Με μια σπουδαία εμφάνιση επέστρεψαν στη χώρα μας οι Σκοτσέζοι Mogwai, ικανοποιώντας στο έπακρο το πολυπληθές κοινό που γέμισε το Academy, μην αφήνοντας την παραμικρή αμφιβολία ότι εξακολουθούν να αποτελούν κορυφή στο είδος τους μετά από τόσα πολλά χρόνια.

Οι Afformance μπορεί να ανακοινώθηκαν ως support των Mogwai στην Αθήνα σχεδόν την τελευταία στιγμή ωστόσο η επιλογή τους έμοιαζε μάλλον προφανής. Στην περίπτωση τους το κλισέ “ταιριαστό support” επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά και δεν είναι τυχαίο ότι άνοιξαν αντίστοιχα και στη Θεσσαλονίκη για τους Mogwai (οι Θεσσαλονικείς, προνομιούχοι ως συνήθως, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν μαζί τους και του υπέροχους Tuber).

Οι Afformance κυκλοφόρησαν πέρσι ταυτόχρονα τα άλμπουμ Music For Imaginary Film #1 και Pop Nihilism και νομίζω ότι βρίσκονται στην καλύτερη φάση της διαδρομής τους, τουλάχιστον αυτή την εικόνα έχω αποκομίσει, παρακολουθώτας τους σχεδόν από την αρχή της πορείας τους. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της μπάντας είναι το γεγονός ότι τα live τους είναι εντελώς διαφορετικά το ένα από το επόμενο: διαφορετικό setlist, διαφορετικές αποδόσεις των συνθέσεων ακόμα και διαφορετικό line up. Στην προκειμένη περίπτωση εμφανίστηκαν ως τετράδα (αντί της εξάδας που τους έχουμε συνηθίσει το τελευταίο διάστημα). Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν τους έχουμε δει σε διάφορες παραλλαγές (από τρια μέχρι έξι άτομα), οπότε διαθέτουν την εμπειρία να προσαρμόζονται ανάλογα με την περίσταση. Στη συγκεκριμένη εμφάνιση η σύνθεση τους (δυο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα) τους οδήγησε να επιλέξουν ένα set δυναμικό, με πολλές εντάσεις και ξεπάσματα και με μικρότερη παράλληλα χρήση τον ηλεκτρονικών. Νομίζω η απόφαση τους ήταν ορθή και εντός της ατμόσφαιρας της βραδιάς, άλλωστε η εμπειρία τους σε τέτοια live είναι μεγάλη και γνωρίζουν πως να κινηθούν. Κάπως έτσι το 40λεπτο περίπου που έμειναν στη σκηνή υπήρξε απολαυστικό και με πολλές ωραίες και δυνατές στιγμές (προσωπικά θα ήθελα να ακούσω το αγαπημένο μου Savants, αλλά δεν πειράζει, σε κάποια άλλη σύναυλία...). Άξιοι σε κάθε περίπτωση.

Στις 10:10 ακούστηκε η φράση “We are Mogwai from Glasgow, Scotland” δια στόματος Stuart Braithwaite, δίνοντας όπως πάντα έτσι το έναυσμα για την έναρξη της συναυλίας. Μπορεί οι επισκέψεις τους στην Ελλάδα να είναι πλέον αρκετές όμως η ανυπομονησία παραμένει πάντοτε μεγάλη. Η αγάπη του κόσμου παραμένει αμείωτη προς το συγκρότημα, το οποίο φροντίζει να διατηρεί θερμή τη σχέση με τη πυκνή δισκογραφική παρουσία του (κυρίως με soundtracks και EP). Φέτος μπορεί να μην είχαν κάποιο καινούριο studio άλμπουμ να παρουσιάσουν, είχαν όμως στο ενεργητικό τους ένα νέο εξαιρετικό soundtrack, αυτή τη φορά για την ταινία Kin. Το γεγονός αυτό τους επέτρεψε να καταρτίσουν το setlist με μεγαλύτερη ελευθερία, με το αποτέλεσμα να είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό, όπως διαπιστώσαμε στην πορεία.

