Σχεδόν 9 χρόνια έκαναν οι Ολλανδοί The Gathering να επισκεφθούν τη χώρα μας για συναυλίες. Για κάποια περίοδο δεν εμφανίζονταν βέβαια πουθενά, καθώς είχαν κηρύξει αγρανάπαυση για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα - με εξαίρεση ένα επετειακό live για τα 25 χρόνια που έκαναν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, το οποίο μάλιστα αποτυπώθηκε και ηχητικά. Η έλευσή τους εκ νέου στην Ελλάδα τους βρίσκει ενεργούς ξανά, και συναυλιακά και συνθετικά, και είναι τιμητικό πως οι τρεις, παρακαλώ, συναυλίες τους εδώ (και μία στη Σόφια που προηγήθηκε, η πρώτη τους εκεί!) ουσιαστικά τους έφεραν ξανά μπροστά στο κοινό τους για πρώτη φορά μετά από καιρό. Έμενε να δούμε και να ακούσουμε κατά πόσο διατηρούν ακόμη την στόφα της μεγάλης συναυλιακής μπάντας. Οι εντυπώσεις των Θεσσαλονικέων από την προηγούμενη ημέρα υπήρξαν άλλωστε ιδιαίτερα ενθαρρυντικές.

Φανταζόμουν τους Fragile Vastness του αγαπημένου Tribute To Life με ελαφρώς διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που εμφάνισαν το Σάββατο στο Gagarin. Δεν θα έπρεπε βέβαια, καθότι έκτοτε έχει αλλάξει η μισή μπάντα (με την πολύ πρόσφατη επαναπροσθήκη του παλιού κιθαρίστα Αλέξη Φλούρου), ενώ στο νέο υλικό του Perception μπορεί να μην έχει αποταχθεί ο progresssive metal χαρακτήρας της μπάντας, αλλά σίγουρα υπάρχει διαφοροποίηση προς έναν πιο εναλλακτικό ήχο, πάντα με θετικό πρόσημο τεχνικής. Αυτή η ελαφρά απόκλιση οφείλεται οπωσδήποτε κατά μεγάλο ποσοστό στη νέα τραγουδίστρια Έλενα Στρατηγοπούλου (η οποία ένα φεγγάρι είχε περάσει από τις ακροάσεις του ελληνικού The Voice με σχετική επιτυχία - ως γνωστόν, δεν πρόκειται για αμιγώς μουσικό τηλεreality για να δώσουμε και πολλή σημασία στο αποτέλεσμα). Εντυπωσιακή και ως φωνή και άνετη ως σκηνική παρουσία, κέρδισε τα βλέμματα και δεν προβληματίστηκε φωνητικά σε κανένα σημείο. Ο κάπως “ατσούμπαλος” ήχος δυστυχώς δεν βοήθησε ώστε να αποκαλυφθούν οι εγνωσμένες δυνατότητες της καλής μπάντας σε ένα κοινό που, κακά τα ψέματα, δεν ήρθε για εκείνους και μάλλον τους αντιμετώπισε σαν εξωτικό άκουσμα εξαιτίας της ελάχιστης ηχητικής συσχέτισης που έχουν με τους headliners. Όπως και νά ‘χει, όσοι είχαν επαφή με το υλικό τους θα απόλαυσαν ένα σετ που τίμησε όλες τις εποχές τους (και το υπέροχο Tribute To Life, με τα κομμάτια που περιλαμβάνονται και στο ολόφρεσκο ψηφιακό ΕΡ του συγκροτήματος). Κομμάτια, άλλωστε, όπως το From East To West ή το Weep No More δεν γράφονται κάθε μέρα, ούτε από μεγάλες μπάντες του ύφους. Για το τέλος, μία παράκληση/παραίνεση προς το venue: μην φοβάστε τα φώτα (το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης των Fragile Vastness ήταν πρακτικά βυθισμένο στο σκοτάδι…): η δουλειά των φωτογράφων γίνεται λίγο πιο εύκολη και η εικόνα της μπάντας αναδεικνύεται καλύτερα.

Θα πρέπει να το παραδεχτώ. Οι The Gathering, είναι μια μπάντα που κάποτε την άκουγα πολύ και καθημερινά αλλά από κάποιο σημείο και μετά, για λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, σταμάτησα. Αυτό κάπως μου μοιάζει με αυτήν την κατηγορία των φίλων που ενώ έχω μοιραστεί πολύ όμορφες στιγμές, κάποτε και χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, χάνομαι. Όταν όμως τύχει να ξαναβρεθώ, νιώθω μεγάλη και πραγματική χαρά. (Και ναι, πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που τους είδα - ήταν χειμώνας του 2010!). Εν πάσει περιπτώσει, με αυτήν ακριβώς την ψυχολογία πήγα κι εγώ λοιπόν σε αυτήν την "συνάντηση": Πήγα να δω παλιούς φίλους και είχα μεγάλη χαρά.

Χωρίς να θέλω να κουράσω πολύ με τα εισαγωγικά, δεν κρατιέμαι να μην γράψω και κάτι ακόμη: Όσοι έχετε ζήσει αυτό που περιγράφω παραπάνω με τους φίλους, τότε σίγουρα έχετε ζήσει και την συνέχειά του. Δύο είναι τα βασικά σενάρια μετά από μια τέτοια συνάντηση: Είτε τελικά χάνεσαι ξανά και μάλλον οριστικά, είτε η συνάντησή σου αυτή είναι μια καλή αφορμή για "επανασύνδεση". Τελικά το live του Σαββάτου 24 Νοεμβρίου στο Gagarin, αισθάνομαι πως για μένα τουλάχιστον ήταν η αφορμή για μια επανασύνδεση με ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα... Και αν κρίνω από τα πρόσωπα και τις συζητήσεις εκεί μέσα, αυτό που γράφω παραπάνω, ήταν λίγο-πολύ κοινός τόπος. Μαντεύετε φαντάζομαι τί ακούγεται από πίσω, γράφοντας αυτές τις γραμμές!

Ίσως τελικά δεν έχει σημασία για ποιόν λόγο οι ακροατές του συγκροτήματος σκόρπισαν και "χαθήκαμε". Ξέρω καλά ότι το κοινό αυτής της μπάντας, θα μπορούσε άνετα να γεμίσει δύο ή και τρία "Gagarin" και όχι μισό, όπως το Σάββατο. Επίσης δεν (θα πρέπει να) έχει καμία απολύτως σημασία γιατί και οι Ολλανδοί χάθηκαν από το προσκήνιο μετά τον τελευταίο τους δίσκο... Σημασία έχει ότι, οι περισσότεροι που βρεθήκαμε εκεί, ζήσαμε ένα υπέροχο live, μιας μπάντας με διάθεση να "επανασυστηθεί" στο κοινό (το δικό της και σίγουρα το ευρύτερο): Το setlist μοιράστηκε μάλλον ακριβοδίκαια μεταξύ του τελευταίου album και των παλαιότερων, χαρακτηριστικών στιγμών του συγκροτήματος, ενώ, έπαιξαν άρτια τα κομμάτια, όπως ακριβώς τα ξέρουμε και από το studio, αλλά με "ψυχή" και "νεύρο" προσθέτοντας μικρές όμορφες πινελιές σε διάφορα σημεία... Αυτό γενικότερα είναι η "χρυσή τομή" κάθε live και οι Gathering το πέτυχαν και με το παραπάνω. Σε αυτό βοήθησε φυσικά το ενθουσιώδες κοινό. Μπορεί να μην ήμασταν πάρα πολλοί, αλλά βρισκόμασταν σε μεγάλα κέφια και το συγκρότημα το ανταπέδωσε. Μοιάζει να μην είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός οτι αποφάσισαν να επανέλθουν στο μουσικό στερέωμα, με αρχή την γειτονιά μας (3 live στην Ελλάδα και 1 στη Βουλγαρία). Και αυτό αν μή τι άλλο, μας τιμάει ιδιαιτέρως!

Το setlist στηρίχτηκε αρκετά στο πιο πρόσφατο studio άλμπουμ τους, Disclosure, με τα 5 κατά γενική ομολογία καλύτερα κομμάτια του να αποδίδονται άψογα. Πριν από όλα όμως, το ξεκίνημα έγινε με το Black Light District, ένα 17λεπτο έπος από το ομώνυμο EP, το οποίο αποδόθηκε ολόκληρο, τολμηρή επιλογή και ως τοποθέτηση στο setlist. Τα Paralyzed και Meltdown, αμφότερα από το Disclosure, ζέσταναν ακόμη περισσότερο το κοινό για τα παλαιότερα κομμάτια που ακολούθησαν. Ιδιαίτερα το δίδυμο Probably Built In The Fifties και Marooned, μέσα από το How To Measure A Planet που φέτος έκλεισε τα 20 του χρόνια, έτυχε λαμπρών εκτελέσεων που έφεραν παραλήρημα στις πρώτες σειρές. Τα κλασικά κομμάτια της μπάντας δεν θα μπορούσαν εκ των πραγμάτων να συμπεριληφθούν όλα στο σετ (“no Travel this time”, όπως μας πληροφόρησε από μικροφώνου ο επαναπατρισθείς μπασίστας Hugo Prinsen Geerligs), αλλά η δυναμική συμμετοχή του κοινού στα Saturnine και Leaves, “grand hits” του ατμοσφαιρικού ήχου, έδειξε πως το κοινό αδημονούσε για περισσότερα. Τι να σου κάνουν οι σχεδόν 2 ώρες συναυλίας… Το “κανονικό” τμήμα του live έκλεισε με το Heroes For Ghost, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια τους που αν και πρόσφατο έχει κερδίσει την εκτίμηση των οπαδών. Στο encore, πάλι, είχαμε την εναλλαγή του ονειρικού Nighttime Birds με το σαφώς νεότερο I Can See Four Miles, όπου οι εντάσεις ανέβηκαν κατακόρυφα επιφυλλάσσοντάς μας ένα οργιαστικό κλείσιμο που οι παριστάμενοι θα θυμόμαστε για καιρό...

Επίτηδες άφησα για το τέλος το πολυσυζητημένο κεφάλαιο, που λέγεται Silje Wergeland. Έπιασα τον εαυτό μου να τη συγκρίνει με την προκάτοχό της και στη συνέχεια, να σκέφτεται: «Πώς θα σου φαινόταν να ήσουν στη θέση της επάνω στη σκηνή και να ξέρεις οτι όλοι αυτοί κάτω σε συγκρίνουν με την Anneke;» . Η Silje όχι μόνο μας έκλεισε τα στόματα, αλλά εμένα προσωπικά δεν με άφησε καν να κάνω τέτοιες συγκρίσεις. Πολύ γρήγορα με συνεπήρε, ερμηνεύοντας δύσκολα και πολύ χαρακτηριστικά κομμάτια της Anneke όπως για παράδειγμα το Leaves, σεβόμενη και ακολουθώντας τα πατήματα της φωνής της με μεγάλη άνεση, βάζοντας όμως όπου και όσο έπρεπε τον χαρακτήρα της σε βαθμό που πλεον να μην μπορείς να δεις καμία διαφορά σε σχέση με την ερμηνεία της στα καινούργια κομμάτια. Το 2010 δεν ήταν έτσι, καθώς η Silje ήταν σαφώς πιο αμήχανη (όπως και το συγκρότημα σαν σύνολο). Μετά το Σάββατο όμως, ναι, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα καμία σύγκριση. Η Anneke, δεν είναι στους The Gathering, η Anneke δεν είναι οι The Gathering και όσο πιο γρήγορα το "ξεπεράσει" κανείς, τόσο πιο πολύ θα μπορέσει να απολαύσει αυτή μπάντα ξανά live κι ελπίζω πολύ συντομα. Εξάλλου η μουσική παιδεία της Silje και η ευρύτητα της φωνής της (και ακόμη και ο χαρακτήρας της), είναι εμφανές ότι έχουν δώσει νέα πνοή στο συγκρότημα. Περιμένουμε με ανυπομονησία τα επόμενα βήματά τους.

Κείμενο: Νίκος Γκίκας - Μιχάλης Κουρής

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής