Η 29η Απριλίου είχε σημειωθεί στο ημερολόγιο εδώ και καιρό και με ανυπομονησία μετρούσαν οι μέρες αντίστροφα. Με την εγγύηση μάλιστα της εξαιρετικής διοργάνωσης της Smoke the Fuzz.
Δυστυχώς η προσέλευση του κόσμου ήταν ακόμα μικρή όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Αθηναίοι Skull & Dawn. Τους ήξερα ελάχιστα (2 κομμάτια τους είχαν - εδώ και καιρό - μπει με μυστήριο τρόπο στις playlists μου) αλλά μου είχαν κινήσει την περιέργεια και το ενδιαφέρον για την live απόδοση του ήχου τους. Μπαντζο, βιολί, κιθάρες και στακάτα ντραμς, έμπλεξαν περίτεχνα στοιχεία metal και ιρλανδικής folk, σε μία σκοτεινή αλλά ξεσηκωτική americana. Με εξαιρετικό και αλήτικο δέσιμο και τρομερή ενέργεια, μύησαν με bourboun τους παρευρισκόμενους παρουσιάζοντας κομμάτια από το νέο δίσκο που ετοιμάζουν, το The Harvest, ενώ δεν έλειψαν και κομμάτια από το ντεμπούτο τους Zombie Horses. Μετά από 40 περίπου λεπτά, και αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων, αποχώρησαν για να δωθεί η σκυτάλη στην ιέρια της βραδιάς.
Ο χώρος έχει γεμίσει πια στο ιδανικό σημείο που δεν καταπατάται ο ζωτικός σου χώρος, αν και σε λίγα λεπτά δε θα έχει καμία πια σημασία. Οι πρώτες νότες του Feral Love διαπέρασαν σα ρεύμα όλο το σώμα και με καθήλωσαν στη θέση μου για τα επόμενα 70 περίπου λεπτά. Με κάθε κίνηση της κάτω από το μαύρο διαφανές πέπλο να βγαίνει από τα έγκατα της γης και να συμμετέχει στην τελετουργία, δεν άφησε κανένα έξω από το σκοτάδι της. Το στοιχειωτικό Carrion Flowers και τα ντραμς της Jess Gowrie ταρακουνάνε κάθε χιλιοστό της ύπαρξης μας. Πριν μπουμε στα έγκατα της αβύσσου, μας παρουσίασε και το καινούριο The Culling. Ακολούθησε το σπαρακτικό We Hit A Wall από το Pain is Beauty του 2013 και μετά μεγάλη βουτιά στο Abyss που εχει αγαπηθεί ιδιαιτερα από το ευρύ κοινό. Η κρυστάλινη φωνή της έκανε ταξίδι στο χώρο αψεγάδιαστη. Η λιτή θεατρικότητά της σε συνδυασμό με τα μινιμαλιστικά φώτα που την αγκάλιαζαν, ολοκλήρωναν τη μυσταγωγία. Δίπλα σε κάθε νότα ο Ben Chilholm στα πλήκτρα και το μπάσο, έχει τον απόλυτο έλεγχο.
Το δεύτερο κύμα ανατριχίλας ήρθε με το κλείσιμο του βασικού σετ, με τις πρώτες νότες του - προσωπικά αγαπημένου - Pale on Pale. Ήταν το μόνο κομμάτι του Apokalypsis που κατάφερε να εισχωρήσει στο set, κι αν συγκρατήσω την απληστία μου, θα μείνω με την ευγνωμοσύνη.
Τι κι αν μοιράστηκε μαζί μας όλο το χάος της ύπαρξής της, εκτός μουσικής μας είπε μόνο λίγες λέξεις κι αποχώρησε ταπεινά. Επιστρέφοντας για το encore με το υπέροχο House of Metal κατέληξε γονατιστή στο μπροστινό μέρος της σκηνής, σκυμμένη πάνω από την κιθάρα κι απόλυτα παραδωμένη. Εκείνη σε εμάς, κι εμείς σε εκείνη. Επιβιώσαμε όμως και μας αποχαιρέτησε με το Survive.
Συνολικά η εμφάνιση της δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη και σίγουρα ξεπέρασε τις προσδοκίες μας, αφήνοντας μας να στέκουμε εκστασιασμένοι κοιτάζοντας μια άδεια πια σκηνή. Σίγουρα όμως θα θέλαμε ένα καλύτερο ή/και ίσως μεγαλύτερο set με περισσότερο από το σκοτεινό παρελθόν των 2 πρώτων της δίσκων. Την περιμένουμε ξανα λοιπόν με την ίδια και ίσως μεγαλύτερη ανυπομονησία, κάπως εθισμένοι πια.
Κείμενο: Shanti Θωμαϊδη / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
