Πέμπτη, 27 Δεκεμβρίου 2018 07:25

Live Review: Amenra / Treha Sektori @ Piraeus 117 Academy, 14/12/2018

Written by 

Ένα λευκό ψηφιακό χαρτί είχα μπροστά μου για αρκετές μέρες προσπαθώντας να σκεφτώ πώς θα ξεκινούσα την “ανταπόκριση” στο live-εμπειρία των Amenra. Μπορεί η έκφραση “συναισθηματικό άδειασμα” να φαίνεται σε τρίτους (που δεν βρίσκονταν εκεί, δηλαδή) πως γράφεται χάριν υπερβολής, όμως όσοι έχουν παραστεί έστω και μία φορά σε συναυλία τους μπορούν να επιβεβαιώσουν την αλήθεια της. Στα συναισθήματα, βέβαια, καλούπια δεν μπαίνουν, οπότε αναγκαστικά θα διαβάσετε την οπτική του γράφοντος, αν και - hint! - και ο πιο συναισθηματικά αποστασιοποιημένος παρατηρητής πάλι την δική του άποψη περνάει.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και πράγματι τη μισή δουλειά έκανε ο Treha Sektori πριν τους Amenra, διασκορπίζοντας τα ανάλογα vibes στην ατμόσφαιρα. Το ότι ο κατά κόσμον Vincent Petitjean αποτελεί μέλος της κολλεκτίβας Church Of Ra σημαίνει τα πάντα και τίποτα μαζί, αλλά οπωσδήποτε αυτός ο εγκιβωτισμός μαρτυρά καταρχήν τη λογική που διατρέχει το project του και πολύ λιγότερο τα μέσα με την οποία εκφράζει την τέχνη του. Ο συνδυασμός σκοτεινής ατμοσφαιρικής μουσικής και συγχρονισμένων βιντεοπροβολών σε αντίστοιχο ύφος έφερε το Σκότος και το Έρεβος στο Academy, υποβάλλοντας το κοινό - ή έστω όσους ήθελαν να μπουν στο κλίμα και να προετοιμαστούν καταλλήλως για το main event. Ο φωτισμός δεν κρίθηκε απαραίτητος, ούτε ήταν άλλωστε. Μονάχα η δέσμη του προβολέα και η απεικόνισή της επάνω στο τεράστιο λευκό πανί αρκούσαν για να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Απεδείχθη επίσης πως με σε ευμεγέθη χώρο με κατάλληλες προδιαγραφές οι ήχοι αυτοί μπορούν να κάνουν θαύματα - πόσο μάλλον όταν κιόλας συνδυάζονται με τέτοιες εικόνες. Περισσότερα όμως σχετικά θα δούμε και στη συνέχεια.

 

Στο διάλειμμα συνεχίστηκε το ίδιο ηχητικό μοτίβο, μέρος της συνολικής οπτικοακουστικής εμπειρίας που ήθελε (και κατάφερε τελικά, για να δώσουμε το spoiler του συμπεράσματος) να πετύχει η μπάντα. Στην γιγαντοοθόνη του Academy δέσποζε το σήμα των Amenra για να προϊδεάσει το κοινό. Μάθαμε πως, πριν από το live, οι Amenra είχαν “απειλήσει” πως θα έπαιζαν το μεγαλύτερο σε διάρκεια σετ που θα μπορούσαν να παίξουν. Δεν μπορώ να έχω στη διάθεσή μου όλα τα σχετικά συγκριτικά στοιχεία, αλλά τα στεγνά νούμερα δεν έχουν δα και τόση σημασία. Είναι εξ ορισμού δύσκολο να βγάζεις την ψυχή σου στην σκηνή και να το κάνεις σχεδόν επί μιάμιση (!!) ώρα… Ούτε οι φίλοι που βαθμολογούν τις συναυλίες με το χρονόμετρο θα μπορούσαν να προσάψουν οτιδήποτε, ακόμη και 10 λεπτά (που λέει ο λόγος, πάντα) να έπαιζαν, όσο ακολουθούν αυτήν την εσωτερική σύμβαση: ότι όσο βρίσκονται στην σκηνή θα δίνουν το 100% αυτού που διαθέτουν. Φυσικά δεν χρειάζεται καν να γίνει λόγος για τον τραγουδιστή Colin H. van Eeckhout και την μοναδική αφοσίωσή του στο έργο του, καθώς ως frontman και φορέας των στίχων, έστω και με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό, συγκεντρώνει επάνω του όλα τα βλέμματα. Και οι υπόλοιποι μουσικοί που χτίζουν τον ηχητικό πολιορκητικό κριό που έσπαγε τις θύρες της ψυχής μας, ήταν πλήρως ταγμένοι και συγκεντρωμένοι (“in the zone”, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες).

