Τρεις και πλέον δεκαετίες μετά την πρώτη τους εμφάνιση, οι συγκυρίες έφεραν τους βετεράνους του post punk Membranes ξανά στη χώρα μας. Μπορεί να άλλαξαν πολλά έκτοτε, αλλά η τρέλα και η νεανική ενέργεια του John Robb παραμένουν ακόμα η κινητήρια δύναμη του γκρουπ.
Το αθηναϊκό trio των Spinners είχε ανακοινωθεί εξαρχής πως θα άνοιγε την βραδιά, παίζοντας πριν τους Membranes. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα υπόψη μου ως όνομα το σχήμα παρότι υπάρχει πάνω από μια δεκαετία και έχει στο ενεργητικό του 4 άλμπουμ (με πιο πρόσφατο το περσινό Operation: Breakout) και ένα EP. Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα μόνο για να τοποθετήσουμε μουσικά τους Spinners, μιας και ήταν ξεκάθαρο από αυτό που έπαιζαν ότι ο ήχος τους φέρει έντονα στοιχεία από το alternative rock της δεκαετίας του ’90 (όπως αυτό καθιερώθηκε και εξελίχθηκε κυρίως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Εν ολίγοις, πολύ από post hardcore, αρκετά από noise rock καθώς και μια δόση από grunge. Από την πρώτη στιγμή το γκρουπ φρόντισε να ζορίσει τους ενισχυτές αλλά και τα αυτιά των παρευρισκόμενων, παίζοντας σταθερά «στα κόκκινα». Κι επειδή εκτιμούμε πάντοτε τις μπάντες που παίζουν πολύ δυνατά, το set τους μας άφησε ικανοποιημένους. Τα έδωσαν όλα για 35 λεπτά και κατέβηκαν από την σκηνή πριν κάνουν την εμφάνιση τους σημάδια κόπωσης.
Οι Membranes πέρσι κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ (το δεύτερο στη μετά reunion εποχή) και περιόδευσαν ανά την Ευρώπη ανοίγοντας τις συναυλίες του Mark Lanegan (ή Mark Lanegan Band, όπως προτιμάει ο ίδιος…). Όταν η συγκεκριμένη περιοδεία ανακοινώθηκε ότι θα περάσει κι από τη χώρα μας, είχαμε την κρυφή ελπίδα ότι θα δούμε και τα δυο ονόματα μαζί. Ματαίως, όπως αποδείχθηκε, αφού οι Membranes άνοιξαν όλες τις συναυλίες του tour εκτός από της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης… Κι εκεί που είχαμε ξεγράψει το ενδεχόμενο να τους δούμε ζωντανά, αφού χάθηκε τέτοια ευκαιρία, η δραστήρια Primitive Music ανακοίνωσε συναυλία του γκρουπ και μάλιστα σε headline εμφάνιση.
Και να λοιπόν ο John Robb και η παρέα του ξεπρόβαλε στη σκηνή του Temple λίγο πριν τις 11, με τον ηγέτη του συγκροτήματος να κάνει νεύμα σε όσους ήταν παρόντες να πλησιάσουν, για να γίνει η ατμόσφαιρα πιο θερμή. Κι αν στην αρχή μπορεί να υπήρχαν αμφιβολίες για το αν αυτό θα γινόταν πραγματικότητα, στην πορεία της συναυλίας είχαν κιόλας διαλυθεί.
Το περσινό What Nature Gives… Nature Takes Away είναι ένα άκρως αξιόλογο άλμπουμ (το οποίο παρουσιάσαμε εδώ), δεν υπήρχε αμφιβολία για αυτό, όμως δεν είχαμε εικόνα για το συγκρότημα ως live act. Μην ξεχνάμε ότι είχε μεσολαβήσει ένα διάστημα δυο δεκαετιών αδράνειας, στο οποίο οι περισσότεροι αναγνωρίζαμε πλέον τον Robb κυρίως ως μουσικογραφιά και λιγότερο ως μουσικό. Κι όμως οι Membranes, εμφανίστηκαν σαν μια άκρως δεμένη και ικανή ομάδα. Αυτό οφείλεται βασικά στους μουσικούς που απαρτίζουν το γκρουπ, από τον απίθανο ντράμερ – μετρονόμο (παρεμπιπτόντως ήταν σαν σωσίας του Μαξ Σρεκ στο Νοσφεράτου!), τους δυο κιθαρίστες που έδιναν τρομερό όγκο και βάθος στον ήχο και βέβαια το πλούσιο μπάσο του αδιαφιλονίκητου πρωταγωνιστή John Robb (όσο για τη μυστηριώδη ύπαρξη με την πλερέζα και τα λουλούδια στα μαλλιά, η συνεισφορά της μάλλον δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί κομβική).
Ως προς τις επιλογές του γκρουπ, αυτές επικεντρώθηκαν, όπως ήταν λογικό, στην πρόσφατη παραγωγή του. Είχαμε έτσι την ευκαιρία να ακούσουμε, μεταξύ άλλων, το What Nature Gives… Nature Takes Away με το a la Peter Hook μπάσο, το Deep In the Forest Where the Memories Linger, επίσης με έντονες αναφορές στους κορυφαίους Joy Division και το τρομερό Black is the Colour, από την περσινή κυκλοφορία τους. Την τιμητική του είχε και το Dark Matter/ Dark Energy του 2015 μέσω της παρουσίας των The Universe Explodes Into A Billion Photons Of Pure White Light, Dark Energy, Do the Supernova, In The Graveyard και The Hum of the Universe (στο οποίο μάλιστα υπήρξε sing-along), όλα σε εξαιρετικές εκτελέσεις. Όσο για το παρελθόν, αυτό εκπροσωπήθηκε από το Myths and Legends, το οποίο αναμενόμενα αφιερώθηκε σε όσους βρέθηκαν στην πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα (για την ιστορία, 2-3 χέρια υψώθηκαν, όταν ο Robb ρώτησε πόσοι ήταν παρόντες και τότε).
Προφανώς θα συνιστούσε παράλειψη να ολοκληρώσουμε το κείμενο χωρίς να αφιερώσουμε δυο λόγια παραπάνω στην κεντρική φιγούρα της βραδιάς, τον John Robb. Με την είσοδο κιόλας στο venue μας έκανε εντύπωση η αμεσότητα και η απλότητα του αφού περιφερόταν στον χώρο και συνομιλούσε με τον κόσμο χωρίς ίχνος σνομπισμού. Επίσης, το απαράμιλλο στυλ του δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο (πόσο συχνά βλέπετε μουσικό με μαντηλάκι στο πέτο του σακακιού;). Και όταν ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή, εκεί πλέον έδειχνε σαν να μεταμορφώθηκε σε ταύρο σε υαλοπωλείο. Όντας αεικίνητος «όργωσε» τη σκηνή, χωρίς να σταματήσει για δευτερόλεπτο, ενώ το διαπεραστικό του βλέμμα «σάρωνε» συνεχώς το κοινό. Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξε άκρως επικοινωνιακός και ομιλητικός, εξαπολύοντας συνεχώς σπαρταριστές ατάκες. Εκτός των άλλων υπήρξε και ειλικρινής, αφού όταν μετά το Snow Monkey, το τελευταίο κομμάτι του set με το οποίο συμπληρώθηκε μια ώρα live, πολλοί ήταν αυτοί που ζήτησαν λίγο ακόμα, ο ίδιος αποκρίθηκε αφοπλιστικά πως ο λαιμός του έχει καταστραφεί, οπότε η κουβέντα σταμάτησε εκεί.
Μπορεί στη συνέντευξη που μας παραχώρησε να ισχυρίστηκε ότι «το post punk ήταν μια γενιά που προσπαθούσε να παίξει punk με λάθος τρόπο», όμως οι Membranes και κάμποσα ακόμα συγκροτήματα της ίδια φουρνιάς, απέδειξαν ότι ήταν πολύ περισσότερα από αυτό και κατάφεραν να εξελίξουν το συγκεκριμένο είδος, καταθέτοντας σπουδαία έργα. Και, εν τέλει, όταν ένα συγκρότημα που έχει ξεκινήσει πριν 40 χρόνια δείχνει τέτοια ζωντάνια και πάθος επί σκηνής, τότε σίγουρα διαθέτει «μέταλλο» που δεν ξεθωριάζει.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