Η αλήθεια είναι πως η δισκογραφία τους είναι εκτεταμένη, κάτι που σίγουρα τους “πονοκεφαλαάζει” όταν καταστρώνουν την επόμενη συναυλία, όμως τους παρέχει ένα τεράστιο “οπλοστάσιο” για να επιλέξουν ό,τι θεωρούν ταιριαστό κάθε φορά. Στην περίπτωση της Αθήνας, νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για ένα ισορροποημένο setlist, ανάμεσα στο νεότερο και το παλιό υλικό (εντάξει οι Θεσσαλονικείς, υπήρξαν ακόμα περισσότερο προνομιούχοι μιας και άκουσαν και το Take Me Somewhere Nice αλλά δεν έχουμε παράπονο...) . Κάπως έτσι, τα πιο πρόσφατα Rano Pano (από το θαυμάσιο Hardcore Will Never Die, but You Will του 2011) και Coolverine (από το περσινό Every Country's Sun) μας χάρισαν τις πρώτες πραγματικά σπουδαίες στιγμές της βραδιάς, για να τα διαδεχθούν αμέσως μετά τα παλιότερα και αγαπημένα I'm Jim Morrison, I'm Dead (από το The Hawk Is Howling του 2008) και Hunted by a Freak (μέσα από το Happy Songs for Happy People του 2003). Αυτές οι εναλλαγές συνεχίστηκαν σχεδόν μέχρι το τέλος τους κανονικού set, με κλασικά κομμάτια τους όπως το Autorock να ακούγονται δίπλα δίπλα με νεότερα όπως το καταιγιστικό Old Poisons (από τα highlight της βραδιάς, με τις τρεις κιθάρες να δημιουργούν ένα ντελίριο θορύβου).

Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε σε ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ encore, αρχικά με μια καθηλωτική εκτέλεση του Remurdered και αμέσως μετά με το έπος που ονομάζεται Mogwai Fear Satan, η “έκρηξη” του οποίου μετά τη μέση θα είναι για πάντα ένα μνημείο για το post rock. Ακόμα κι αν δεν έχεις την παραμικρή σχέση με το γκρουπ, αυτό το τελευταίο 20λεπτο είναι αδύνατο να σε αφήσει ασυγκίνητο. Όσο διήρκησε το encore οι Mogwai έπαιζαν όπως τους αρμόζει, σαν το κορυφαίο post συγκρότημα στον πλανήτη.

Αν συγκρίνουμε αυτή τη συναυλία με την προηγούμενη τους σε κλειστό χώρο, στο Fuzz Club το 2012 (είχε μεσολαβήσει η συμμετοχή τους στο θερινό Plissken Festival του 2015) θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εμφάνιση αρκετές σκάλες ανώτερη. Σαφείς απαντήσεις για ποιο λόγο συνέβη αυτό δεν έχουμε. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτή τη φορά το σχήμα βρισκόταν σε καλύτερο mood (ίσως συνέβαλε το ότι ήταν η τελευταία συναυλία της περιοδείας, με τα επόμενα live να τοποθετούνται το καλοκαίρι), ήταν σαφώς πιο κεφάτο (είναι χαρακτηριστικό ότι ο Stuart δεν σταμάτησε να ευχαριστεί τον κόσμο, σε σημείο υπερβολής), συν οτι ο νέος κιθαρίστας Alex Mackay έβγαλε τρομερή ένταση και νέυρο και έλαμψε με την απόδοση του (εννοείται, καλός και χρυσός ο αποχωρήσας John Cummings, αλλά η ενέργεια επί σκηνής του Mackay δεν μας επέτρεψε να αναλογιστούμε την απουσία του). Στα παραπάνω να προσθέσουμε ότι ο ήχος δεν υπήρξε ποτέ προβληματικός (σε όποια συναυλία δεν συζητάμε κατά τη διάρκεια της για τον ήχο σημαίνει ότι κάτι καλό γίνεται), ενώ και ως χώρος το Academy είναι σαφώς μεγαλύτερος από τα προηγούμενα εγχώρια venue που είχαν εμφανιστεί καθιστώντας καλύτερες τις συνθήκες παρακουλούθησης της συναυλίας.

Γενικά νομίζω ότι όλα δούλεψαν άψογα, από τον καλό ήχο, το σωστό support, τη μεγάλη αλλά όχι υπερβολική προσέλευση μέχρι το ότι η συναυλία τελείωσε νωρίς και μας έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε με άνεση τη βραδιά (για παράδειγμα εμείς κατευθυνθήκαμε στο γειτονικό Temple όπου τα “έσπαγαν” οι Arcadian Child) προλαβαίνοντας τα μέσα χωρίς να τρέχουμε. Προσωπικά θα θυμάμαι τη συγκεκριμένη βραδιά με τα καλύτερα συναισθήματα, σε μια χρονιά που ο post ήχος είχε τη τιμητική του, με εμφανίσεις στη χώρα μας από σπουδαία ονόματα του χώρου όπως οι Godspeed You! Black Emperor, God Is An Astronaut, Mono και Grails μεταξύ άλλων. Ελπίζουμε να επαναληφθούν και στο μέλλον αντίστοιχα γεμάτες χρονιές.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Shanti Θωμαΐδη