Άλλος ένας δίσκος, με τον οποίο καταπιανόμαστε με καθυστέρηση, αλλά, πιστέψτε με, αν αποφασίζαμε απλώς να τον «ξεχάσουμε», θα είχαμε διαπράξει ατόπημα. Δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο, αλλά και γιατί είναι η κλασική περίπτωση κυκλοφορίας, η οποία δεν μπορεί να απασχολήσει σοβαρά τους απανταχού ψευτο-εναλλακτικούς. Το γιατί, συμπυκνώνεται σε τέσσερις λέξεις: είναι rock’n’roll.
Σε μία εποχή που η ανοησία «rock’n’roll is dead» έχει γίνει καραμέλα (rock’n’roll ακούγεται επί δεκαετίες, μπορείτε να πείτε ότι θα συμβεί το ίδιο με το dubstep; Τι είπατε; Το dubstep πέθανε;) οι Αθηναίοι Dark Rags είναι όσο πιο rock’n’roll γίνεται, με τον πλέον απόλυτο τρόπο που γίνεται. Στερεότυπο, νομίζετε; Δοκιμάστε καλύτερα άμεσο, ευθύ, ειλικρινές και θα έχετε πέσει μέσα, εκτός αν σας αρέσει η St Vincent, οπότε προσπεράστε ελεύθερα το παρόν και δείτε το νέο επεισόδιο των Girls.
Οι Dark Rags πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Παίζουν με την ψυχή τους και αυτό ακούγεται από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα του δεύτερου μεγάλου αυτού δίσκου τους. Οι επιρροές τους αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: στο Paranoia Blues υπάρχει ζωντανό το πνεύμα των Droogs, των Barracudas, των Jet Black Berries, αλλά κάποιες φορές και των Social Distortion ή των Gun Club, όλο αυτό όμως, με μία κάπως πιο γερή, αυτή τη φορά, δόση country, που λειτουργεί εξαιρετικά. Αν σε αυτό προσθέσετε και την συμπαγή παραγωγή, έχετε ένα εκρηκτικό rock’n’roll μίγμα, από αυτά που, για όλους τους λάθος, προφανώς λόγους, δεν πολυακούμε στις μέρες μας. Ξεκινώντας από τα φοβερά Down The Road και Devil’s Medicine, που ανοίγουν τον δίσκο, περνώντας στο εξαιρετικό Hide My Shame και στο πιο αργό, γκαραζίστικο στο ύφος των Droogs Fool For You και καταλήγοντας στα εκρηκτικά Mindight Ride και Last Night που φύλαξαν οι Dark Rags για το τέλος, έχουμε έναν πολύ δυνατό, παιγμένο με ψυχή δίσκο, ο οποίος, έχω την εντύπωση ότι είναι καλύτερος από το φερώνυμο ντεμπούτο τους, έστω και στα σημεία. Ειδική μνεία αξίζει στο Βaby Scream! που κλείνει το LP, καθώς διαφέρει σε ύφος από το υπόλοιπο υλικό, παραπέμπωντας στο βρώμικο rock’n’roll του δρόμου όπως το έπαιζαν οι New York Dolls – πρόκειται για πραγματικά καλό κομμάτι. Nα σημειώσουμε τέλος ότι το cd έχει δύο επιπλέον κομμάτια, το πολύ καλό Underground που έχει κυκλοφορήσει ως self released cd single το 2012 και την διασκευή του So Many Tears των Koolkings.
Με απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με μία ηχογράφηση που δεν θα σου ανοίξει νέους μουσικούς ορίζοντες, αλλά δεν πειράζει, γιατί δεν αποσκοπεί σε αυτό. Αυτό που οι Dark Rags ήθελαν, προφανώς το πέτυχαν: Το Paranoia Blues είναι το τυπικό άλμπουμ που σε κάνει να θυμάσαι πράγματα που αγαπάς, με πολύ όμορφο τρόπο. Και όπως είναι απολύτως αναμενόμενο, το όλο πράγμα λειτουργεί ακόμη καλύτερα μετά από ένα-δύο ποτά!
8/10