Στην τρίτη της επίσκεψη στην Ελλάδα η Αμερικανίδα Beth Hart επιβεβαίωσε με εμφατικό τρόπο ότι εξακολουθεί να είναι μια φοβερή performer με μοναδική φωνή που ξέρει να καθηλώνει το κοινό αποδίδοντας υλικό δικό της αλλά και άλλων.
Λίγο μετά τις 9:15 και αφού ο ήλιος είχε πέσει και το δυνατό αεράκι φυσούσε αρκετά ώστε η ατμόσφαιρα να είναι πιο υποφερτή, η Αλεξάνδρα Σιετή ανέβηκε στη σκηνή συνοδευόμενη από δυο μουσικούς, όλοι τους μέλη του σχήματος Souled Out. Το γκρουπ με βάση τη Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησε φέτος το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Sunny Side Up, με μουσικές κατά βάση soul (εξ ου και το λογοπαίγνιο του ονόματος του) αλλά και πινελιές από funk, jazz, blues και rock. Το σετ που μας παρουσίασε η Σιετή περιελάμβανε επιλογές από κλασικές συνθέσεις όπως τα Son of a Preacher Man, Feeling Good, (You Make Me Feel Like) A Natural Woman αλλά και ένα μικρό δείγμα από τη δουλειά του συγκροτήματος της. Οι ερμηνείες της Σιετή ήταν σε όλα πραγματικά αψεγάδιαστες, άλλωστε διαθέτει μια φωνή που εντυπωσιάζει. Πιθανώς μάλιστα αν είχε στο πλάι της όλη τη μπάντα το αποτέλεσμα να ήταν ακόμα πιο πλούσιο, όμως λόγω του περιορισμού της σκηνής που ήταν διαμορφωμένη στα μέτρα του headliner είχε μαζί της μόνο τους Πάρη Παπαδόπουλο (κιθάρα) και Τάσο Κορκόβελο (πλήκτρα) που έκαναν το καλύτερο για να βγει ένας μεστός ήχος. Αξιοσημείωτο το γκελ που έκανε η νεαρή τραγουδίστρια με το κοινό, που χειροκροτούσε με θέρμη και τραγουδούσε σε κάποια χαρακτηριστικά ρεφρέν. Το μισάωρο σετ ολοκληρώθηκε σε rock mood (για να δοθεί η κατάλληλη πάσα στην Hart) με το Piece Of My Heart που φυσικά ξεσήκωσε τους παρευρισκόμενους. Εν τέλει, μπορούμε να πούμε πως η παραγωγή με την επιλογή της Σιετή πέτυχε διάνα για το ρόλο του opening.
Ήταν περίπου 10:15 όταν τα φώτα έσβησαν κι από τα ηχεία ξεχύθηκε το κατακλυσμιαίο riff του Kashmir με οποίο η Beth Hart επέλεξε να ξεκινήσει την εμφάνιση της. Πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα από τη μεγαλοπρεπή εκτέλεση του αξεπέραστου κομματιού των Led Zeppelin, ήρθε ο χορευτικό ρυθμός του Dancing Days, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα medley που περιελάμβανε το When the Levee Breaks. Για όσους τυχόν δεν έχουν παρακολoυθήσειτα τεκταινόμενα, η Hart κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες το A Tribute To Led Zeppelin και αυτός ήταν ο λόγος που η εκκίνηση του live είχε φουλ από Zeppelin. Βάσει αυτών υποθέταμε ότι και το υπόλοιπο set θα περιείχε μια γερή δόση από Led Zeppelin. Το αν όντως αυτό συνέβη θα το δούμε παρακάτω.
Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι μεγάλος φαν των tribute album, είτε είναι συλλογικά, είτε ενός καλλιτέχνη προς κάποιον άλλο. Στην περίπτωση όμως της Beth Hart ο φόρος τιμής της προς τους Led Zeppelin, χωρίς να προσφέρει καινοτόμες ιδέες, λειτουργεί πολύ καλά, με αποτέλεσμα ο δίσκος να ακούγεται ευχάριστα και να “σηκώνει” πολλαπλές ακροάσεις. Ας μην λησμονούμε ότι το κομμάτι των διασκευών η Hart το κατέχει πολύ καλά, οι τρεις συνεργατικοί δίσκοι με επανεκτελέσεις που έχει κάνει με τον Joe Bonamassa διόλου τυχαία σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.
Ήταν λοιπόν δεδομένο πως ένα σημαντικό μέρος της εμφάνισης της Hart θα αφιερωνόταν σε υλικό άλλων μουσικών. Οι επιλογές της άλλοτε από κλασικά κομμάτια (όπως το I'll Take Care of You του Bobby "Blue" Bland) ή πιο πρόσφατα (σαν το Your Heart Is as Black as Night της Melody Gardot) φανερώνουν σίγουρα καλό γούστο. Πέραν αυτών, το δικό τους μερίδιο κατείχαν οι δικές της συνθέσεις από την τριακονταετή καριέρα της. Χαρακτηριστική στιγμή το Love Gangster στο οποίο ομολόγησε την τεράστια αγάπη της στον Leonard Cohen, τον οποίο χαρακτήρισε ως τον αγαπημένο της τραγουδιστή και έμπνευση για να γράψει το συγκεκριμένο κομμάτι. Ιδιαίτερα δημοφιλές αποδείχτηκε εξάλλου το Love Is A Lie από μια από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες της, τοFire on the Floor του 2016.
Η συναυλία πέρα από το κανονικό, ροκ σκέλος, περιλάμβανε επίσης ένα solo πιάνο μέρος, όπου η Hart μόνη επί σκηνής έπαιζε κομμάτια στο πιάνο, εξομολογούταν δύσκολες στιγμές της ζωής της, έκανε πλάκα με το κοινό, πραγματοποιούσε εκτός προγράμματος request και γενικώς σόλαρε από κάθε άποψη. Και δεν ήταν μόνο αυτό, αμέσως μετά είχε σειρά το unplugged set, όπου είχε ως συνοδεία τους μουσικούς της μπάντας με ακουστικά όργανα. Κάπου εκεί ήταν που εμφανίστηκε ο σύζυγος - manager και την ενημέρωσε μέσω μιας κόλλας χαρτιού πως είχε στη διάθεση της χρόνο μόνο για ένα ακόμα κομμάτι. Η πρώτη αντίδραση της ήταν “Πότε πέρασαν δυο ώρες, μου φαίνεται πως ανέβηκα πριν λίγα λεπτά”, για να ακολουθήσουν πιο ψύχραιμες σκέψεις “πρέπει να σεβαστούμε τους εργαζόμενους στο χώρο” (respect για αυτό στην καλλιτέχνιδα) και κάπως έτσι να ολοκληρωθεί άρον άρον το live. Άφησαν, λοιπόν, κατά μέρους τα ακουστικά όργανα και μας αποχαιρέτισαν με μια ηλεκτρισμένη εκτέλεση του I'd Rather Go Blind της Etta James. Το κακό με το πρόωρο φινάλε ήταν πως έμειναν εκτός κάποια από τα προγραμματισμένα για το encore κομμάτια, τα οποία σύμφωνα με το setlist ήταν τα No Quarter/ Babe I'm Gonna Leave You.
Φυσικά δεν έχουμε κανένα παράπονο έστω κι αν ακούσαμε λιγότερα κομμάτια Zeppelin από όσα φανταζόμασταν. Η Beth Hart για δυο ώρες (χωρίς να κατέβει ούτε για λεπτό από το πάλκο) τα έδωσε όλα. Τραγούδησε από την ψυχή της, δάκρυσε πολλές φορές, κυλίστηκε στη σκηνή, έκανε χιούμορ και αυτοσαρκάστηκε δίχως έλεος, “τσαλακώθηκε” χωρίς δεύτερη σκέψη. Γενικώς τα έκανε όλα και τα έκανε πολύ καλά. Απέναντι σε ένα κοινό κατά βάση κλασικοροκάδικο (αν κρίνουμε από τα μπλουζάκια που βλέπαμε τριγύρω) κατάφερε όχι απλά να το κερδίσει αλλά να το σηκώσει στο πόδι. Στα 50 της πια η Hart είναι μια από τις πιο χαρισματικές rock performer, σε μια εποχή που δεν ευνοεί τέτοιου είδους τραγουδίστριες. Άξια και με το παραπάνω.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος