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ήταν η πρώτη φορά μετά τo 2009 και την εμφάνισή τους στο Texas Necropolis (το πρώην Next, για τους παλιότερους, που έκτοτε άλλαξε μερικά ονόματα ακόμη) που έρχονταν στην Ελλάδα με πρόσφατο νέο δίσκο. Το ‘12, μία μέρα πριν τη συναυλία των Dead Can Dance στο Λυκαβηττό (απίστευτο δίδυμο, δεν βρίσκετε;), δεν είχαν ακόμη κυκλοφορήσει το Mass V αν και έπαιξαν ένα κομμάτι από εκεί, ενώ το ‘17 το Mass VI δεν βρισκόταν καν στις προθήκες των καταστημάτων (ψηφιακών είτε φυσικών). Αυτό δεν σήμαινε κιόλας πως θα επικεντρώνονταν κυρίως στον τελευταίο τους δίσκο - δεν το συνηθίζουν και δεν θα άλλαζαν πρακτική ούτε αυτή τη φορά. Έτσι κι αλλιώς, όσο κι αν ήταν ευκαιρία να ακούσουμε μεγάλο μέρος ενός εξαίρετου δίσκου, δεν μετράει τόσο το setlist σε μία συναυλία των Amenra. Το ξεκίνημα, βέβαια, με το Boden μέσα από το Mass V λίγο-πολύ αυτομαρτυρήθηκε από την πανομοιότυπη τελετουργία έναρξης με την προηγούμενη φορά: ο Colin κάθισε στη μέση της σκηνής, με πλάτη (εννοείται) στο κοινό, χτυπώντας μεταξύ τους δύο μεταλλικούς σωλήνες. Μονάχα ένας κάθετος φωτισμός, μονάχα ο απαιτούμενος, μέχρι να μπουν στο κομμάτι και οι υπόλοιποι μουσικοί και να παίξουν τα βίντεο στην γιγαντοοθόνη. Λίγο μετά ο Colin σηκώθηκε, άμεσα ο ήχος σκλήρυνε αισθητά… και δεν είμαι σίγουρος πως ακόμη και οι “παλαιότεροι” κοινωνοί των συναυλιών τους ήμαστε έτοιμοι για όσα ακολούθησαν. Πάθος και ένταση σαν να παρουσίαζαν πρώτη - ή τελευταία φορά - το υλικό τους και μετά να εξαφανίζονταν από προσώπου γης. Το μέγεθος των βιντεοπροβολών και ο εντυπωσιακός και πάντα μελετημένος φωτισμός έδωσαν στη μουσική τους μία διάσταση που δεν είχαμε βιώσει ως τότε σε ελληνικό venue - νιώθαμε να περιβαλλόμαστε από ήχους και εικόνες σε όποιο σημείο του Academy και να βρισκόμαστε. Με αυτήν μάλιστα την συναισθηματική ένταση που έβγαινε από τα ηχεία, δύσκολα θα έμενε κάποιος ασυγκίνητος…

Η μαύρη ρόμπα δεν έμεινε για πολύ στο σώμα του Colin H. van Eeckhout και στο αγαπημένο Razoreater έμεινε στο πάτωμα της σκηνής. Πλέον απογυμνωμένος, και συμβολικά αν θέλετε, ήταν ακόμη πιο ελεύθερος να εκφράσει τους στίχους του μέσα από τη φωνή και την κίνησή του, έναν συνδυασμό απελευθέρωσης και εγκλεισμού. Ακόμη κι αν δεν μείνει κάποιος στους στίχους, πώς να μην τον ωθήσει η μουσική να εξωτερικεύσει συναισθήματα και να κοινωνήσει μαζί με την μπάντα; Εδώ η Τέχνη κινεί και συγκινεί, ωθεί και εμπνέει, δίνει ορμή και αφορμή να εκφραστείς κι εσύ όπως και με όποιο μέσο νιώθεις, να κάνεις κι εσύ τη δική σου Τέχνη - ένα κείμενο, ένα σκίτσο, μία φωτογραφία, οτιδήποτε, επιτυγχάνοντας έτσι τον απώτερο στόχο της: να επηρεάσει, να γίνει βίωμα και όχι απλώς να καταναλωθεί.

 

Όταν τελείωσε το live, βρεθήκαμε να κοιτάζουμε με απλανές βλέμμα το τίποτα και κατόπιν να αγκαλιαζόμαστε με τους οικείους μας. Σαν να επιθυμούσαμε κάπως να βγάλουμε από πάνω μας την περισσευούμενη ενέργεια, όση μας είχε απομείνει μετά από μιάμιση ώρα φυσικής και συναισθηματικής έκλυσης της. Θα πρέπει να θεωρούμαστε ιδιαιτέρως τυχεροί που μπορούμε να βλέπουμε τέτοια ονόματα στη χώρα μας, όχι βέβαια για το hype αλλά για την ουσία που μας προσφέρουν. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να ζητήσω ιδανικότερες συνθήκες για αυτό το live. Η αρμονική τήρηση του προγράμματος, η όσο νά ’ναι έκπληξη της αναλογικά μεγάλης διάρκειας του live, η άψογη ηχητική, το εξαίρετο οπτικό αποτέλεσμα, η εκρηκτική και στιβαρή απόδοση της μπάντας, όλα έπαιρναν στο μυαλό μου 10 με τόνο. Ακόμη όμως και όταν είχαμε ήδη παρακολουθήσει μία από τις συναυλίες της χρονιάς, ονειρευόμουν πως την επόμενη φορά θα ήθελα ένα σκαλί παραπάνω στην εμπειρία που μας προσφέρθηκε την Παρασκευή: μία συναυλία των Amenra (ακόμη και ακουστική) σε κάποιον εκκλησιαστικό χώρο, όπως κάνουν ενίοτε στην πατρίδα τους - εντελώς ενδεικτικά αναφέρω την Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου, όπου διοργανώνονται εδώ και καιρό ηλεκτρονικά κατά βάση συναυλιακά events, αλλά και όπου ο μέγας Prurient έστησε πριν κάποιους μήνες τους extreme noise ήχους του. Με αυτήν την προϊστορία, θα άξιζε σε έναν μουσικό κόσμο με το συναισθηματικό υπόβαθρο των Amenra να παρουσιαστεί σε έναν τόσο φορτισμένο χώρο.

Κείμενο/Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

 

Μιχάλης Κουρής

 

 

Για τον Μιχάλη Κουρή καλύτερα από οποιονδήποτε μιλάνε τα σημειώματα στο ψυγείο του: "Δεν πεινάω δεν πεινάω" "Να έρχεσαι κάθε πέντε λεπτά να με βλέπεις" "Μην πίνεις άλλο" "Δεν μπορείς να πας σε όλα τα live". Ακούει τα πάντα και δεν εννοεί "ακούω ραδιόφωνο" - στον ελεύθερό του χρόνο είναι αφουγκραστής των συμπαθών ζώων σε ζωολογικό κήπο του εξωτερικού που εύλογα επιθυμεί να παραμείνει μυστικός.

Website: www.soundgaze.gr
Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα