Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου 2020 20:40

Record Shuffle 28: Ulver / Motorpsycho

Written by 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις κάθε μουσικόφιλου είναι να ανακαλύπτει νέα ονόματα που παράγουν σπουδαίες μουσικές. Είναι ένα δυνατό κίνητρο για να συνεχίσει να ψάχνει καινούρια πράγματα. Ωστόσο όλο και πιο συχνά, για να μην πούμε σε κάθε ευκαιρία, διαπιστώνουμε πως τα σημαντικότερα νέα μουσικά έργα προέρχονται κατά βάση από καλλιτέχνες που μετράνε πολλά χρόνια πορείας, “κουβαλώντας” στην πλάτη τους ακόμα και τρεις (ή και παραπάνω) δεκαετίες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα δυο Νορβηγικά σχήματα που μας απασχολούν εδώ. Ulver και Motorpsycho επιβεβαιώνουν με τρόπο εμφατικό πως το ταλέντο και η έμπνευση δεν ξεφτίζουν απλώς και μόνο επειδή περνάνε τα χρόνια. Ίσα ίσα που η πείρα τους βοηθάει να τα εκμεταλλευτούν στο έπακρο.

 

Ulver – Flowers of Evil (House of Mythology, 2020)

Οι Ulver αποτελούν ένα από τα πλέον συναρπαστικά σχήματα της εποχής μας, έστω κι αν η αφετηρία τους βρίσκεται στο πολύ μακρινό - πια - 1993. Από τότε φυσικά πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Από το πρωτόλειο black metal πέρασαν στην ambient, την avant garde, το ψυχεδελικό ροκ για να καταλήξουν εσχάτως στη... synth pop. Όχι, ο όρος “synth pop” δεν χρησιμοποιείται εδώ καταχρηστικά - είναι όντως ο πλέον κατάλληλος για να περιγράψει την πρόσφατη παραγωγή τους. Κι αν θέλετε να το πούμε πιο απλά, οι τωρινές συνθέσεις των Ulver θα έκαναν τους Depeche Mode να νιώθουν πολύ περήφανοι.

Καθοριστική καμπή για το συγκρότημα υπήρξε η κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ τους, του θαυμάσιου The Assassination Of Julius Caesar (2017), που διαδέχτηκε το σαφώς πιο ροκ νοοτροπίας ATGCLVLSSCAP (2016), καθώς και του εκπληκτικού EP Sic Transit Gloria Mundi που μεσολάβησε μέχρι να φτάσουμε στο φετινό Flowers of Evil. Παρεμπιπτόντως στο συγκεκριμένο EP δεν είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να διασκευάσουν (με απίθανο τρόπο) Frankie Goes to Hollywood... μοιράζοντας “εγκεφαλικά” στους metalheads fans. Με βάση τα παραπάνω, το Flowers of Evil μοιάζει φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Κι εδώ λοιπόν οι Ulver παίζουν μπάλα σε synth pop χωράφια και το κάνουν ομολογουμένως πολύ πετυχημένα. Κομμάτια σαν τα One Last Dance, Russian Doll, Nostalgia και κυρίως το Machine Guns And Peacock Feathers σου κολλάνε εύκολα στο μυαλό και οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Η δουλειά που έχει γίνει στις λεπτομέρειες του ήχου είναι αξιοπρόσεκτη (ο τιτάνας Youth των Killing Joke έχει βάλει λίγο το μαγικό του χεράκι), ενώ τα φωνητικά του Garm είναι πραγματικά υπέροχα (πόσο κρίμα θα ήταν να είχε περάσει την υπόλοιπη μουσική καριέρα “σκίζοντας” τις φωνητικές του χορδές...).

Εκεί που υστερεί κάπως ο δίσκος είναι στο κομμάτι της έκπληξης αφού ουσιαστικά ακολουθείται πιστά η φόρμουλα που καθιερώθηκε στο Julius Caesar. Προφανώς δεν ψάχνουμε εδώ για πρωτοτυπία και καινοτομίες, μην λησμονούμε πως μιλάμε για μια ηχητική τεχνοτροπία που δημιουργήθηκε και τελειοποιήθηκε 40 χρόνια πριν. Αναμφίβολα, πάντως, το Flowers of Evil είναι ικανό να προκαλέσει αναφυλαξία στους true metal fans αλλά αυτό συγκαταλέγεται μάλλον στα προτερήματα του άλμπουμ.

Οι Λύκοι λοιπόν επέστρεψαν και είναι υπέροχοι. Έχουμε πραγματικά ανάγκη από καλλιτέχνες με όραμα σαν τον Kristoffer Rygg. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως κάποιοι ανυπομονούμε ήδη για την επόμενη δημιουργία τους.

 

Motorpsycho ‎– The All Is One (Rune Grammofon/ Stickman Records, 2020)

Οι Motorpsycho έχοντας πίσω τους τριάντα χρόνια συνεχούς και πυκνής παρουσίας στη δισκογραφία, θα μπορούσαν να θεωρούνται τώρα πια βετεράνοι με ένδοξο παρελθόν αλλά λιγότερο σημαντικό παρόν, κι ακόμα περισσότερο, μέλλον. Κι όμως οι Νορβηγοί διανύουν μια παρατεταμένη νεότητα και κάθε άλλο παρά επιδεικνύουν στοιχεία “δεινοσαυρισμού” που τόσο ευνοεί το progressive rock. Η τρίτη δεκαετία της καριέρας τους δεν υπήρξε μόνο άκρως παραγωγική (με άτυπη αφετηρία το κομβικό The Death Defying Unicorn του 2012) αλλά από κάθε άποψη εντυπωσιακή. Οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν ήταν δίχως εξαίρεση εξαιρετικοί, με την κορύφωση να έρχεται με την κυκλοφορία της τριάδας The Tower (2017), The Crucible (2019) και του φετινού The All is One.

Το κλείσιμο του κύκλου δεν θα μπορούσε παρά να είναι μεγαλεπήβολο. Το The All is One είναι ένα διπλό άλμπουμ που πλησιάζει τη μιάμιση ώρα! Και μόνο από άποψη διάρκειας η συγκεκριμένη κυκλοφορία θα θεωρούταν αυτοκτονική κίνηση για οποιοδήποτε άλλο σχήμα, όχι όμως για τους Motorpsycho που μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους εγχειρήματα. Μέσα σε αυτό το διπλό δίσκο έχουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν χωρίς κανένα περιορισμό όλες τις πτυχές του γκρουπ, από το σκληρό prog στη ψυχεδέλεια, το hard rock, ακόμα και την folk που έχει εμφανή παρουσία σε αρκετά σημεία. Κι όλα αυτά χωρίς να χάνεται ποτέ η συνοχή και η συνέχεια. Σε κάποια στιγμή μπορεί να ακούσεις την κιθάρα να επιδίδεται σε περίτεχνα solo και σε κάποια άλλη η ακουστική να συνοδεύει μια χαμηλόφωνη σύνθεση. Πάντα όμως αυτό που ακούς έχει τη σφραγίδα των Motorpsycho. Αυτή η τάση τους να καταπιάνονται με διαφορετικές ηχητικές προσεγγίσεις είναι ακόμα πιο εμφανή στο magnum opus του LP, τη σύνθεση N.O.X., η οποία εκτείνεται σε πέντε μέρη, καθένα από τα οποία δεν είναι απαραίτητα στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο ή το επόμενο.

Το The All is One μπορεί λόγω της μεγάλης διάρκειας του να μην διατηρεί το ίδιο ενδιαφέρον σε όλα τα σημεία αλλά ποτέ δεν νιώθεις την ανάγκη να το αφήσεις, κάτι νέο έρχεται ξάφνου να προστεθεί που κεντρίζει την προσοχή σου εκ νέου. Όπως και να το κάνουμε οι Motorpsycho είναι μάστορες στο να γράφουν μακροσκελείς συνθέσεις χωρίς να καταφεύγουν σε επαναλήψεις και αναμασήματα. Κι εκτός από επιδέξιοι συνθέτες είναι και τρομεροί παίχτες ο καθένας στο όργανό του. Ευτυχώς ήμασταν τυχεροί που μπορέσαμε και τους είδαμε ζωντανά πέρσι το Fuzz, όπου χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες (δυστυχώς ενώπιον λίγων γενναίων) έδωσαν ένα από τα live της δεκαετίας με χαρακτηριστική ευκολία (κάποιες λίγες κουβέντες είχαμε γράψει τότε εδώ).

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα