Τουλάχιστον εν Ελλάδι, καιρό πρέπει να έχει να μας απασχολήσει μία νέα metal μπάντα τόσο πολύ όσο οι Oceans Of Slumber (οι - ακόμη αμφιλεγόμενοι - Σουηδοί Ghost εξαιρούνται). Πραγματικά, όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους (Winter ο τίτλος του, κάθε άλλο παρά χειμωνιάτικη η ημερομηνία κυκλοφορίας του) το timeline του facebook γέμισε με video clip είτε των δικών τους κομματιών είτε των διασκευών τους, αναρτημένα από μεταλλικά “νεογνά” ως και φίλους που έχουν αφήσει το metal πίσω τους ως κύριο άκουσμα εδώ και χρόνια. Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτή η άτυπη σύμπνοια πέρα από τα διθυραμβικά σχόλια του ειδικού τύπου για την περίπτωσή τους. Το live τους την Παρασκευή στο Fuzz Live Music Club ήταν η μεγάλη ευκαιρία μας να διαπιστώσουμε εκ του σύνεγγης εάν ο θησαυρός ήταν πραγματικός ή αποτελούταν από άνθρακες. Δυστυχώς, παρά το προσιτό εισιτήριο, το κοινό δεν τίμησε με αθρόα συμμετοχή τη συναυλία, αλλά μετά το πέρας του live ήταν φανερό από τη διάθεση των παρευρισκόμενων και της μπάντας πως η συγκεκριμένη εμφάνιση θα κεφαλαιοποιηθεί στο μέλλον, εφόσον οι συνθήκες και η (ελπίζουμε συνεχώς ανοδική) πορεία των Oceans το επιτρέψουν. Κοινώς, όσοι ήθελαν να έρθουν και δεν αποφάσισαν να κινήσουν ως το Fuzz, μπορούν ελεύθερα να ζηλεύουν εμάς που ακούσαμε τα αντανακλαστικά μας.

Πριν από το κυρίως μενού, οι Mother Of Millions εξ Αθηνών δεν φανέρωσαν καμία διάθεση να παίξουν τον συνήθως άχαρο δεύτερο ρόλο που δίνεται στα support. Πρόκειται βέβαια για μία έμπειρη μπάντα, άσχετα αν η μοναδική προς το παρόν δουλειά τους προέρχεται από το 2014 και ακόμη σε αυτό στηρίζονται σε ζωντανές εμφανίσεις όπως αυτή. Ο Γιώργος Προκοπίου, η κοινή φωνή των Poem και των Mother Of Millions, ξεχώρισε μεταξύ ίσων για το ερμηνευτικό του εύρος, το (σημαντικό αλλά μάλλον υποτιμημένο από τους νεότερους τραγουδιστές) όμορφο χρώμα της φωνής του και την ποικιλία των κινητικών του εκφράσεων. Τι μας προσέφερε η μπάντα στο περίπου 40λεπτο του σετ της; Prog metal συνθέσεις σε μεσαίες ταχύτητες, χωρίς υπερβολές, ήχο συμπαγή και πλούσιο σε επιρροές (από groovy metal ως τους Tool και τους Pain Of Salvation), με ευαισθησία αλλά και ενέργεια, καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν με τις συνθέσεις και το δέσιμό τους. Αξίζουν να αποκτήσουν το δικό τους κοινό στην prog κοινότητα χωρίς να τους κολλάει ο χαρακτηρισμός “παραπαίδι των Poem” (που δεν είναι φυσικά). Ο Anthony Contreras των Oceans Of Slumber απολάμβανε και θαύμαζε από μια γωνιά την εμφάνισή τους και μάλιστα έδειχνε να παίζει στην κιθάρα του (ως μετεξέλιξη του air guitar, αλλά με πραγματικό όργανο) κάποια μέρη από αυτά που άκουγε.

Υποδεχόμενοι τους headliners μετά από μία εύλογη αναμονή, ο πληθυσμός του Fuzz εμφανίστηκε κάπως μεγαλωμένος, όχι ιδιαίτερα ικανός σε αριθμό αλλά τα περίπου 200 άτομα που βρίσκονταν στην αρένα είχαν φτιάξει μία όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα με αρκετές εξάρσεις ενθουσιασμού, ειδικά στο χειροκρότημα μετά από κάθε κομμάτι. Ξεκίνησαν ορεξάτοι με το Winter, ένα εκ των hit τους κι ας μην φαινόταν ιδανική επιλογή για άνοιγμα λόγω της μπαλαντοειδούς κατασκευής του. Φυσικά και το set τους στηρίχτηκε κατά κύριο λόγο στον πρόσφατο δίσκο, αφού χάρη σε εκείνον βρίσκονται αυτήν την στιγμή σε ευρωπαϊκή περιοδεία και μάλιστα ως πρώτο όνομα σε αυτό το τμήμα της. Δεν αμέλησαν όμως να μας παρουσιάσουν και ένα δείγμα από τις πρώτες παραφυάδες της δισκογραφίας τους, έτσι το Remedy έγινε ο συνδετικός κρίκος της παλιάς και της νέας μορφής της μπάντας και αβίαστα προέκυψε το συμπέρασμα: πλέον οι συνθέσεις τους είναι πιο ουσιαστικές με λιγότερη έμφαση στην πολυπλοκότητα, χωρίς και πάλι να λείπει η τεχνική. Ευτυχώς, χάρη στον καλό ήχο, κατέστη δυνατό να διακρίνουμε ηχητικές λεπτομέρειες ακόμη και στα πιο τεχνοκρατικά και heavy σημεία των κομματιών και να διαπιστώσουμε και στο live πως… οι τύποι δεν παίζονται τεχνικά. Και πολλές φορές τραγουδάνε (μάλλον “γκαρίζουν”) παράλληλα (όλοι, εκτός από τον Dobber, που έδινε το δικό του ρεσιτάλ πίσω στα drums). Επίσης γράφουν και εξαιρετικά κομμάτια - πώς αλλιώς θα ξεχώριζε το τελευταίο τους άλμπουμ; Τα Winter, Sunlight, Suffer The Last Bridge και This Road εξέπεμψαν και ζωντανά την αίσθηση του άλμπουμ και “έφτιαξαν” τους παρευρισκόμενους.

Ίσως νομίζατε πως η έλλειψη ως τώρα οποιασδήποτε αναφοράς στην τραγουδίστρια Cammie Gilbert αποτελεί μέρος ενός ιδιότυπου προσωπικού στοιχήματος πρωτοτυπίας ή ενός καψονιού προς τους αναγνώστες. Οι πιο ψυλλιασμένοι σίγουρα αδημονούν να μάθουν πώς τα πήγε “εκεί που πραγματικά μετράει” μία από τις καλύτερες νέες γυναικείες φωνές στον σκληρό ήχο (μαζί με την Elin Larsson των Blues Pills και την Jennie-Ann Smith των Avatarium). Υπέροχα τα πήγε, φυσικά, και δεν άφησε σε καμία στιγμή να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της πάνω στα τραγούδια που κλήθηκε να εκτελέσει. Η φωνή της, πιο κοντά σε jazz/blues παρά σε metal, προσέδιδε μία ασυνήθιστη (για σκληρή μουσική) αλλά άκρως καλοδεχούμενη αίσθηση θαλπωρής στη μουσική των Oceans Of Slumber. Μάγεψε με την αψεγάδιαστη σχεδόν a capella ερμηνεία της στο Lullaby, καθήλωσε στο Devout και το Sunlight (παντού, είναι η αλήθεια, αλλά ας γράψω και κομμάτια που δεν ανάφερα πιο πριν!), έδωσε μετρημένες και ουσιαστικές ερμηνείες στις διασκευές. Επίσης έδωσε πολλές εικόνες στους φωτογράφους με την απαλή (και κάπως αισθησιακή) εκφραστική της κίνηση και τα μακριά της locks - το θέμα της εικόνας δεν θα πρέπει να παραμελείται

Μας άφησε να μαντέψουμε το επόμενο κομμάτι, τη διασκευή τους δηλαδή στο Solitude των Candlemass, το κομμάτι που έκανε πολλούς να αρχίζουν να τους προσέχουν. Μα Αμερικάνικη μπάντα να διασκευάσει Σουηδούς του ‘80; Μάλλον θα δαχτυλοδείχνονται ως μεγάλα nerds του metal στην περιοχή τους, καθώς οι Ευρωπαϊκές μπάντες (ανάμεσά τους και οι ελληνικές, χάρη στην σχέση τους με τον Γιάννη Νάκο των Mortal Torment που φιλοτεχνεί τα εξώφυλλα των δίσκων τους) φαίνονται και ακούγονται ως οι εντονότερες αγάπες τους. Μία σκληρή διασκευή στο Nights in White Satin με κοψίματα και black metal drumming μπορεί να μοιάζει παράταιρη, αλλά η άποψη των OOS στο κομμάτι κερδίζει και για την τόλμη της πέρα από την ουσία της. Το encore μας επιφύλαξε μία πραγματική έκπληξη - και ένα quiz/μαντεψιά στο οποίο απάντησε (ευτυχώς) κάποιος από το κοινό - με το Wolf Moon των Type O Negative (“από ένα δίσκο που έχει σχέση με τον Οκτώβριο”). Το έντονο χειροκρότημα στο τέλος υπονόησε πως υπήρχε συνέχεια, αλλά όχι επί σκηνής: ένα μεγάλο μέρος του πλήθους παρέμεινε στο χώρο, αναμένοντας τα μέλη των Oceans Of Slumber για το καθιερωμένο τετ-α-τετ, το οποίο κράτησε αρκετή ώρα με κουβέντες, πολλές υπογραφές και ακόμη περισσότερες φωτογραφίες. Κοινό και συγκρότημα απόλαυσαν τις στιγμές και ουσιαστικά έδωσαν το πράσινο φως για την επόμενη φορά - η οποία λογικά θα τιμηθεί από αρκετά περισσότερο κόσμο τώρα που το word of mouth είναι αρκετά έντονο.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής