Τη γλυκιά γεύση που προσφέρει η ζωντανή παρουσίαση της πρώτης ολοκληρωμένης δουλειάς είχαν την ευκαιρία να γευτούν οι Upon Revival την προηγούμενη εβδομάδα στο Temple, σε μια βραδιά ορόσημο για την μέχρι τώρα -σύντομη- διαδρομή τους.
Οι 10 Code που κλήθηκαν να ανοίξουν τη βραδιά, αποδείχθηκαν στην πορεία απολύτως ταιριαστή επιλογή μιας και το μουσικό τους ύφος συγκλίνει πλέον με το νέο ήχο που λανσάρουν οι Upon Revival. Η τετράδα ανέβηκε στη σκηνή λίγο πριν τις 10 και μας υποδέχτηκε με το Connection από το ομώνυμο EP τους (2013). Το setlist που είχαν ετοιμάσει για την περίσταση περιελάμβανε επιλογές τόσο από το προαναφερθέν EP όσο και από το ντεμπούτο LP Swiftlets (2016) καθώς και αρκετά ακυκλοφόρητα κομμάτια από την νέα τους δουλειά που τώρα ηχογραφούν, όπως μας ενημέρωσαν. Το γκρουπ έμεινε σχεδόν για μια ώρα επί σκηνής και δεν άφησε καθόλου το πόδι από το γκάζι. Μπορεί να τους έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν αλλά αυτή φορά ήταν σαφώς πιο καταιγιστικοί σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φορά. Η τριάδα Transmitter – Swiftlets – Let Go αποτέλεσε την κορύφωση της εμφάνισης τους και μάλιστα με το τελευταίο έκλεισαν το set τους και μας αποχαιρέτησαν αφού προηγουμένως δεν παρέλειψαν να αποδώσουν τα εύσημα στον ήρωα της πρώτης γραμμής που τα είχε δώσει όλα στη διάρκεια του live τους.
Ήταν περασμένες 11 όταν πια έκαναν την εμφάνιση τους οι πρωταγωνιστές της βραδιάς Upon Revival. Όταν πήραν τις θέσεις τους έδειχναν ιδιαίτερα ανυπόμονοι να παρουσιάσουν για πρώτη φορά το νέο τους υλικό. Όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ σημαντική για κάθε συγκρότημα η στιγμή που παραδίδει στον κόσμο την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά. Οι κόποι πολλών χρόνων πιάνουν τόπο και όσο μετριόφρονες κι αν είναι οι μουσικοί δεν γίνεται παρά να αισθάνονται υπερήφανοι για τον μόχθο τους. Στην περίπτωση των Upon Revival προφανώς προηγήθηκε πολλή δουλειά για να φτάσουν στο συγκεκριμένο σημείο, ειδικά αν αναλογιστούμε πως στο καινούριο τους πόνημα επιχειρούν μια διακριτή μετατόπιση στον ήχο σε σχέση με το EP Epiphany (2017), όπως μας εξήγησαν διεξοδικά στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν.
Το πρώτο σημαντικό στοιχείο της συναυλίας λοιπόν είχε να κάνει με την πρεμιέρα ουσιαστικά του νέου τους ύφους. Ο ήχος που ακούμε στο ολοκαίνουριο Upon Revival είναι σαφώς λιγότερο metal σε σχέση με το Epiphany, ακολουθώντας περισσότερο μια rock λογική, με αναφορές στην alternative σκηνή των 90s και 00s. Θα ήταν νωρίς να κατασταλάξουμε σε τελεσίδικη απόφαση, αλλά νομίζω πως η επιλογή αυτή τους ταιριάζει και τους παρέχει ευρύτερο πεδίο δράσης. Το δεύτερο κομβικό στοιχείο έχει να κάνει με την ίδια την μπάντα και την εξέλιξη που έχει καταγράψει καθώς και την απόκτηση της απαραίτητης αυτοπεποίθησης ώστε να παρουσιάσει αυτό που επιθυμεί. Η ενσωμάτωση των πλήκτρων εντάσσεται στην νέα φιλοσοφία, ενώ και η παρουσία τσέλου έστω και για δυο μόνο κομμάτια δείχνει την διεύρυνση του μουσικού τους ορίζοντα.
Ως προς την παρουσίαση του νέου υλικού επιλέχθηκε να ακολουθηθεί η ροή του δίσκου, πιθανώς για να αποδοθεί πλήρως η ατμόσφαιρά του. Από τις 12 νέες συνθέσεις, κρίνοντας βάσει της ανταπόκρισης του κόσμου, φάνηκε να ξεχωρίζουν τα Ignition και Elevate, τα οποία εισέπραξαν και το θερμότερο χειροκρότημα. Μάλιστα στο τέλος του κανονικού set όταν το κοινό απαίτησε encore και με δεδομένο ότι το γκρουπ δεν είχε κάτι άλλο προετοιμασμένο, οι δυο επιλογές που συγκέντρωσαν τις περισσότερες προτιμήσεις ήταν οι δύο προαναφερόμενες. Τελικά οι Upon Revival επέλεξαν να κλείσουν τη συναυλία με τον τρόπο που ξεκίνησαν, παίζοντας ξανά το Ignition (χαλώντας το χατίρι σε αυτούς που επιθυμούσαν διακαώς το σαρωτικό Change από το Epiphany). Όσο για τη μία και μοναδική φορά που ξεστράτισαν από το tracklist του ντεμπούτου τους ήταν για να διασκευάσουν με εντελώς απρόσμενο τρόπο το γνωστό hit Locked Out Of Heaven του Bruno Mars.
Ως κατακλείδα θα μπορούσαμε να πούμε πως τα αποκαλυπτήρια του νέου προσώπου των Upon Revival στέφθηκαν με επιτυχία. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς είχαν φανταστεί οι ίδιοι αυτή τη βραδιά, αλλά το φιλικό και παρεΐστικο κλίμα που επικράτησε πιθανότατα να ήταν το ιδανικό. Η αναμνηστική φωτογραφία που ζήτησαν και έβγαλαν στο τέλος θα αποτελεί ενθύμιο για τη μπάντα από μια σημαντική βραδιά στην πορεία της.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
