Το βρετανικό ντουέτο των KVB επέστρεψε για τέταρτη φορά στη χώρα μας, αυτή τη φορά σε σαφώς μεγαλύτερο χώρο σε σχέση με τις προηγούμενες φορές, και μας παρουσίασε ένα συμπυκνωμένο δείγμα της μέχρι τώρα δουλειάς του. Οι σκοτεινές, επαναλαμβανόμενες μελωδίες αποτέλεσαν το κύριο στοιχείο της μουσικής που μας παρουσίασαν, ενώ ο ήχος και γενικότερα η παρουσία τους «φώναζε» από μακριά τον τόπο καταγωγής τους!
Η επιλογή των Victim Of Society για να ανοίξουν τη βραδιά φάνταζε λογική, μπορεί ο ήχος τους να μην τέμνεται 100% με αυτό των headliners αλλά σίγουρα αντλούν έμπνευση από το ίδιο μουσικό «οπλοστάσιο» και έχουν κοινές αναφορές. Τους Victim Of Society τους έχω παρακολουθήσει πολλές φορές στο παρελθόν, όταν ακόμα δεν είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους Distractions (θυμηθείτε την κριτική μας εδώ) παρά μόνο μια κασέτα και ένα 7ιντσο (με τη συνδρομή του Fractal Press). Οφείλω να ομολογήσω ότι στις πρώτες εμφανίσεις τους είχα εντυπωσιαστεί με αυτό που παρουσίαζαν, ωστόσο από live σε live σταδιακά περιοριζόταν ο ενθουσιασμός, έμοιαζε να χρειάζονται κάτι νέο να προσθέσουν στη μουσική τους. Ως trio δεν είχα καταφέρει ακόμα να τους παρακολουθήσω ζωντανά, οπότε είχα τη σχετική περιέργεια να δω πως θα έχει εξελιχθεί ο ήχος τους με την προσθήκη drummer. Νομίζω ότι έκαναν την σωστή κίνηση, η ένταξη drummer (και τι drummer; του φοβερού Παντελή Καρασεβδά των Chickn) άλλαξε όλη την ηχητική φυσιογνωμία της μπάντας. Το μανιασμένο παίξιμο του Καρασεβδά έδινε πραγματικά νέα διάσταση στις συνθέσεις τους, σε τέτοιο σημείο που το γκρουπ έμοιαζε εντελώς αλλαγμένο σε σχέση με το τι είχαμε συνηθίσει. Προφανώς και κατάφεραν να κάνουν κίνηση ματ!
Το 45λεπτο που έμειναν στη σκηνή κύλησε όμορφα, πλημμυρισμένο από τις παραμορφωμένες κιθάρες του σχήματος και προσωπικά με άφησε ικανοποιημένο και χορτασμένο από τις μουσικές τους. Αναμένουμε πλέον την επόμενη κυκλοφορία τους για να δούμε πως θα αποκρυσταλλωθεί στο studio η ανανεωμένη ηχητική κατεύθυνση τους.
Για να μπορούν να παίζουν οι KVB σε μεγαλύτερο χώρο από το κλασικό Αν Club, η δημοτικότητά τους στη χώρα μας θα πρέπει να θεωρείται κατακόρυφα ανοδική. Αυτό επιβεβαιώθηκε από την προσέλευση του κοινού που σχεδόν γέμισε την αρένα (έχουμε δει και πιο άνετες μπροστινές σειρές στο Fuzz). Οι Βρετανοί έδειξαν σαφέστατες τάσεις να παρουσιάσουν το ακόμη φρέσκο άλμπουμ τους Of Desire. Ο ήχος που πέτυχαν από την αρχή ταίριαξε γάντι στο ύφος τους και στην υφή των κομματιών. Μιλάμε για darkwave που μαρτυρά τον τόπο καταγωγής του διδύμου, έστω κι αν εδώ και χρόνια έχουν βρει τη δημιουργική βάση και το λιμάνι τους στο Βερολίνο. Μιλάμε επίσης και για shoegaze, ιδίωμα που ξεκάθαρα ασπάζονται και αφήνουν να διαπεράσει τον ήχο τους, τόσο που οι παραλληλισμοί με τους Jesus And Mary Chain ήταν προφανείς, τουλάχιστον για τους παλαιότερους εξ ημών.
Το δίδυμο των KVB θα μπορούσε να ειδωθεί ως δίπολο επί σκηνής - και όχι μόνο ως, άρρεν και θήλυ. Η μία πλευρά του διπόλου, η Kat Day, στατική μπροστά στους συνθετητές και σε λοιπά ηλεκτρονικά εξαρτήματα, προφανώς διαβολικής προέλευσης, ψυχρή και ανέκφραστη, πρακτικά δεν έδειχνε κανένα συναίσθημα με το πρόσωπό της, συχνά όμως έριχνε ματιές προς τη μεριά του Nicholas Wood με σκοπό τον συντονισμό τους. Το άλλο τμήμα του διπόλου, ο Nicholas Wood που λέγαμε αμέσως πριν, παρότι κι εκείνος είχε περιορισμένο χώρο ευθύνης του γύρω από το μικρόφωνο και την πεταλιέρα του (άχαρη δουλειά να παίζεις κιθάρα και να πρέπει και να τραγουδάς παράλληλα…), απεδείχθη σαφώς πιο κινητικός - μάλλον αεικίνητος, καθώς δεν πρέπει να πήρε την ίδια στάση/πόζα δύο φορές μέσα στο live. Και εδώ να ομολογήσω πως, παρότι τα visuals στο background έπαιζαν καθ’ όλη τη διάρκεια του live, νομίζω πως ελάχιστες φορές μπόρεσαν να με συνεπάρουν και να μου φτιάξουν το mood περισσότερο από τη μουσική των KVB.
Το κοινό ακολουθούσε κατά πόδας τις διαθέσεις της μπάντας, έχοντας πλήρη επίγνώση περί τίνος πρόκειται. Χωρίς ιδιαίτερα ενθουσιώδεις αντιδράσεις, έμεινε μέχρι το τέλος να χορεύει (με κλειστά ή ανοιχτά μάτια) και να χειροκροτά. Ο συγκεκριμένος ήχος ταιριάζει μάλλον περισσότερο να ακούγεται σε μαύρα καταγώγια και ίσως η μεγάλη σκηνή και το μεγάλο μέγεθος γενικώς του Fuzz, να “κατάπιε” το σκοτεινό mood της μουσικής των KVB. Παρότι ακούστηκαν επίσης και αρκετά παλαιότερα κομμάτια, το νεότερο Never Enough απεδείχθη ιδιαίτερα αγαπητό στις τάξεις του κοινού - ένα απλό κομμάτι προορισμένο όμως να γίνει classic του ύφους. Τολμώ βέβαια να πω πως η ανώτερη στιγμή της συναυλίας ήρθε στο encore και στην εξαίρετη διασκευή στο Sympathy For The Devil (τι “ποιων”;). Στο τέλος, με το Between Suns και μετά από σχεδόν 70 και κάτι λεπτά, έμεινε η επίγευση μίας καλής συναυλίας που δεν απογειώθηκε ποτέ, όχι όμως τόσο ώστε να μην τους περιμένουμε ξανά στα μέρη μας ιδιαίτερα σύντομα (πρόκειται άλλωστε για τακτικότατους επισκέπτες).
Κείμενο: Μιχάλης Κουρής (The KVB)/Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (A Victim Of Society) - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
