Παρασκευή βράδυ, δύο μπάντες της εγχώριας μουσικής σκηνής συναντιούνται στο γνωστό “στέκι” στου Ψυρρή, στη σκοτεινή σκηνή της Death Disco. Ο λόγος για τους StarWound και τους Empty Frame, δύο μπάντες που θα παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά και γνωρίζοντας λίγα θα μάθουμε πολλά!
Τους StarWound τους έμαθα μία βδομάδα πριν το live, όταν έκανα το απαραίτητο homework για να τους πάρω συνέντευξη. Ο ήχος τους είναι ιδιαίτερος. Χωρίς να κατηγοριοποιείται εύκολα, έχουν καταφέρει να χτίσουν τη δική τους μοναδική ταυτότητα ανακατέβοντας όλες τις μουσικές της επιρροές. Ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 10, ενώ ο χώρος δυστυχώς δεν είχε γεμίσει ακόμα. Όμως αυτό είναι σημείο των καιρών, καθώς τα live που γίνονται κάθε μέρα στην πόλη μας είναι πολλά και είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς. Απτόηττοι, ξεκίνησαν με το cabaret-εμβατήριο Parade και μας οδήγησαν σε ένα ταξίδι εξερεύνησης. Κάθε τους σύνθεση έχει κρυφές γωνιές, όπου η μελωδία μεταμορφώνεται και αλλάζει στυλ περνώντας έτσι κάθε κομμάτι μέσα από ένα τεράστιο μουσικό εύρος. Βασικός οδηγός του ταξιδιού, η αψεγάδιαστη φωνή της Κωνσταντίνας Σταυροπούλου και η θεατρικότητα με την οποία έντυνε κάθε νότα και βλέμμα της. Το σετ ήταν μεν βασισμένο στο ντεμπούτο δίσκο τους Miles To Walk, δεν έλειψαν όμως και οι δύο ακυκλοφόρητες συνθέσεις τους She Was Walking και Sinkin’ Boat που άφησαν θετικές εντυπώσεις καθως και οι πολύ ενδιαφέρουσες διασκευές, ξεχωρίζοντας αυτή στους Oasis με το Importance Of Being Idle. Μια πολύ δουλεμένη μπάντα έτοιμη να κερδίσει και το κοινό του εξωτερικού, μιας και σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν την πρώτη τους ευρωπαϊκή τους περιοδεία.
Σειρά παίρνουν οι Empty Frame και η μικρή σκηνή γεμίζει από την εξαμελή μπάντα. Πλήκτρα, τσέλο, βιολί, μπάσσο, κιθάρα και ντραμς είναι συνδυασμός που προμηνύει ενδιαφέρουσα συνέχεια και οι πρώτες κι όλας νότες του καλωσορίσματος τους Welcome To The Dollhouse το επιβεβαιώνουν. H Καίτη Πάντζαρη στη κεντρική θέση με κόκκινο φως να λούζει την ίδια και το τσέλο της, μοιράζεται τα φωνητικά με τον Αντώνη Βαβαγιάννη (πλήκτρα) και τον Παναγιώτη Φέτση (μπάσο). Με 2 δίσκους αλλά και 2 soundtracks στο ενεργητικό τους, μοιράστηκαν μαζί μας μελωδίες απ’όλο τους το έργο καθώς και αρκετά ακυκλοφόρητα κομμάτια, με απρόβλεπτες αυξομειώσεις στις εντάσεις, κρατώντας μας έτσι σε εγρήγορση και διαρκή ενθουσιασμό.
Χρειάστηκαν μόλις λίγες νότες από το Don’t Play With Us για να αναζητήσουμε την προέλευσή του και να μάθουμε πως συμπεριλαμβάνετε στην πρωτότυπη μουσική που σύνθεσαν για τη χορευτική παράσταση «Hands/Χέρια» πριν δύο χρόνια και ηχογράφησαν μόλις φέτος. Ένα soundtrack που (απ’οτι φαίνεται εκ των υστέρων) αξίζει την προσοχή μας ενώ μπορεί εύκολα να κολλήσει σε απανωτές πολλαπλές ακροάσεις.
Στο 2ο μισό ο Αντώνης Βαβαγιάννης αφήνει τα πλήκτρα για να πιάσει την κιθάρα και να συνεχίσουν με τις πιο μελωδικές και χορευτικές τους συνθέσεις. Προσωπικά, θα άλλαζα τη σειρά μεταξύ 1ου κ 2ου μισού, αφού οι εντάσεις που υπάρχουν στo συνδυασμό πλήκτρων και βιολιού (Νίκος Σολωμός) στις πιο post συνθέσεις τους είναι πολύ δυναμικές για να ακολουθηθούν από τις πιο ανάλαφρες κιθαριστικές.
Από το σκοτεινά βαλς του Mutineers, στο μελωδικό post Take Over The City μέχρι το επαναστατικό ska No Borders, οι Empty Frame κερδίζουν επάξια όλες τις εντυπώσεις και μία θέση ανάμεσα στις πιο δημιουργικές αγγλόφωνες μπάντες της εγχώριας σκηνής.
Κείμενο: Shanti Θωμαϊδη - Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
