Στη σύγχρονη εποχή και μέχρι να αλλάξουν κάπως τα πράγματα (δύσκολο πλέον, αν με ρωτάτε), το FOMO αποδεικνύεται πολύ πιο ισχυρό κίνητρο για να παραστεί κάποιος σε μια συναυλία από τη μουσική την ίδια. Όσοι δεν ανήκουν στην Gen-Z, οφείλουν έστω να γνωρίζουν πως το FOMO σημαίνει "fear of missing out", ο “φόβος” πως δεν θα γίνεις κοινωνός σε κάποιο event που θα μνημονεύεται στον αιώνα τον άπαντα και εσύ μετά δεν θα έχεις να λες στους γύρω σου και στους απογόνους σου για την φυσική σου παρουσία εκεί, θα μετανιώνεις που δεν άλλαξες ολόκληρο το πρόγραμμα σου ή δεν διαφύλαξες ενδελεχώς την υγεία σου ώστε να μπορείς να παραστείς. Δεν θα λέγαμε ότι για τους Σουηδούς Hällas (οι οποίοι παρεμπιπτόντως προφέρονται Χέλλας όπως δήλωσαν και οι ίδιοι από σκηνής σε αντίθεση με το κοινό που τους αποθέωνε ως "χάλας". Μικρό το κακό, σημασία έχει πάντα η ενθεν και εκείθεν και εντεύθεν αγάπη - όπως το έλεγε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην ταινία; "δεν θέλω να το πω, θέλω να το φάω") ισχύει ακριβώς αυτό, αλλά όταν έχει συμβεί το ασυνήθιστο πρώτα να παίξουν στη Θεσσαλονίκη και μετά από κάποιους μήνες να έρθουν στην Αθήνα για συναυλία, ειδικά για μία μπάντα που έχει χτίσει ένα όνομα και μόνο από τους δισκους της, και ακόμα ειδικότερα επειδή μάθαμε από τους παρόντες ότι ήταν μεταξύ των διακριθέντων στο Mammothfest, να έχετε τη βεβαιότητα πως ένα μέρος του κοινού του Σαββάτου είχε ζηλέψει τα ωραία βίντεο που είδε και τις ενθουσιώδεις διηγήσεις των φίλων, έτσι αποφάσισαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της λίαν δυναμικής διοργανώτριας Made Of Stone στο Gazarte Ground Stage.

Πρίν από όλα αυτά τα πολυαναμενόμενα, “έπρεπε” μια μπάντα να ανοίξει την βραδιά και να ζεστάνει το κοινό. Στην προκειμένη, Ο κλήρος έπεσε στους Saturday Night Satan, οι οποίοι ως ενεργή μπάντα δεν έχουν συμπληρώσει καλά καλά δύο χρόνια, όμως ως ατομικότητες δεν είναι ακριβώς νέοι στο χώρο. Occult heavy metal αναγιγνώσκει το αθηναϊκό σεξτέτο, με τα φωνητικά της Kate Soulthorn να προσδίδουν το διευκρινιστικό “female” σε όποιον ακόμη κοπτεται για το φύλο του ατόμου πίσω από τα μικρόφωνο προκειμένου να προσδιορίσει το ύφος μιας μπάντας. Ασυναίσθητα βέβαια στους SNS μας έρχονται εικόνες και ήχοι από Lucifer και The Oath, σχήματα με την σφραγίδα της Johanna Sadonis, αλλά αν θέλουμε που θέλουμε φυσικά να είμαστε ακριβοδίκαιοι και να τοποθετηθούμε με βάση αυτό που ακούμε και όχι με αυτό που βλέπουμε, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε κυρίως τους Ghost και δευτερευόντως τους Mercyful Fate αν έπαιζαν πιο hard rock ως τα καύσιμα που κινούν το όχημα τους. Ξεκινώντας με τα δύο πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν ποτέ (Lurking In The Shadows, Rule With Fire), φάνηκε ακόμα πιο μεγαλοπρεπώς η δουλειά που έχει πέσει στα συνοδευτικά background graphics, αλλά και στην συνοχή της μπάντας επι σκηνής (που μας αφορά περισσότερο ως ποιότητα), απόρροια και των αρκετών συναυλιών που έχουν δώσει μέσα στο τελευταίο έτος, όλες μαζί με ονόματα εκ του εξωτερικού ή σε μεγάλα εγχώρια φεστιβάλ, αν δεν απατώμαι. Στόχος δεν είναι να δημιουργήσουν την πιο heavy μουσική του σύμπαντος, αλλά να περάσουμε υπέροχα στην σαββατιάτικη έξοδο μας με heavy grooves και απενοχοποιημένα evil θεματολογία. Μιλώντας για evil, ακούσαμε και την πρόσφατα κυκλοφορημένη εκδοχή τους στο Am I Evil των Diamond Head, πιστή στο original και αρκετά ταιριαστή με το υπόλοιπο σετ. Το οποίο σετ τίμησε αναμενόμενα δεόντως το ντεμπούτο τους, με highlights όπως το 5ΑΜ και το Devil In Disguise που έκλεισε ιδανικά το πάρτυ. Συνολικά ήταν η καλύτερη φορά που προσωπικά τους έχω δει - με εξαιρετικό ήχο μάλιστα, εφάμιλλο headline θέσης - και είμαι σίγουρος ότι η επόμενη θα είναι ακόμα πιο ποιοτική, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι πιστεύουν στην μπάντα, αναζητούν την πρόοδό της και ξέρουν ότι αυτή περνάει και από το συναυλιακό “στομάχι”.

Είχε συγκεντρωθεί ένας ικανός αριθμός ατόμων για να παρακολουθήσει τους Hällas, μεταξύ των οποίων και δυο-τρεις παρέες θορυβωδών Σουηδών και Ιρλανδών που έκαναν σαν μικρά παιδιά όταν περιήλθε συστημένο στα χέρια τους το setlist της συναυλίας όταν αυτή τελείωσε. "Αυτούς τους συναυλιοφάνς θέλουμε", ακούμε να μονολογείτε όσο μας διαβάζετε - και πολύ σωστά, καθώς μετέδωσαν το κέφι και τη θετική τους διάθεση στο υπόλοιπο κοινό με πολύ κόσμιο τρόπο. Όχι ότι οι δικοί μας πήγαν πίσω - σε αυτό βοήθησαν τα μάλα και οι Σουηδοί που βρίσκονταν επάνω στη σκηνή, οι οποίοι ξεκινώντας με το Birth/Into Darkness έδειξαν το επίπεδο και τις προθέσεις τους από την αρχή. Ο ήχος ακουγόταν από όλα τα σημεία του χώρου με απόδοση CD - πεντακάθαρος, γυαλιστερός, ολοστρόγγυλος, με υποψία βιντατζίλας πού πιο πολύ οφείλεται μάλλον στις συνθέσεις παρά στον εξοπλισμό, κάνοντας έτσι απροβλημάτιστη την ακρόαση και για τους γνώστες της μουσικής τους και για αυτούς που τους ακούγαν πρώτη φορά, καθώς ακούγαμε τα πάντα και δεν χρειαζόταν να φανταστούμε τίποτα στο κεφάλι μας (όλοι έχουμε βρεθεί σε live αγαπημένης μπάντας με κακό ήχο, όπου όμως γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες και το μυαλό μας τις προσθέτει αυτόματα στην ακρόαση...). 

Το σημαντικό ήταν ότι ο ήχος τόνιζε τα δομικά τους στοιχεία, αυτά που τους χαρακτηρίζουν και τους ξεχωρίζουν αν θέλετε από τα υπόλοιπα συγκροτήματα του ύφους: τα ιδιαίτερα φωνητικά του Tommy Alexandersson, τις διαστρικές ατμόσφαιρες των πλήκτρων του Nicklas Malmqvist και κυριότερα τις διπλές κιθάρες α λα Wishbone Ash των Rickard Swahn & Marcus Petersson. Μπήκε, ας πούμε, το Stygian Depths που περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και αγαλλίασε η ψυχούλα μας. Γιατί καλός και άγιος ο ευκρινής ήχος, αλλά η εξαιρετική απόδοση της μπάντας παίζει εξίσου βασικό ρόλο στη συναυλιακή εμπειρία (thank you Captain Obvious). Και οι Hällas αποδείχτηκαν καλοί σε όλα τους, από την εκτελεστική δεινότητα ως την σχολαστικότητα στις επιλογές του setlist και βεβαίως την ενδυματολογική άποψη απευθείας από τα 70ς, διότι και η εικόνα συμβάλλει ποικιλοτρόπως, μεταφέροντας μας σε μια άλλη εποχή.

Υπέροχο όλο το σετ των Hällas, αλλά οπωσδήποτε υπήρξαν κομμάτια που περιμέναμε περισσότερο από άλλα και κάποια που αποδόθηκαν πάνω από τις αρχικές μας προσδοκίες. Όλοι πρόσεχαν την σκηνή, παραδείγματος χάριν, όταν ακούγονταν οι πρώτες νότες από τα χιτς κάθε δίσκου. Earl's Theme, Carry On και κυρίως το Star Rider έτυχαν υποδοχής ηρώων, οι κιθαρίστικές μελωδίες τους σιγοντάρονταν από το κοινό με υμνικές φωνές και τραγουδήθηκαν δυνατά, δείγματα αγάπης και εξοικείωσης. Γι αυτό και το (δεδομένο, σύμφωνοι) encore ζητήθηκε με τόση θέρμη - και πιστεύουμε ότι πήραμε το καλύτερο δυνατό από την μπάντα, με το επικό ρυθμικό The Astral Seer και το πρωτόλειο αλλά σήμα κατατεθέν Hällas, με το οποίο κατά παράδοση κλείνουν τα live τους. Κατά παράδοση κι εμείς κλείνουμε τα live μας με αραγμα στον ευρύτερο χώρο του merch (μετά της απαραίτητης καταθέσεως, εάν και εφόσον μπορούμε να στηρίξουμε), κουβέντα και κοινωνικοποίηση, ειδικά αν μείνουμε τόσο ευχαριστημένοι από τη συναυλία που είδαμε!

Κείμενο: Μιχάλης Κουρής