Ο Αντώνης Λιβιεράτος επέστρεψε δισκογραφικά ως σόλο οντότητα με το “κανονικό” του όνομα μόλις πριν λίγους μήνες. Φυσικά, ήταν πάντα εδώ με διαφορετικές ταυτότητες και σε άλλα πόστα, αλλά όσο νά’ναι - κυριως για τους απ’έξω, υποθέτω - μετράει. Ο νέος του δίσκος, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τον αμέσως πιο πρόσφατο, ήταν ευκαιρία για επανασύνταξη δυνάμεων στο επίπεδο των live εμφανίσεων, έστω προς το παρόν για την επίσημη παρουσίαση του άλμπουμ στο φιλόξενο Underflow Record Store & Art Gallery.
Αρχικά μία εισαγωγή για όσους τυχόν, όπως ο γράφων, δεν έχουν βρεθεί ξανά στο Underflow. Ο πολυχώρος βρίσκεται πολύ κοντά στο σταθμό Φιξ του μετρό και η πρώτη εικόνα που βλέπει κανείς κοιτώντας μέσα στη μεγάλη τζαμαρία είναι εντυπωσιακή: ένα πολύ προσεγμένο δισκοπωλείο με διάκοσμο μία απίστευτη συλλογή από μάσκες προερχόμενες από όλο τον κόσμο! Μπαίνοντας μέσα, διαπιστώνει κανείς πως η συλλογή είναι οργανωμένη ως μόνιμη έκθεση και πραγματικά αξίζει κανείς να επισκεφθεί το χώρο μόνο και μόνο για αυτήν. Οι επιλογές του δισκοπωλείου είναι εκλεκτικές, κινούμενες σε world, jazz και λοιπούς πειραματικούς χώρους και υποπτεύομαι πως οι νέες αφίξεις εκεί θα αποτελούν οδηγό για όσους ασχολούνται με τα συγκεκριμένα είδη. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα να πάρεις το ποτό σου και να το απολαύσεις με την ησυχία σου σαν να βρίσκεσαι σε μπαρ, αλλά πιο φωτεινό και με περιβάλλον δίσκους και μάσκες. Και φυσικά (για να οδηγηθούμε προς το προκείμενο) στο υπόγειο λειτουργεί το live, με θέσεις καθημένων κυρίως, με φιλόξενα πουφ για τις μπροστινες θέσεις που διευκολύνει τη θέαση των πιο πίσω.
Ο χώρος γέμισε με φίλους, συνοδοιπόρους και φανς του Λιβιεράτου, λογικό καθώς, όπως γράψαμε, είχε πολύ καιρό να παρουσιάσει ζωντανά κομμάτια από το προσωπικό του project, πόσο μάλλον νέο υλικό. Η πενταμελής συνοδευτική μπάντα που ξεκίνησε το live έμελλε να το τελειώσει κιόλας, με διάφορες προσθαφαιρέσεις στην πορεία. Για την ιστορία, η μπάντα αποτελούνταν από τους: Αντώνης Παπαδόπουλος (κιθάρα), Βάιος Ζητωνούλης (μπάσο), Κώστας Τσιώλης (πλήκτρα), Ηλίας Λιβιεράτος (τύμπανα), Αντιγόνη Λιβιεράτου (φωνητικά). Κατά το ήμισυ οικογενειακή υπόθεση, όπως καταλάβατε, ξεκίνησαν με ambient παιχνιδίσματα με επίκεντρο τα ηλεκτρονικά, οδηγώντας στο Ο Χρόνος Δεν Με Αφορά, παλαιό αγαπημένο από το Πλαστικό Κουτί του 2000. Ο χρόνος ως θέμα επανήλθε στο νέο άλμπουμ και μάλιστα με το φαινομενικά αντίθετό του, το οποίο μάλιστα έκλεισε και τη συναυλία (spoiler για τα επόμενα).
Στόχος βέβαια του Live ήταν η παρουσίαση του νέου δίσκου του, 4½, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2018, οπότε οι επόμενες επιλογές προέρχονταν από αυτό. Όσο βέβαια και αν λέμε για “ηλεκτρονικό ήχο” ως την πεμπτουσία του χαρακτήρα των προσωπικών δίσκων του Λιβιεράτου, κομμάτια όπως το Πέφτω Ξανά δίνουν μία ιδέα πώς θα ακούγονταν οι Roxy Music αν ο Bryan Ferry τολμούσε (ή μπορούσε…) να εκφραστεί με ελληνικό στίχο. Το trademark καβουράκι και το ντύσιμό του - μέχρι να απαλλαγεί από τα περιττά και να μείνει με ένα λευκό μπλουζάκι Pere Ubu - τον έκανε να μοιάζει ίδιος ο Leonard Cohen στην όψη και στο ήρεμο, σχεδόν μπλαζέ θα έλεγε κανείς, ύφος του. Ο ίδιος πάντως φρόντιζε να εντείνει την φιλική ατμόσφαιρα που έτσι κι αλλιώς επικρατούσε στο χώρο, με το λεπτό και ιδιαίτερο χιούμορ του, που ξεδιπλωνόταν όσο περνούσαν τα λεπτά και εκείνος (αλλά και το κοινό, οφείλουμε να ομολογήσουμε) εγκλιματιζόταν περισσότερο.
Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για ποτό και κουβεντούλα, το 2ο μέρος βρήκε τον Λιβιεράτο μόνο του στο πιάνο να ερμηνεύει το Τανγκό των Περαστικών, μία όμορφη αναφορά στον Αττίκ. Στη συνέχεια, επιβεβαιώνοντας το παρεϊστικο του κλίματος, κλήθηκαν στην σκηνή οι Άκης Μπογιατζής, Μάριος Σαρακινός, Σωτήρης Δεμόνος και Χρήστος αλεξόπουλος, όλοι παλαιοί και νέοι συνεργάτες του Λιβιεράτου, για να παραστήσουν τα μέλη της χορωδία μεθυσμένων που απαιτεί το Τραγούδι των Πειρατών (πάλι από το Πλαστικό Κουτί) ως ελληνόφωνη εκδοχή των barbershop quartets. Από εκείνο το σημείο και μετά το live ανερχόταν με κάθε τραγούδι που παιζόταν. Η επόμενη διλογία από Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα (Περί Γήρατος, που ειρωνικά γράφτηκε… 20 χρόνια πριν, και το ομώνυμο ξεκάθαρα surf rock κομμάτι) οδήγησε σε ακόμη ένα σετ κομματιών από το 4½. Στο Συμβαίνει Τακτικά συναντήσαμε πάλι τους Roxy Music, ενώ στα Εξαίσια Πτώματα και Βήματα Στις Σκάλες ανέβηκε στη σκηνή ο σαξοφωνίστας Τάσος Κάτσαρης, με συμμετοχές στους Libido Blume μεταξύ άλλων και νυν στους Sigmatropic, που έδωσε την πνοή που έπρεπε.
Το τέλος ήρθε όπως η αρχή: με αναφορά και πάλι στον χρόνο (Ο Χρόνος Με Αφορά) από το τελευταίο άλμπουμ, και ακόμη περισσότερα ambient παιχνίδια, μέχρι να γίνει η έκπληξη με ενα χορευτικο κρεσέντο με (απίθανο) σόλο σαξόφωνο, φέρνοντας στο νου την ψυχεδέλεια των Can. Encore δεν συνέβη, παρότι ζητήθηκε από το κοινό, όμως η θετική εντύπωση παρέμεινε. Ο Λιβιεράτος παραμένει, τόσα χρόνια μετά, πνεύμα ανήσυχο που, δεν φοβάται να διαφοροποιηθεί, διατηρώντας ωστόσο αναγνωρίσιμο τον προσωπικό του χαρακτήρα.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
