Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά το ξεκίνημα τους οι Nitzer Ebb βρήκαν επιτέλους το δρόμο για τη χώρα μας για πρώτη φορά, κάτι που παραδόξως δεν είχε συμβεί ως σήμερα παρότι ο ήχος που καθιέρωσαν έτυχε μεγάλης αποδοχής από το εγχώριο κοινό. Και σε αυτή την περίπτωση το γνωμικό «κάλλιο αργά παρά ποτέ» επιβεβαιώθηκε.
Το πάρτι ξεκίνησε από νωρίς με το γερμανικό project Liebknecht σε ένα άκρως ανεβαστικό set, με τον Daniel Myer στην κονσόλα να μοιράζει απλόχερα δυνατά beats. Το γεγονός πως οι μουσικές του συνδυάζονταν ενίοτε με ζωντανά φωνητικά αλλά και samples (ακόμα και από Bjork!) έκαναν το όλο εγχείρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον. Το σύντομο αλλά υψηλών bpm πρόγραμμα του κινήθηκε σε EBM και σε ευρύτερα σκοτεινά ηλεκτρονικά μονοπάτια και βρήκε ανταπόκριση καθώς όσοι είχαν σπεύσει από νωρίς στο Temple δεν σταμάτησαν να χορεύουν ή έστω να λικνίζονται με τις επιλογές του. Αν μη τι άλλο ένα πολύ ταιριαστό warm up (για να μιλήσουμε στη σχετική διάλεκτο).
Οι συναυλίες που αποτελούν το live ντεμπούτο ενός καλλιτέχνη ή συγκροτήματος στη χώρα μας προκαλούν πάντα ένα επιπλέον ενδιαφέρον και έξτρα προσμονή, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για κάποιο όνομα με μακρύ παρελθόν. Επί του προκειμένου οι Nitzer Ebb, από τα σημαντικότερα σχήματα και εκ των θεμελιωτών του EBM, δεν είχαν επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα παρότι ο συγκεκριμένος ήχος υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής σε μια μερίδα του εναλλακτικού κοινού για αρκετά χρόνια. Φυσικά η φήμη και το εκτόπισμα τους είναι τέτοιο που ακόμα και μη «μυημένοι» στο είδος αυτό ήθελαν να τους δουν ζωντανά.
Ακριβώς στην ώρα τους, στις 10:30, οι Nitzer Ebb ως σωστοί Βρετανοί έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή, αρχικά οι δυο μουσικοί που επιμελούνται τα ηλεκτρονικά και κατόπιν τα δυο ιδρυτικά μέλη, Bon Harris και Douglas McCarthy εν μέσω ενθουσιασμού. Το εναρκτήριο Blood Money μπορεί να ξεκίνησε λίγο περιπετειωδώς αλλά εν τέλει λειτούργησε άψογα ως καλωσόρισμα. Στην πορεία μάλιστα αποδείχτηκε πως ο δίσκος από τον οποίο προέρχεται, το Belief του 1989 (κυκλοφορημένο φυσικά από τη σπουδαία Mute), θα κατείχε τη μερίδα του λέοντος στις επιλογές του setlist, με κομμάτια σαν τα Hearts and Minds, For Funκαι Shame να ακούγονται ακόμα εκρηκτικά.
Είναι γεγονός πως η μέχρι σήμερα παραγωγή τους (με πιο πρόσφατο άλμπουμ το Industrial Complex του 2010) τους παρέχει πληθώρα επιλογών στη διάρθρωση της λίστα της κάθε βραδιάς. Στην παρούσα περίπτωση θα μπορούσαμε να πούμε ότι το live τους χωρίστηκε νοητά σε δυο μέρη, το δεύτερο εκ των οποίων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κολασμένο, με την πλειοψηφία των παρευρισκόμενων και προφανώς το ίδιο το συγκρότημα να βρίσκεται στο πόδι. Είχαν δώσει εμφανώς έμφαση στην κλιμάκωση του show και αυτό απέδωσε και στην πράξη.
Και αν αναρωτιέστε ποιες υπήρξαν οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, οι απαντήσεις είναι προφανείς και δεν θα μπορούσαν παρά να προέρχονται από το ιστορικό That Total Age του 1987. To Join in the Chant, πρώτο εξ αυτών, έτυχε μιας καταιγιστικής εκτέλεσης με τους Bon Harris και Douglas McCarthy να σαρώνουν τη σκηνή και να τραγουδούν αγκαλιασμένοι το ρεφρέν. Έπειτα, το Murderous δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει μια έκρηξη έκστασης. Καθόλου τυχαία, το κράτησαν για τελευταίο. Μπορεί εν τέλει να επέστρεψαν για δυο ακόμα κομμάτια σε industrial αισθητική, όμως η τελευταία εικόνα που έμεινε στο μυαλό ήταν φυσικά αυτή η τόσo χαρακτηριστική σύνθεση τους.
Το συγκεκριμένο live υπήρξε για κάποιους η εκπλήρωση ενός απωθημένου, άλλωστε αρκετοί είχαν ξεγράψει την πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια βραδιά γεμάτη από αδρεναλίνη επί 1,5 ώρα και ηλεκτρονική μουσική με ουσία, έστω κι αν το συγκεκριμένο είδος της δεν διανύει την ακμή του.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
