Πάντα υπάρχει δυνατότητα να δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία σε όλους. Η συναυλία της Παρασκευής ήταν για την Kathrine Shepard (το "κοσμικό" όνομα της Sylvaine) αυτή η ευκαιρία που ζητούσε να ξορκίσει την κακή κατά εκείνη η εμπειρία της πρώτης φοράς εδώ στο Death Disco. Κάνουμε μέτριο spoiler, αλλά στο Temple όλα φαίνονταν να ήταν πολύ καλύτερα… εκτός δυστυχώς από τη γενικότερη διάθεσή μας, καθώς το δυστύχημα στα Τέμπη ήταν ακόμα πολύ νωπό στις μνήμες μας και, στην καλύτερη περίπτωση, ζούσαμε αυτές τις μέρες συνεχώς με ειδήσεις και πληροφορίες από το συμβάν και για τους υπαίτιους αυτού. Δεν είναι φυσικά ούτε το μέρος ούτε η ώρα να αναλυθεί αυτό εδώ, καθώς θα επικεντρωθούμε στο μουσικό κομμάτι, αλλά είναι μία συνθήκη που πρέπει να αναφερθεί και να συνεκτιμηθεί, ειδικά για αυτούς που θα διαβάσουν το κείμενο αυτό αρκετό καιρό αργότερα.
Πριν όμως από τη Sylvaine, εμφανίστηκαν οι Euphrosyne, οι οποίοι για μένα προσωπικά απετέλεσαν πρόσθετο κίνητρο για να πάω στη συναυλία και ίσως θα έπρεπε να είναι και για εσάς την επόμενη φορά που θα παίξουν. Άκουσα τη μουσική τους (το ΕΡ Keres και τα διάφορα singles) με την ευκαιρία αυτού του live και ομολογώ ότι κάθε κομμάτι τους μου συντηρούσε το ενδιαφέρον και για το επόμενο. Εκείνος όμως μου εξάψει την περιέργεια για το πώς θα αποδοθεί ζωντανά ο θεατρικός χαρακτήρας των κομματιών τους.
Τι είδαμε λοιπόν στη συναυλία τους: αρχικά μία μπάντα με αξιοπρεπές δέσιμο που μπορεί να δουλευτεί ακόμα περισσότερο με τακτικές συναυλίες. Ας πούμε ότι παίζουν post black metal, το οποίο όμως ως όρος επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Η ερμηνεία των Euphrosyne τους θέλει να προσαρμόζουν στο black metal τους θεατρικές/κινηματογραφικές υφές, όχι απαραίτητα με τον τρόπο που το έκαναν/κάνουν οι Arcturus ή οι Septic Flesh αλλά σίγουρα περιλαμβάνοντάς τον. Κρατούν το σκοτάδι του black και προσθέτουν σε αυτό θλίψη, κάτι που τους βγήκε ιδιαίτερα και στη ζωντανή απόδοση των κομματιών.
Κεντρικός άξονας σε αυτό είναι σίγουρα η ενέργεια της Έφης Ευαγγελινού, η οποία υποστηρίζει το concept της μπάντας, φωνητικά συνδυάζοντας screams και μελωδικά φωνητικά και οπτικά με το βάψιμο/παραλλαγή των black metal προτύπων και τις κινήσεις της. Ενδιαφέρον επίσης έχει να προσθέσουμε πως είχαν το δικό τους κοινό, που παρακολουθούσε και τραγουδούσε στίχους. Αξιοπρόσεκτη η περίπτωσή τους, ας τους έχουν εντός οπτικού πεδίου οι φίλοι του ήχου.
Η Katherine Shepard ως Sylvaine και η μπάντα της ανέβηκαν στην σκηνή με την ομώνυμη εισαγωγή του τελευταίου δίσκου της (Nova), ο οποίος έχει λάβει δίκαιη αναγνώριση ως ο πληρέστερος της πορείας της ως τώρα και αναμενόμενα κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του setlist της βραδιάς. Το επίσημο ξεκίνημα όμως έγινε με κομμάτι από τον εξαιρετικό δεύτερο δίσκο της, Wistful: το Earthbound μας επανέφερε σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή όπου η θέση της γυναίκας στον συγκεκριμένο χώρο πόσο μάλλον ως μοναδική και πρωτεύουσα δημιουργός δεν ήταν τόσο προφανής (θυμόμαστε πως εκείνη την εποχή η τότε μυστικοπαθής Myrkur είχε μόλις ανοίξει έναν μικρό δρόμο προς την ορατότητα). Ακολούθησε το minor hit Nowhere, Still Somewhere, αφήνοντας την αίσθηση ενός γλυκού παρηγορητικού χαδιού που χρειαζόμασταν εκείνες τις μέρες, αίσθηση που άφησε και το I Close My Eyes So I Can See.
Αυτή η αντίθεση σκληρών και μελαγχολικών στιγμών, που κάνει τόσο ιδιαίτερο βέβαια και το συγκεκριμένο ύφος, κυριάρχησε σε όλο τα υπόλοιπο σετ. Από το πιο επιθετικό της κομμάτι, όπως μας είπε στη σκηνή, Mono No Aware, μπορούσε να περάσει στο αιθέριο A Ghost Trapped In Limbo (το πρώτο κομμάτι της που έκανε το απαραίτητο κλικ για να έρθει περισσότερος κόσμος στη μουσική της) και κατόπιν να κλείσει με το συναισθηματικό Mørklagt και τα ξεσπάσματά του, όπου μπήκε κι εκείνη σε trance αγνοώντας (προς φωτογραφική μας τέρψη) το μπλέξιμο των μαλλιών της με την κιθάρα της.
Η μπάντα της, με τον ντράμερ Dorian Mansiaux ως μόνο κοινό μέλος με την προηγούμενη φορά, απεδείχθη σωστότατη στην απόδοση των κομματιών του σετ. Σε ένα σχήμα εντελώς προσωπική υπόθεση μία backing band δεν χρειάζεται έτσι κι αλλιώς να εντυπωσιάζει, αλλά έχει ως απαραίτητο προαπαιτούμενο να αποδίδει τον ήχο του project όπως πρέπει. Ευνόητο φυσικά όλα τα βλέμματα να πέφτουν πάνω στην Kathrine και όχι μονάχα χάρη στην περιποιημένη (πολύ) μακριά ξανθιά κόμη της που έδωσε πλούσιες εικόνες στους φωτογράφους: έχει πλέον φτάσει σε ένα επίπεδο ωριμότητας που της επιτρέπει να μην ακούγεται παράταιρο ότι συνδυάζει με τέτοια επιτυχία πανέμορφα μελωδικά φωνητικά και πειστικές black metal κραυγές. Και βεβαίως πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στην αλληλεπίδραση του κοινού μαζί της, διότι ήταν όχι τόσο εκδηλωτικό μεν (ας μην ξαναλέμε γιατί), ιδιαίτερα ζεστό δε, έκανε την προηγούμενη φορά να μοιάζει με πολύ μακρινό παρελθόν και την απελευθέρωσε στις εισαγωγές της και στις απευθύνσεις της προς εμάς.
Ήταν μία εξαιρετική εμφάνιση που μας άφησε μοναδικό παράπονο την σχετικά μικρή διάρκεια της. Μετά το τέλος πάντως η Kathrine ήταν ιδιαίτερα υπομονετική και ευχάριστη ώστε να μιλήσει και να φωτογραφηθεί με όποιον της το ζητούσε, αφήνοντας υπόσχεση για σύντομη επιστροφή. Εμείς σίγουρα θα τη θέλαμε να επιστρέψει.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
