Έφτασε εκείνη η μέρα του χρόνου όπου ο ήλιος δίστασε να ανατείλει και το σκοτάδι απλώθηκε από νωρίς στις καρδιές όλων μας. Ο λόγος; Φυσικά η παρουσία των Amenra στη χώρα μας, και συγκεκριμένα στο Gagarin205, για να δώσουν μια εξαιρετικά ιδιαίτερη συναυλία, από τις λίγες “ηλεκτρικές” μέσα σε μια περιοδεία ακουστικών εμφανίσεων. Είχαν άλλωστε να μας επισκεφθούν από το 2012, στα πλαίσια της προώθησης του πέμπτου τους δίσκου. Προσωπικά είχα να τους δω από το 2009, στο καταγώγι της Γαμβέτα, Texas Necropolis, όπου οι λιγοστοί παραβρισκόμενοι είχαμε πάθει σοβαρό ψυχολογικό σοκ από την αδιανόητα τρομερή εμφάνιση της μπάντας.
Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά και ας επανέλθουμε στο παρόν. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που από το δίδυμο των συγκροτημάτων που αναγράφονταν στην αφίσα ξεχώρισαν τους Oathbreaker. Όχι άδικα άλλωστε, μιας και το κουαρτέτο από το Βέλγιο έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα καυτό όνομα τα τελευταία χρόνια, κυκλοφορώντας δίσκους διαμάντια για τον χώρο του shoegaze/hardcore/blackmetal, πολύ πριν οι Deafheaven ανεβάσουν το hype. Έτσι λοιπόν η γλυκύτατη Caro Tanghe ανέβηκε στη σκηνή με τα υπόλοιπα μέλη, και με συνοπτικές διαδικασίες ξεκίνησαν ένα setlist που βασίστηκε κυρίως στη πρόσφατη κυκλοφορία τους Rheia. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο επιθυμητό βάθος της πολυπλοκότητας της μουσικής που πρεσβεύουν οι Oathbreaker. Χρειάζονται συγκεκριμένες παράμετροι που θα βοηθούσε σε αυτό, όπως για παράδειγμα ότι είναι φύσει αδύνατον να ακουστεί η παραμικρή λεπτομέρεια σε μια live εμφάνιση. Ωστόσο γίναμε μάρτυρες μιας αρκούντως πειστικής εκτέλεσης που έφτασε χωρίς δυσκολία τα επίπεδα πώρωσης σε υψηλά επίπεδα. Ήταν η σκηνική παρουσία, ήταν η Caro Tanghe, ήταν το δίπολο με τα core και τα παρανοϊκά (όχι σαν αυτά που μας χάρισε η Julie Christmas μερικούς μήνες πιο πριν), που δεν μπορούσαν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Είπαμε, οι Oathbreaker είναι ένα μεγάλο συγκρότημα που μόνο τυχαία δεν βρέθηκε εδώ που είναι.
Μετά από μία ώρα κατά την οποία η Caro Tanghe τέντωνε και μάζευε σαν λάστιχο την ψυχοσύνθεση μας, ήρθε η ώρα που η αντοχή των υλικών της θα δοκιμαζόταν.
Πρώτος στη σκηνή ανέβηκε ο Colin H. van Eeckhout σαν άλλος ιεροεξεταστής για να επιβλέψει τις διεργασίες ώστε όλα να είναι έτοιμα για να λάβει χώρα αυτή η ανίερη τελετή. Λίγο μετά τις 10.30 ανέβηκε στη σκηνή (πάλι μόνος τους) και με δυο μεταλλικές ράβδους ανά χείρας έδωσε τον ρυθμό για την έναρξη. Οι πρώτες νότες του Boden αντήχησαν στον χώρο, και νομίζω ότι μερικοί χτύποι χάθηκαν αυτό τον φυσιολογικό καρδιακό κύκλο. Το συγκρότημα μεμιάς μεταμορφώθηκε σε κάτι μεγαλύτερο από την ανθρώπινη φύση και, χωρίς να αφήσει πολλά περιθώρια στο κοινό, του επιβλήθηκε με την βία. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι το Gagarin να είναι τόσο εκδηλωτικό και ταυτόχρονα τόσο ήσυχο όταν οι περιστάσεις το επέβαλλαν. Λες και με κάποιο μυστηριακό τρόπο, ο Colin, σαν άλλος σαμάνος επέβαλλε την θέληση του πάνω μας, κι εμείς σαν πειθήνια όργανα υπακούαμε στις κινήσεις των χεριών του.
Setlist μη ψάχνετε, η μπάντα έπαιξε ότι πιο δυνατό έχει γράψει στην μακρόχρονη πορεία του, με τα Mass III και Mass IIII να αποτελούν τις κύριες πηγές άντλησης των κομματιών. Πάλι καλά, γιατί το Mass V μου είχε αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα, γεγονός σπάνιο για δίσκο των Amenra. Αν κάποιος αναρωτιέται ποιες ήταν οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, η απάντηση θα ήταν σίγουρα αρνητική. Οι Amenra δεν έχουν κορυφαίες στιγμές, η εμφάνισή τους είναι από την αρχή ως το τέλος ένα ομογενοποιημένο μείγμα ανείπωτης αγωνίας και απόγνωσης. Δεν υπάρχουν στιγμές χαλάρωσης και περισυλλογής. Την στιγμή που θεωρείς ότι έχει ηρεμήσει από το ένα τραγούδι και ο αυχένας σου μπορεί να επανέλθει στην φυσιολογική του θέση, το επόμενο που ακολουθεί έρχεται να ανεβάσει ξανά την ένταση των παλμών στο κατακόρυφο. Αν βέβαια κάποιος επέμενε να μάθει, τότε ναι, τη στιγμή που ακούστηκαν τα Razoreater και Am Kreuz από τα ηχεία, η υποδοχή από το κοινό ήταν μνημειώδης.
Ας εστιάσουμε όμως στην σκοτεινή φιγούρα της βραδιάς, που δεν είναι άλλη από τον τεράστιο Colin H. van Eeckhout. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω την υπόλοιπη μπάντα, και βεβαίως ούτε τον Mathieu Vandekerckhove που είναι κι αυτός ένας από τους θεμελιωτές αυτού του αρχετυπικού μουσικού ιδιώματος. Αλλά ναι, αυτό που παρουσιάζει ο Colin στο κοινό είναι κάτι πέρα από απλή ερμηνεία. Πρόκειται για βίωμα που περνά στους αποδέκτες ωμά και άμεσα. Δεν σε ξεγελά για να σε προσκαλέσει στην πραγματικότητά του. Βιώνει πρώτα ο ίδιος (κάθε φορά το ίδιο έντονα) την ουσία της μουσικής και των στίχων, κι ύστερα αν αντέχει το φυλλοκάρδι σου, πλησιάζεις να νιώσεις κάτι από το πάθος του. Σε όλη την διάρκεια του live είχε πεισματικά το σώμα του στραμμένο προς τα ντραμς, ξεστομίζοντας ακατάληπτες εκφράσεις γεμάτες απόγνωση. Θαρρώ πως κανείς δεν γνωρίζει (ούτε καν ο ίδιος), ποιοι είναι οι τελικοί αποδέκτες αυτής της ανίερης ιεροτελεστίας που διαδραματίζεται πάνω στο κορμί του. Αν είναι θεός ή άνθρωπος, ποτέ δε θα μάθουμε. Ωστόσο χρήζει εξέτασης, αν κάποιος από το κοινό ένιωσε την ανάγκη να υποταχτεί κάτω από τις αταβιστικές κινήσεις των χεριών του.
Η ένταση σε όλη την διάρκεια της συναυλίας ήταν συνεχόμενη, με ένα βαθμιαίο κρεσέντο που έφτασε σε ένα απροσδόκητο και συνάμα λυτρωτικό τελείωμα. Δεν ξέρω αν είχε κανένας το κουράγιο να ακούσει κι άλλο κομμάτι αφότου έπεσε η αυλαία. Δεν το συνηθίζουν άλλωστε, μιας και ο προσανατολισμός από την αρχή της εμφάνισής τους είναι ξεκάθαρος σε αυτό τον τομέα. Μηδέν επικοινωνία με το κοινό, μηδέν θόρυβος, καθόλου encore και φυσικά κανένας οίκτος.
Κείμενο: Νίκος Ζ. / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
