταξύ Brit-rock, post-hardcore και shoegaze.
Glorietta – Glorietta (Bread & Butter, 2018)
Glorieta λέγεται μια πόλη στο New Mexico. Αν όμως της προσθέσετε ένα ακόμα “t” και την κάνετε Glorietta, τότε θα έχετε να κάνετε με μια νέα μπάντα - κολλεκτίβα, που έκανε το κέφι της για εννέα μέρες στην παραπάνω πόλη και ηχογράφησε τα δώδεκα τραγούδια που αποτελούν το ντεμπούτο της, ενισχύοντας παράλληλα την τοπική οικονομία με κατανάλωση αξιοσημείωτων ποσοτήτων τεκίλας. Η πρωτοβουλία για το σχηματισμό της μπάντας ανήκε στους Matthew Logan Vasquez (Delta Spirit) και Adrian Quesada (Black Puma, Brownout), οι οποίοι κάλεσαν τους Nathanial Rateliff, David Ramirez, Noah Gundersen, Kelsey Wilson (Wild Child) και Jason Robert Blum να παίξουν μαζί τους. Εντάξει, μπορεί να μη μιλάμε για Traveling Wilburys, αλλά σίγουρα μπορούμε να μιλήσουμε για μια «επανάληψη» της one-off ανάλογης μπάντας των Middle Brother, που έγινε το 2013 με τη συνεργασία του Vasquez με τους John McCauley και Taylor Goldsmith. Επίσης, συμμετέχουν εδώ τα μέλη των Night Sweats Patrick Meese, Luke Mossman και Mark Shusterman, όπως και οι Judson Johnson, Brendan Bond και Steve Berlin (Los Lobos).
Ο δίσκος κινείται στο ευρύτερο πλαίσιο της indie rock, folk και Americana και μπορεί να ικανοποιήσει τόσο τους φίλους των Delta Spirit, όσο και κάθε λάτρη των τραγουδιών που παίζονται τις νύχτες γύρω από μια φωτιά στην ύπαιθρο. Αυτή η «παρεϊστικη» αίσθηση επικρατεί σε όλο το άλμπουμ, με τα τραγούδια να είναι ηχογραφημένα χωρίς επιστάμενη παραγωγή από τους Vasquez και Quesada. Κατά τη γνώμη μου καλύτερες είναι οι δύο garage rock συνθέσεις Mindy και I Know, με τη δεύτερη να λοξοκοιτάζει προς το blues και την ψυχεδέλεια, αλλά και το Heatstroke που έχει τη σφραγίδα των Lynyrd Skynyrd. Εκτός όμως από τις επιρροές του νότου, υπάρχουν και δυτικές με αποκορύφωμα το Lincoln Creek, πιο soft rock στιγμές με εξέχουσα το Friends, αλλά και jazzy όπως το Easy Come Easy Go. Αν, μάλσιτα, στην Americana του Golden Lonesome βάλτε πλάι το The Hard Way που έρχεται κατευθείαν από τις διδαχές του Bruce Springsteen και θα έχετε μια απολύτως αντιπροσωπευτική εικόνα του Glorietta.
