Η 30η βραδιά του φετινού Νοεμβρίου μας επιφύλασσε μία υπέροχη συναυλιακή βραδιά στο φιλόξενο Temple με μελωδίες δυτικής υφής αλλά ελληνικής κατασκευής, από τρεις μπάντες με ένα κοινό χαρακτηριστικό: στην ηγεσία και στο μικρόφωνό τους βρίσκονται γυναίκες. Αυτό το κοινό στοιχείο των συγκροτημάτων δεν τονίστηκε αρκετά, ούτε καν ως gimmick για να συρρεύσει το κοινό. Καλώς, κατά τη γνώμη του γράφοντος, διότι το γυναικείο φύλο (“ασθενές” είναι το μάτι σου, φίλε αναγνώστη, με κάθε σεβασμό) εκπροσωπείται πλέον και στη χώρα μας από πολλές και ιδιαίτερα ενεργές παρουσίες στο underground κύκλωμα. Βεβαίως υπάρχει και άλλος ένας λόγος: ως αιτία της μάζωξης αναφέρθηκε η παρουσίαση του πρώτου ΕΡ των Nochnoy Dozor, μιας μπάντας με έμπειρα μέλη που εντυπωσίαζε από την αρχή στα live της και λίγες μέρες πριν είχε κυκλοφορήσει τον εν λόγω ομώνυμο δίσκο από την Prophecy Records που τους τσίμπησε πάραυτα, ως “μανούλα” στο συγκεκριμένο ύφος.

Οι Spineless είναι το προσωπικό project της φίλτατης Χρύσας Τσαλταμπάση - πάλαι ποτέ μέλος των νεωτεριστών του σκληρού ήχου National Pornografik και νυν των electro χαβαλέδων Bella Fuzz και δεκάδων ίσως άλλων project στα οποία ανοιγοκλείνει τις πόρτες ανάλογα την εποχή. Στην παρουσίαση του δίσκου της αυτή τη φορά είχε αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας της, καθώς οι κλασικοί συμμετέχοντες κιθαρίστες CV και Dennis από τους Afformance είχαν άλλες “υποχρεώσεις”, να παίξουν ως σαπόρτ σε μία άσημη μπάντα από την Σκωτία με το περίεργο όνομα Mogwai… τέλος πάντων επιλογές είναι αυτές, δεν κρίνουμε κανέναν! Παρά τις λιγοστές, όπως αντιλαμβανόμαστε, πρόβες με το νέο σχήμα, στο live το υλικό της μπάντας αποδόθηκε άψογα και το αποτέλεσμα είχε συνοχή ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η Χρύσα έχει δουλέψει πολύ τη φωνή και την κίνησή της και αυτό φαίνεται όλο και εντονότερα την κάθε φορά από τις όχι τόσο συχνές πλέον που εμφανίζεται επάνω στην σκηνή. Ο θόρυβος τους ταιριάζει πολύ και ακόμη περισσότερο τα ήρεμα κομμάτια που περιβάλλονται από ambient noise πειραματισμούς, όπως το NonSenzia και το Undezidd - τέτοιου τύπου ήχους δεν έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε συχνά σε μη πειραματικές σκηνές και από μουσικούς που γνωρίζουν τι κάνουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα συγκεκριμένα κομμάτια κατάφεραν να δημιουργήσουν κλίμα και να υποβάλλουν όσους βρίσκονταν εκείνη τη βραδιά στο Temple. Το ακρόαμα δεν ενισχύθηκε από βιντεοπροβολές όπως στις προηγούμενες εμφανίσεις τους, αλλά στο δεύτερο μέρος του Shallow Becomes You εμφανίστηκε special guest φέρων σαξόφωνο, χάρη στο οποίο το κομμάτι απέκτησε την υφή που του έπρεπε ώστε να κλείσει το live πανηγυρικά - όσο “πανηγύρι” μπορεί να θεωρηθεί η μουσική των Spineless.

Οι διάφορες μετενσαρκώσεις που έχει δώσει κατά καιρούς η τραγουδίστρια Νατάσσα Τσίρου στους The Mighty N ίσως βρήκαν την ιδανική τους μορφή εκείνη την Παρασκευή. Ομολογουμένως έχω παρακολουθήσει το σχήμα πολύ σποραδικά κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του, αλλά νομίζω πως αυτή η φορά ήταν η καλύτερη από τις προηγούμενες. Ίσως γιατί η μορφή του κουαρτέτου ταιριάζει πολύ στο σύγχρονο rock’n’roll, ειδικά αν προτιμάτε τους Soundgarden των αρχών των ‘90s με γυναικεία και εξίσου δυνατά φωνητικά ή εναλλακτικά τους Alice In Chains του πρώτου άλμπουμ - για να μην αναφέρουμε ολόκληρο το grunge στην πρωτογενή μορφή του πριν γίνει κοινός τόπος, με τους Mighty N θα έχετε βρει το ιδανικό ακρόαμα. Ελαφρώς νοσταλγικοί αλλά με προσωπικότητα που οφείλεται προφανώς στην σκηνική παρουσία και την ένταση της φωνής της Τσίρου, τους φανταζόμουν ως ταιριαστό συναυλιακό πακέτο μαζί π.χ. με τους έτερους "γκραντζόπληκτους" Monovine ή τους Yellow Devil Sauce (με τους οποίους βέβαια τους είχα δει στο πρόσφατο παρελθόν στον ίδιο χώρο). Μαζί με επιλογές από τους δύο ως τώρα δίσκους τους, δοκίμασαν και ένα αδισκογράφητο ακόμη κομμάτι ονόματι White Wolf, κινούμενο μεν γύρω από τις γνώριμες επιρροές αλλά πιο heavy/doom, αφήνοντας υποσχέσεις για το επόμενο άλμπουμ.

Οι Nochnoy Dozor θα πρέπει να παίζουν περισσότερες φορές ως headliners συναυλιών, κάτι που, σύμφωνα με τη λογική και μετά από όσα είδαμε εκείνη τη βραδιά στο Temple, θα συμβαίνει κατά κόρον στο άμεσο μέλλον. Είχαν φροντίσει για έναν λιτό αλλά εντυπωσιακό φωτιστικό διάκοσμο με κύριο χαρακτηριστικό τις διασκορπισμένες στην σκηνή λυχνίες πυρακτώσεως που άναβαν και έσβηναν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τα μέλη της μπάντας ενδύθηκαν τα “καλά τους” - εκτός από τον πάντα casual Μάνο (Universe217) στις κιθάρες - και παρουσίασαν στο ιδιαίτερα θερμό κοινό τη δουλειά τους: ολόκληρο το ομώνυμο ΕΡ καθώς και κομμάτια που δεν μπήκαν σε αυτό, αλλά είχαν αποδοθεί σε προηγούμενες ζωντανές εμφανίσεις τους. Κύριο χαρακτηριστικό της εμφάνισής τους, ο εκπληκτικός ήχος, από τους ποιοτικότερους που έχουμε ακούσει ποτέ στον συγκεκριμένο χώρο, με βάθος απύθμενο στις χαμηλές συχνότητες (βλεπε ή μάλλον άκου το μπάσο του Νίκου σε συνδυασμό με τα ντραμς του Δημήτρη, έκτακτου από όσο κατάλαβα αντικαταστάτη του σταθερού ντράμερ Χρήστου) και σωστή ένταση στα μεσαία και υψίσυχνα φωνητικά των κυριών Λίνας και Ρεβέκκας. Τα διπλά πρωταγωνιστικά φωνητικά, πόσο μάλλον τα γυναικεία, εκλείπουν από τους σύγχρονους εκπροσώπους του ήχου (για Ελλάδα δεν το συζητάμε καν) και από αυτήν την άποψη οι Nochnoy Dozor επαναφέρουν με τον δικό τους τρόπο μία αγαπημένη πρακτική στον σκληρό ατμοσφαιρικό ήχο. Οι δύο κυρίες, βέβαια, δεν παριστάνουν ποτέ τις ηχητικές “γατούλες”, ίσα ίσα μάλιστα, όταν χρειάζεται βγάζουν δόντια, όπως στο επικό Ben Hur που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς το live τους.

Το όμορφο με τους Nochnoy Dozor είναι πως, όσο κι αν θυμίζουν διάφορα αντίστοιχα σχήματα με πρώτο φυσικά τους Universe217, φέρνουν στο ατμοσφαιρικό doom μία φρέσκια, πιο rock νοοτροπία, προσθέτοντας πολλές μελωδικές γραμμές και διατηρώντας όπου απαιτείται τον χρειαζούμενο όγκο. Επίσης δεν συναντάμε πλέον τόσες πολλές μπάντες και με προσωπικότητα και με ευμνημόνευτα σημεία, που όσο νάναι χρειάζονται ώστε μία μπάντα να ξεπεράσει το επίπεδο του καλώς εννοούμενου cult και να φτάσει σε περισσότερα αυτιά. Μέχρι και χιτάκι έχουν κάνει με το Black Hand - “έχουμε και γνωστό”, ανακοίνωσε η Λίνα από σκηνής, με συστολή και φανερή έκπληξη ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο στην μπάντα της που ακόμη δεν είχε κυκλοφορήσει καλά καλά την πρώτη της δουλειά. Προς απόδειξη αυτού, πράγματι κάποιοι στο κοινό τραγουδούσαν τους στίχους. Το συγκεκριμένο κομμάτι σήμανε και τη λήξη της παρουσίασης του ΕΡ και γενικά της όμορφης συναυλιακής βραδιάς στο Temple. Ανάμεσα στα συγχαρητήρια στα μέλη των τιμώμενων Nochnoy Dozor για το δίσκο και την άψογη απόδοσή τους στο live, μάθαμε πως προς το παρόν υπάρχουν πλάνα για περισσότερες συναυλίες, ενώ αν όλα πάνε καλώς κανονίζονται και gigs εκτός Ελλάδος. Το συμπέρασμα προκύπτει εύλογο, αβίαστο και μάλλον κλισαρισμένο: Περιμένουμε στο μέλλον ακόμη μεγαλύτερα πράγματα από τους Nochnoy Dozor, όχι απλώς διότι έχουν το υλικό και τις δυνατότητες, αλλά και γιατί ως τώρα ο παράγων τύχη τους έχει ρίξει τα (για αρχή) πλάγια χαμογελάκια που κάθε καλή μπάντα δικαιούται αλλά ελάχιστες απολαμβάνουν.

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής