Τα live συγκροτημάτων του εμπορικού βεληνεκούς των Enslaved, που είναι γνωστά και αγαπητά σε μία συγκεκριμένη κάστα του ελληνικού μουσικόφιλου κοινού αλλά δεν είχαν έρθει ποτέ στο παρελθόν για συναυλία εδώ παρά τη μακρά (σχεδόν τριακονταετή!) πορεία τους, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μοναδικά και ιστορικά events και έτσι έγινε και την Παρασκευή που μας πέρασε στο Fuzz Club.
Μαζί όμως με τους Enslaved, είχαμε και άλλη μία επίσημη πρώτη στην Αθήνα. Σχεδόν αδύνατο να πιστέψει κανείς πως, μετά από δύο δίσκους, οι Έλληνες Lucifer’s Child, ενώ έχουν οργώσει τα clubs και τα φεστιβάλ της υπόλοιπης Ευρώπης, δεν είχαν παίξει ποτέ στο παρελθόν στη χώρα από την οποία κατάγονται - η πρώτη φορά έγινε στο Τρικαλινό Horns Up Festival λίγες μέρες πριν και τώρα θα ήταν η δεύτερη φορά, και μάλιστα η πρώτη στην Αθήνα! Το σκοτεινό κουαρτέτο απέδειξε και με το παραπάνω την αξία του στο κοινό του Fuzz, το οποίο έδειχνε να αδημονεί και για τη δική τους εμφανιση. Οπωσδήποτε η high-class παρουσια του George Emmanuel, πρώην κιθαρίστα των Rotting Christ, αποτελεί πόλο ελξης, αλλά ευτυχώς οι Lucifer’s Child δεν μένουν μόνο στους τύπους. Έχουν να παρουσιάσουν και συνθέσεις που στέκουν χωρίς την αίγλη των μελών τους, με προφανείς επιρροές μεν, περασμένες μέσα από ένα ευδιάκριτο προσωπικό πρίσμα. Και βέβαια είναι παιχταράδες στο τεχνικό κομμάτι, παίζοντας ως έμπειροι και κερδίζοντας το κοινό με τον καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό τους. Τα προσωποποιημένα σκηνικά και ο καλοσχεδιασμένος φωτισμός μαρτυρούν προσοχή στη λεπτομέρεια, στοιχείο απαραίτητο για μία μπάντα που θέλει να γίνει μεγάλη. Η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στο The Order, όπου οι στιχοι “Invictus – Maximus – Sathanas – Lucifer” φωνάχτηκαν από σημαντικό μέρος του κοινού (και βρίσκονταν επίσης αναρτημένοι σε πανό!), ίσως αποτέλεσε ένδειξη για το πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν.
Όταν ήρθε η ώρα των Enslaved, η πλατεία του Fuzz είχε σχεδόν γεμίσει. Το (έτσι κι αλλιώς ικανοποιητικό) πλήθος του κοινού δεν ήταν πάντως τόσο αποφασιστικός παράγοντας για τη αίσθηση της συναυλίας, όσο το ότι όσοι βρέθηκαν εκεί δεν ήσαν αλεξιπτωτιστές ούτε στο ύφος ούτε στην μπάντα και είχαν έρθει με σκοπό να αποθεώσουν τους Νορβηγούς και να περάσουν ένα ολόκληρο δίωρο γεμάτο φωνές, τραγούδι και headbanging. Η κλασική συζήτηση περί ανάδρασης κοινού και συγκροτήματος θα έβρισκε σε εκείνο το live τέλεια επιχειρήματα προς τη θετική πλευρά. Με το ενθουσιώδες κοινό να τους στηρίζει, οι Enslaved έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό επάνω στην σκηνή - κλισέ έκφραση, σύμφωνοι, αλλά αυτή την αίσθηση μας έδιναν με την απόδοσή τους, τον ιδρώτα που έχυναν σε κινητικότητα και headbanging, αλλά και στη διάθεση ευφορίας που διακατείχε τον Grutle Kjellson όταν απευθυνόταν στο κοινό.
Μας επιβεβαίωσαν και διά ζώσης πως η φήμη που τους συνοδεύει ως άριστη live μπάντα δεν αποτελεί υπερβολή. Μέσα σε όχι ιδιαίτερα φωτεινή ατμόσφαιρα, με ένα μόνιμο backlight σε διάφορες παραλλαγές να λούζει περισσότερο τις πλάτες των εγχόρδων μουσικών και λιγότερο τα πρόσωπά τους, οι Enslaved μας παρουσίασαν προς τιμήν τους, αλλά και προς τιμήν μας, ένα σετ που διαπερνούσε ολόκληρη τη δισκογραφία τους, με έμφαση προφανώς στην ύστερη περίοδο της μπάντας, μετά δηλαδή το Isa του 2004. H prog πλευρά τους κονταροχτυπήθηκε με την βιαιότερη πολλές φορές μέσα στο live, όπως στο μαγευτικό Roots Of The Mountain με τα καθαρά φωνητικά του πληκτρά Håkon Vinje. Προσωπικά ομολογώ πως, παρότι στους δίσκους προτιμώ την “ντελικάτη” οπτική τους πάνω στον σκληρό ήχο και στο live αυτή αποτυπώθηκε υποδειγματικά, στη συναυλία απόλαυσα περισσότερο τα κομμάτια που κοιτούσαν πιο πίσω στην ιστορία του viking metal, ύφος στου οποίου τη διαμόρφωση οι Enslaved έπαιξαν κομβικό ρόλο έτσι κι αλλιώς τω καιρώ εκείνο. Παραδείγματος χάριν, τα κομμάτια του “αρχαίου” Frost όπως το Loke, το Fenris, το Isørders Dronning και τα ψυχρά βασικά riffs τους, μας μετέφεραν 25 χρόνια πίσω, σε μία περιοχή και μία εποχή το κλίμα της οποίας μόνο να φανταστούμε μπορούμε. Ακόμη περισσότερο αν αναλογιστείτε πως αυτά τα κομμάτια ακούστηκαν συνεχόμενα εν είδη αφιερώματος… Στο Havenless όλο το Fuzz συντονίστηκε στις nordic πολυφωνίες, όπου συμμετείχε όλη η μπάντα. Ακούσαμε και κλασικό παραδοσιακό drum solo, τώρα που εκλείπει η μόδα σιγά σιγά, ευτυχώς όχι ενοχλητικό αλλά περισσότερο πέρασμα, Isa (συγγνώμη για αυτό...) για να ακούσουμε τα κομμάτια του encore.
Με σύμμαχο τον εξαιρετικό και ιδιαίτερα ταιριαστό ήχο, που πολλές φορές ίσα που βρισκόταν στην κάτω πλευρά του μεταίχμιου της οριακά ενοχλητικής έντασης, οι Enslaved δεν άφησαν κανέναν οπαδό παραπονούμενο και μας άφησαν να αδημονούμε για την όποια επόμενη φορά. Οι Grutle Kjellson και Ivar Bjørnson, οι μοναδικοί που τραβάνε επί όλα αυτά τα χρόνια το κουπί της μπάντας, μας υποσχέθηκαν πως αυτή ίσως δεν αργήσει τόσο πολύ όσο αυτή η πρώτη τους εδώ. Μέχρι να διαπιστώσουμε αν ισχύσει ποτέ αυτή η υπόσχεση, μένουμε με την ανάμνηση μίας συναυλίας με ιστορικό χαρακτήρα για τον εγχώριο μεταλλόκοσμο.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
