Παρά την κάθετη πτώση της δισκογραφίας όπως την γνωρίζαμε και των εταιριών όπως λειτουργούσαν κάποτε, υπάρχουν ακόμη στο σήμερα - ναι και στην Ελλάδα - άνθρωποι που στήνουν πρακτικά χειροποίητες καταστάσεις για να διαδώσουν και να στηρίξουν τη μουσική δημιουργία. Για τον ελλαδικό χώρο, η Puzzlemusik του Χρήστου Αλεξόπουλου, της οποίας τα 10χρονα γενέθλια έγιναν αφορμή για αυτό το κείμενο, αποτελεί μία από τις πλέον ποιοτικές περιπτώσεις, με κάποιες σημαντικές και κάποιες τολμηρές κυκλοφορίες, όλες προτάσεις άξιες προς ακρόαση και προσοχή. Οι εορταστικές εκδηλώσεις θα κρατήσουν τρεις συνεχόμενες Κυριακές του Νοεμβρίου, και εδώ διαβάζετε για την πρώτη Κυριακή της σειράς.

Η πρώτη μέρα ξεκίνησε τηρώντας τις υποσχέσεις για μία ενδιαφέρουσα συζήτηση από ένα panel ανθρώπων που ζουν τις μουσικές κυκλοφορίες από μέσα και - ουσιαστικά - τις εγκρίνουν πριν φτάσουν στα ταπεινά αυτιά μας. Με συντονιστή τον Χάρη Συμβουλίδη (Avopolis), το πάνελ που στήθηκε φιλοξένησε γνώμες και απόψεις σχετικά με το παρόν και το μέλλον της δισκογραφίας, Η Θάλεια Καραμολέγκου (Στο Κόκκινο 105,5), ο Χρήστος Καρυώτης (Feelgood Records), ο Δημήτρης Μπούρας (Inner Ear Records) και φυσικά ο “εορτάζων” Χρήστος Αλεξόπουλος μίλησαν για γνωστές και άγνωστες πτυχές της ύπαρξης και πορείας των δισκογραφικών εταιριών, ανεξάρτητων και πολυεθνικών, με βάση κυρίως τον Ελλαδικό χώρο. Η κουβέντα έγινε σε εντελώς φιλικό επίπεδο αλλά οι απόψεις ήταν ιδιαίτερα μετρημένες. Εκφράστηκε η ανάγκη να αλλάξει το πλαίσιο δράσεων της δισκογραφικής εταιρίας, μιας και το παρόν κρίθηκε μάλλον αναχρονιστικό σε σχέση με τις εξελίξεις στη μουσική και στον τρόπο που την ακούμε. Δεν χρειάζεστε εμένα ή το πάνελ για να αντιληφθείτε πως η υπερπληθώρα μουσικής παραγωγής, η πανεύκολη πρόσβαση σε αυτή και ο περιορισμένος διαθέσιμος χρόνος έχει κάνει την ακρόαση πιο “βιαστική” και σπάνια αποκλειστική. Ίσως δεν γνωρίζατε όμως πως η πτώση του Μετρόπολις παραλίγο να στοιχίσει την ίδια τους την ύπαρξη στις ανεξάρτητες δισκογραφικές, όπως η Puzzle και η Inner Ear που εκπροσωπήθηκαν την Κυριακή. Τον ρόλο των δισκογραφικών υπερασπίστηκε από το πάνελ και κυρίως από τον Χρήστο Καρυώτη, ο οποίος απεύθυνε το δικό του “ευχαριστώ ω εταιρία” με ιδιαίτερα μεστό λόγο, υποστηρίζοντας πως οι καλλιτέχνες θα πρέπει να ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό που επιθυμούν να κάνουν και να μην αναλαμβάνουν το ρόλο λογιστή, διαφημιστή, publicist ή οτιδήποτε άλλο τους αποσπά και τους αποπροσανατολίζει από τη δημιουργική διαδικασία. Τελικό πόρισμα δεν εξήχθη ποτέ, ήταν αδύνατο άλλωστε, καθώς οι ερωτήσεις από το κοινό που πήρε τον αέρα της συζήτησης άρχιζαν να επεκτείνονται και έπρεπε κάποια στιγμή να ξεκινήσουν οι συναυλίες. Έμεινε απλώς μία ρεαλιστικά αισιόδοξη νότα στον αέρα του πάνελ. Και μία εσάνς όχι τόσο “Χαμένης Γενιάς”, ενός τραγουδιού που ακούγεται κομμένο και ραμμένο για τη σημερινή εποχή, αλλά γράφτηκε προ κρίσης… Ευχαρίστως θα δεχόμουν μία συνέχιση της συζήτησης από εκεί που έμεινε. Όσο κι αν γραπτώς οι απόψεις μπορούν να παρουσιαστούν και να τεκμηριωθούν εκτενέστερα - και βεβαίως scripta manent - παραμένει πιο ενδιαφέρουσα η προσωπική επαφή, σε σχέση με μία συνέντευξη ή μία ανάρτηση στο facebook.

Το περιεκτικό DJ set της Θάλειας Καραμολέγκου με επιλογές μέσα από τον κατάλογο της Puzzlemusik κατάδειξε τον εκλεκτικό πλούτο των κυκλοφοριών της εταιρίας. Οι συναυλίες ξεκίνησαν με το jazz trio του ντράμερ Αλέξανδρου-Δράκου Κτιστάκη, τα υπόλοιπα δύο μέλη του οποίου (Γιάννης Παπαδόπουλος στα πλήκτρα και Ντίνος Μάνος στο κοντραμπάσο και το ηλεκτρικό μπάσο) ανήκουν στους Next Step Quintet. Το σύντομο σετ (περίπου 50 λεπτά της ώρας) στηρίχτηκε φυσικά στο μοναδικό έως τώρα άλμπουμ τους με τίτλο Tora, μία εσωτερική μουσική κατάθεση. Πέρα από την “κλασική” jazz με τους ρυθμούς και τους αυτοσχεδιασμούς της, το τρίο παρεκκλίνει σε δρόμους άλλων μουσικών ειδών, καθώς η παραδοσιακή μουσική, η ηλεκτρονική μουσική και το rock παίζουν το ρόλο τους στο συνθετικό αμάλγαμα του Tora. Εννοείται πως η απόδοση της μουσικής ήταν άψογη (μιλάμε άλλωστε για εκτελεστές ολκής). Η ελεύθερη διασκευή στο Paint It, Black (το γνωστό) έκλεισε την εμφάνιση των Alex Drakos Trio με μία γνώριμη μελωδία, που απέσπασε ένα έντονο χειροκρότημα.

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν χρειάζεται γνωριμία στους γνώστες της ελληνικής rock σκηνής. Τα τελευταία αρκετά χρόνια ακολουθεί τη γνωστή solo καριέρα με 4 φοβερούς δίσκους στο ενεργητικό του και αρκετά session σε μπάντες όπως οι Χειμερινοί Κολυμβητες. Αυτές τις ημέρες έπαιζε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με το ακουστικό full band σχήμα, όμως στο φεστιβάλ της μητέρας Puzzlemusik θα ερχόταν μόνος με συνοδεία την ηλεκτρική κιθάρα και τα πετάλια του, κάτι που έχει να κάνει εδώ και κάποια χρόνια, αν δεν με απατάει το μνημονικό μου. Η προσήλωση έφερνε τα καλύτερα αποτελέσματα εδώ, καθώς χανόμαστε στις ατμόσφαιρες των κομματιών και των ηχητικών αυτοσχεδιασμών που έβγαιναν μέσα από τον ενισχυτή. Μαεστρικά οι κιθαριστικές λούπες έμπαιναν σε σειρά και φιλοτεχνούσαν άλλοτε ευαίσθητα, άλλοτε σκληρά και έντονα ηχοτόπια. Τα Μετά, Στο Δρόμο και Au Revoir θα μπορούσαν να αναφερθούν ως ενδεικτικά του σετ του για όποιον δεν είχε την τύχη να δώσει το παρών. Και ευτυχώς να λέμε που δεν βρέθηκε κανείς να ζητήσει κάποιο κομμάτι από το παλιό του συγκρότημα (...τους Λαϊκεδέλικα εννοώ φυσικά, πού πήγε ο νους σας;).

Προοδευτικά η βραδιά ανέβαζε εντάσεις, για να τις τερματίσει με την εμφάνιση-βόμβα των Θεσσαλονικέων Jane Doe, εξαιτίας της οποίας νιώθω τώρα τύψεις που δεν προέκυψε να τους δω σε κάποια από τις προηγούμενες καθόδους τους στην Αθήνα. Είναι αξιοθαύμαστο πόσο δυναμικός, συνεκτικός και κατασταλαγμένος ακούγεται ο ήχος τους στο live, συγχρονισμένοι σαν μα γροθιά. Εφόσον έτυχαν και εξαιρετικού ήχου στο Ίλιον Plus, οι ποιότητες της μουσικής τους αναδείχθηκαν ακόμη περισσότερο. Σκληρό straight rock, garage & post punk με κιθάρες, ντραμς και φωνητικά στο κόκκινο, όπως το Ordinary People και το All The Poets Are Dead, αλλά και ευαίσθητες μπαλάντες όπως το Stubborn Balloon, αφιερωμένο και από σκηνής στον εκλιπόντα Θάνο Ανεστόπουλο. Ο (Πρόδρο)Moss Doe ξεχωρίσε ως ξυπόλητος frontman με την καθαρότητα και την ένταση της φωνής του, αλλά και με τον τρόπο που κινούταν στο χώρο. Ακόμη κι αν τον πρόδωσε το μικρόφωνο στο This Pain Is Real, εκείνος συνέχισε όσο ένιωθε πως είχε νόημα και παρέδωσε τα ηνία στην υπόλοιπη μπάντα. Η εμφάνισή τους διανθίστηκε από βιντεοπροβολές που έπεφταν κυρίως επάνω στην μπάντα δημιουργώντας μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα με συν τοις άλλοις φωτογραφικό ενδιαφέρον. Μία ώρα μετά, οι Jane Doe έκλεισαν το σετ τους εν μέσω γενικής αποθέωσης και μάζεψαν τα πάντα για να αναχωρήσουν άμεσα για τη Θεσσαλονίκη, μιας και την επόμενη κάποια μέλη τους εργάζονταν πρωινοί στις κανονικές δουλειές τους...

Δεν τελείωσε εδώ η εκδήλωση, καθώς ο Χρήστος Αλεξόπουλος είχε υποσχεθεί ένα ιδιαίτερο secret gig. Ως τέτοιο έδρασε το απροειδοποίητο σετ 2 μόλις κομματιών, ενός νέου και ενός καινούριου, του Λευτέρη Μουμτζή, ο οποίος είχε δισκογραφήσει στην Puzzle ως J. Kriste, Master Of Disguise πριν ανοίξει τη δική του εταιρία (Λουβάνα Δίσκοι) στην Κύπρο. Δεν άρκεσαν τα λίγα λεπτά με folk και blues μπαλάντες με το προσωπικό στυλ του διοπτροφόρου Μουμτζή, αλλά σίγουρα ήταν μία όμορφη στιγμή κατάλληλη για “σβησιμο” της βραδιάς μετά την rock ενέργεια των Jane Doe.

Για το κλείσιμο, ως bonus track, λάβετε-φάγετε πέντε ενδεικτικές επιλογές αυστηρά προσωπικές του γράφοντος από τον κατάλογο της Puzzlemuzik, με αξιολογική σειρά μόνο και μόνο για να γίνεται συζήτηση. Να αναφερθεί σε αυτό το σημείο πως στον ειδικά στημένο πάγκο σε στρατηγικό σημείο κοντά στην είσοδο μπορούσαμε να βρούμε σχεδόν ολόκληρο το back catalogue της Puzzlemusik, καθώς και κάποια μαγνητάκια με εξώφυλλά δίσκων ειδικά φτιαγμένα για την περίσταση (τσίμπησα χωρίς δεύτερη σκέψη έναν Μπάμπη Παπαδόπουλο για το ψυγείο μου):

1. Socos & The Live Project Band - Kafka: Και ως περιεχόμενο και ως πακέτο κυκλοφορίας γενικώς, ό,τι καλύτερο έχει βγει με τη σφραγίδα της Puzzlemuzik. Rock, ηλεκτρονική, μπαλάντες, απλωμένα σε 2 CD και ένα DVD και τοποθετημένα μέσα σε μία gatefold συσκευασία 10ιντσου. Ένα από τα καλύτερα “εναλλακτικά” άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας που αδίκως δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει.

2. Misuse - April: Ενα μεγαλειώδες βήμα μπροστά για τους ήδη εξαίρετους στο ντεμπούτο τους Αθηναίους. Με αυτόν τον δίσκο σχεδόν αποτινάσσουν τον χαρακτηρισμό post-rock και περνούν σε άλλες σφαίρες.

3. Εγγονόπουλος/Πουλικάκος/Socos - Η ‘Υδρα Των Πουλιών: Μεγαλεπήβολο concept που υλοποιήθηκε και ζωντανά μία φορά στο Gagarin 205, με τον παππού του ελληνικού rock στην απαγγελία της υπερρεαλιστικής ποίησης του Εγγονόπουλου, τους πίνακες του τελευταίου να κοσμούν το artwork του δίσκου και τον Socos να ντύνει και να ενορχηστρώνει υπέροχα. Χρόνια είχαμε να ακούσουμε τόσο επιτυχημένη σύζευξη ποίησης και μουσικής. Δίσκος για όλους και για κανέναν μαζί.

4. Μπάμπης Παπαδόπουλος - Απ’ Τη Σπηλιά Του Δράκου: Ισάξιο με το νεότερό του πόνημα (Μέσα στον Πόνο Εϊν’ Η Χαρά, Μέσ’ Στη Χαρά Είναι Ο Πόνος), επιλέγω το παλαιότερο διότι πρόκειται για μία από τις (απαράδεκτα λίγες) φορές που οι διασκευές σε παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα κομμάτια φέρουν μια εντελώς προσωπική άποψη με σαφέστατο λόγο ύπαρξης. Σημειώνεται πως αυτός ο (οργανικός) δίσκος κυκλοφόρησε ακριβώς την ίδια μέρα με την Ύδρα Των Πουλιών!

5. The Next Step Quintet - 2: Από τη σχετικά πρόσφατη σοδειά της εταιρίας, το πουλέν της ελληνικής jazz, αποθέωσα καταλλήλως στο review μου λίγους μήνες πριν.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής