Από το Μάιο ήταν γνωστό ότι ο τεράστιος Geoff Tate θα ερχόταν στη χώρα μας για να παρουσιάσει στην ολοκληρία τους δύο ακόμη μεγάλα έργα της παλιάς του μπάντας (της οποίας το όνομα κάνει “τζιζ” και για νομικούς λόγους δεν αναφέρθηκε ποτέ ούτε ζωντανά ούτε στα δελτία και στα εικαστικά της περιοδείας, άσχετα αν ακόμη και ο πιο ξεκάρφωτος γνώριζε ποιοι ήταν οι “we” τους οποίους μνημόνευε στις ιστορίες του ανάμεσα στα τραγούδια). Οι φίλοι αυτής της μπάντας είχαν ήδη τσεκάρει την 14η Οκτωβρίου στα ημερολόγιά τους για την αθηναϊκή συναυλία και την 15η για αυτήν της Θεσσαλονίκης. Εμείς είμαστε εδώ για να περιγράψουμε τα τεκταινόμενα στο Gagarin 205, όπου το κοινό είχε γεμίσει τον χώρο από νωρίς.

Οι Emerald Sun κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη για να μας παρουσιάσουν το κλασικό metal τους, καυτό όπως βγήκε από τα χυτήρια των καλύτερων μεταλλουργών. Με την απαραίτητη μεταλλική ένδυση και (μετρημένη) πόζα, απέδωσαν υλικό μέσα από τα ως τώρα άλμπουμ τους, με επίκεντρο το φετινό τους, Kingdom Of Gods. Ξεκινώντας δυναμικά με το σβέλτο Dust And Bones, φάνηκαν ορεξάτοι μιας και αυτή θα ήταν όχι μόνο η πρώτη του συναυλία στην πρωτεύουσα μετά από πολλά χρόνια, αλλά και η πρώτη τους γενικά μετά την σκληρή περίοδο της πανδημίας και η πρώτη δημόσια εμφάνιση της νέας σύνθεσης. Ο νέος δίσκος τιμήθηκε δεόντως, καταλαμβάνοντας σχεδόν το μισό σετ τους. Στα αυτιά μου κέρδισαν πολλούς πόντους γιατί επέλεξαν ένα σετ με εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων, πάντα σε αμιγώς μεταλλικό πλαίσιο, κάτι που συντήρησε νομίζω όχι μόνο το δικό μου ενδιαφέρον στο σετ τους. Η παρουσία τους στη σκηνή του Gagarin ήταν σαφής ένδειξη ότι χρειάζονται λίγα πράγματα για να παίξεις σωστά το πατροπαράδοτο heavy/power metal, αλλά έστω και αυτά τα λίγα πρέπει να τα έχεις - και οι Emerald Sun κατείχαν την τέχνη αυτή όπως έπρεπε, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.

Πιθανότατα όσοι είχαν δει την περιοδεία την αφιερωμένη στο Operation: Mindcrime ή όσοι (συγχωρέστε μου το νεολογισμό) αυτο-spoiler-ιάστηκαν βλέποντας βίντεο από την παρούσα τουρνέ, να ήταν πιο προετοιμασμένοι για αυτό που θα έβλεπαν και, κυρίως, που θα άκουγαν. Οι φήμες πάντως έλεγαν πως ο Geoff Tate βρισκόταν σε καλή κατάσταση και οι πιο “ακραίοι” προέβλεπαν πως θα παραμιλούσαμε μετά από το live. Η τελική ετυμηγορία ήταν (spoiler) οπωσδήποτε προς θετική κατεύθυνση και τολμώ να γράψω πως όντως μετά τη συναυλία αποτύχαμε στις μεταξύ μας συζητήσεις να περιγράψουμε την απόδοση του αγαπημένου τραγουδιστή με κάτι πιο γλωσσικά ευσταθές από επιφωνήματα θαυμασμού.

Το βασικό κομμάτι της συναυλίας ήταν γνωστό από πριν, οπότε κανείς δεν εξεπλάγη όταν η πολυεθνική αλλά αμιγώς αγγλόφωνη μπάντα του Tate εφόρμησε στη σκηνή με το Walk In The Shadows. Μία μπάντα φιλότιμη και αξιόμαχη, είχε μπροστά της το ομολογουμένως δύσκολο έργο να αποδώσει με την ακρίβεια tribute σχήματος δύο δίσκους που έχουν σημαδεύσει διαχρονικά τον σκληρό ήχο. Στα κομμάτια του Rage For Order νιώσαμε πως έλειπε κάτι, αλλά σε ό,τι αφορούσε το Empire τα πήγαν σαφώς καλύτερα. Εξήγηση δεν υπάρχει - τι να πούμε δηλαδή, ότι το Empire είναι πιο "εύκολος" δίσκος να παιχτεί γιατί είναι πιο κοντά στο hard rock και λιγότερο "τεχνικός" από οτιδήποτε είχαν κάνει ως τότε οι Queensryche; Εντάξει, αυτό ίσως μπορούμε να το πούμε, αλλά δεν θα αναγνωρίσουμε σε καμία περίπτωση ευκολία στο εγχείρημα.

