Οι Villagers of Ioannina City ανήκουν στα συγκροτήματα που τα τελευταία χρόνια “οργώνουν” ολόκληρη τη χώρα κάθε καλοκαίρι αλλά το φετινό  λόγω των υγειονομικών περιορισμών έπρεπε να αναπροσαρμόσουν τα σχέδια τους. Κάπως έτσι κατέληξαν στην απόφαση να οργανώσουν μια ακουστική περιοδεία, με αρκετούς σταθμούς εντός της επικράτειας, που ονομάστηκε “Revival Acoustic Tour”. Ως τελευταία στάση επιλέχτηκε το Θέατρο Βράχων, ο χώρος στον οποίο πριν δυο χρόνια έδωσαν πιθανότατα την αρτιότερη τους -μέχρι στιγμής- παράσταση, παρουσιάζοντας το ολοκαίνουριο - τότε - Age of Aquarius. Τελικά η πολύ μεγάλη ζήτηση είχε ως αποτέλεσμα να προστεθεί μια επιπλέον μέρα στον ίδιο θέατρο για να ικανοποιηθούν όσο το δυνατό περισσότεροι. Τη βραδιά αυτή βρεθήκαμε κι εμείς μάρτυρες ενός live που με αρκετή δουλειά στη λεπτομέρεια - όπως αποδείχθηκε - είχε οργανώσει το συγκρότημα. 

Μπαίνοντας στο θέατρο το πρώτο που παρατηρούσες ήταν πως δεν υπήρχε σκηνή. Τα μουσικά όργανα ήταν παραταγμένα σε ημικύκλιο εντός της ορχήστρας του θεάτρου. Γεγονός οπωσδήποτε θετικό καθώς η απόσταση μεταξύ μουσικών και κοινού εκμηδενιζόταν αυτομάτως. Πέραν της πρωτόγνωρης για το μάτι εικόνας είχε και σημαντική πρακτική αξία καθώς ο φωτισμός είχε τοποθετηθεί περιμετρικά κι όχι από πάνω ως συνήθως (μπορεί να ακούγεται τεχνικής φύσεως παρατήρηση, αλλά είχε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της συναυλίας).

Βεβαίως το γκρουπ προσπάθησε να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο δίσκο έστω κι αν τα στοιχήματα έγερναν υπέρ του δεύτερου. Και όντως από το Age of Aquarius προέκυψε κατ' εμέ η κορυφαία στιγμή της βραδιάς με την καθηλωτική εκτέλεση του Father Sun. Μην θεωρήσετε ωστόσο πως ο ανταγωνισμός από το Riza, ήταν μικρός. Για παράδειγμα η εισαγωγή και μόνο του Ti Kako αρκούσε για να δημιουργηθεί πανδαιμόνιο. Αν και τις εντυπώσεις έκλεψε, όπως πάντα, στο φινάλε το EP Zvara/ Karakolia, με το πρώτο κομμάτι να αποδίδεται σε μια εκτεταμένη εκδοχή και από το δεύτερο να ακούγεται εμβόλιμα το επίμαχο ρεφρέν... 

Όλα τα κομμάτια αποδόθηκαν με νέα πνοή, χωρίς να αισθάνεσαι ότι κάτι τους λείπει. Κάποια μάλιστα απόκτησαν και διαφορετική διάσταση, όπως ο Σκάρος (“το τραγούδι από τα βουνά” όπως το προλογίζει συνήθως ο Αλέξης Καραμέτης) που απλώθηκε σε διάρκεια πηγαίνοντας προς φλοϋδικά μονοπάτια.