Σε κάθε περίπτωση, διαπιστώσαμε και εκ του σύνεγγυς πως, στην εποχή που οι νέες μπάντες του heavy/power/prog προσπαθούν κυρίως να αναπαράξουν τους τρόπους (δεν γράφω “κλισέ” για να μην παρεξηγηθώ) και την αίσθηση των παλαιών άλμπουμ, δίσκοι όπως το Rage For Order ακούγονται ακόμη ρηξικέλευθοι και μπροστά από την εποχή - τη δική μας εννοώ. Φαντάζεστε (οι νεότεροι, καθώς οι παλαιότεροι το θυμούνται) πόσο εξωγήινο θα ακουγόταν το άλμπουμ στον τυπικό μεταλλόφρονα οπαδό του 1986…

Εξώκοσμη ήταν βεβαίως και η ερμηνεία του Geoff Tate και αυτό το γράφουμε χωρίς να χρησιμοποιήσουμε έντονους αστερίσκους. Συμφωνούμε πως κάποιες φορές επιστρατεύτηκαν ακουστά κάποιες τεχνολογικές ευκολίες, δεύτερα φωνητικά από τα μέλη της μπάντας, με κάποια από αυτά πιθανότατα προηχογραφημένα (μονάχα στα σωστά σημεία, όμως, ώστε να μην αλλοιωθεί η ουσία και η ακρίβεια της εκάστοτε εκτέλεσης), ή ανταλλαγές στίχων με το πωρωμένο κοινό που τον ελάφρυναν από το βάρος κάποιων ερμηνευτικών σημείων, όλα αυτά όμως έγιναν στο πλαίσιο του απόλυτα θεμιτού και σίγουρα καθόλου ενοχλητικού. Εδώ τα κάνουν ανερυθρίαστα νεότεροι συνάδελφοί του και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό… και για να μιλάμε με τη γλώσσα των αριθμών, ο Tate οδεύει πλέον στο να κλείσει 64 χρόνια ζωής. Για τους απαραίτητους συσχετισμούς, ο Ronnie James Dio ήταν 65 χρονών όταν είχε έρθει το 2009 στην τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα (με Heaven And Hell, δηλαδή τους Black Sabbath για να μην κοροϊδευόμαστε) και ακόμη θυμόμαστε την απίστευτη απόδοσή του ως θαύμα της φύσης. 

Ενώ το Rage For Order αποδόθηκε χωρίς κάποια σκηνογραφική ιδιαιτερότητα, πρέπει να αναφερθούμε στη φορητή μπασκέτα που βγήκε για λίγα δευτερόλεπτα στην σκηνή, καθώς και στην πορτοκαλί μπάλα που κατέληξε στο κοινό με συνοπτικές διαδικασίες, ως props που εξυπηρέτησαν την οπτικοποίηση του στίχου του Best I Can “Back street hoop star you've got it good”. Να σημειωθεί επίσης στα πρακτικά της συναυλίας πως ο Tate έπαιξε εκείνος το σαξόφωνο στο The Thin Line και στο Della Brown - και στο καπάκι τραγουδούσε κιόλας χωρίς να χάνεται πουθενά. Για τέτοια επίπεδα φόρμας μιλάμε…

Το encore-έκπληξη που υποσχόταν το δελτίο τύπου της συναυλίας ήρθε με τη μορφή τριών τραγουδιών επίσης από το απώτερο παρελθόν. Το Last Night In Paris περιέχεται σε soundtrack ταινίας της εποχής και από τα sessions του Empire και ήταν όντως θετική έκπληξη καθώς οι 'Ryche το έπαιζαν και εκείνη την περίοδο στις συναυλίες. Τα επόμενα δύο κομμάτια βέβαια βρίσκονται μέσα στα υπεραγαπημένα του ελληνικού κοινού. Ενώ όμως στο Take Hold Of The Flame, έστω κι αν ο Tate ήταν εξαίρετος, η μπάντα ακουγόταν μάλλον χαμένη και χαλαρά συνδεδεμένη, στο πιο άμεσο Queen Of The Reich όλα πήγαν οπωσδήποτε πολύ καλύτερα του αναμενομένου. Δεν μπορείς να μην εκπλαγείς όταν μετά από δυόμιση ώρες προγράμματος, ακόμα και αν μεσολάβησε διάλειμμα ενός τετάρτου της ώρας μεταξύ των δύο δίσκων, ο Tate έβγαλε ένα από τα πλέον απαιτητικά κομμάτια της δισκογραφίας του με εντυπωσιακό τρόπο... Το κοινό δικαιολογημένα παραληρούσε και αποθέωσε.

Τελικό συμπέρασμα υπάρχει και είναι σαφές: ό,τι και να λέμε εμείς, όσες δουλειές να βγάλει με δικά του ή άλλα σχήματα, όσα τσανάκια και να χωρίσει με το παλιό του συγκρότημα, ο Geoff Tate έχει καταδικαστεί να είναι ισοβίως η αναγνωρίσιμη φωνή των Queensryche (ξανά εδώ η κακή λεξούλα). Το ότι η παρούσα μορφή των ‘Ryche έχει στην τάξη της έναν (εξαιρετικό, βεβαίως) κλώνο των φωνητικών του ικανοτήτων ισχυροποιεί την παραπάνω θεώρηση. Προς το παρόν χαρήκαμε που μία τέτοια μουσική προσωπικότητα βρέθηκε ενώπιον μας σε τόσο καλή φόρμα, πριν ο χρόνος αποφασίσει νομοτελειακά να περιορίσει τις ικανότητές του.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής