Αν και είναι αδύνατο να έχει διαφύγει την προσοχή σας, είναι ευχάριστο να το λέμε (ξανά και ξανά): η εγχώρια σκηνή δεν έχει πλέον σε τίποτα να ζηλέψει τις σκηνές χωρών με πολλαπλάσια παράδοση στο χώρο της pop/rock μουσικής. Οι Cave Children δεν είναι παρά άλλη μία απόδειξη για του λόγου το αληθές. Το κουαρτέτο από την Αθήνα, έχοντας πλέον δύο χρόνια ύπαρξης, μας προσέφερε ένα ντεμπούτο που συνδυάζει τον επαγγελματισμό στην παραγωγή, σύνθεση και παρουσίαση του υλικού, με την αμεσότητα και την ειλικρίνεια που (πρέπει να) διακρίνει την εναλλακτική σκηνή.
Οι Cave Children κινούνται στο χώρο της ψυχεδελικής pop και, αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για επιρροές, αναγκαζόμαστε να στραφούμε προς την Γηραιά Αλβιώνα, με τους Beatles της ύστερης περιόδου να διεκδικούν την μερίδα του λέοντος. Υπ’ αυτή την έννοια, oι Cave Children διαφέρουν από την πλειονότητα των σχημάτων που αναβιώνουν παγκοσμίως την ψυχεδέλεια: δεν ακούμε στο Quasiland το acid freak-out των 13th Floor Elevators, για παράδειγμα, ούτε βλέπουμε την μπάντα να λοξοκοιτάει προς το garage rock (και άρα εδώ διαφωνώ με την Inner Ear που στα σχετικά δελτία τύπου κάνει κάποια σχετική αναφορά): ο δίσκος είναι στη βάση του pop, με το κλίμα να πηγαίνει προς το rock σχετικά σπάνια. Όχι «εύκολη» pop, στυλιζαρισμένη και βαρετή, αλλά, αντίθετα, ευρηματική, ανήσυχη, ποιοτική, στηριγμένη πρωτίστως στα φωνητικά και λιγότερο στα ορχηστρικά θέματα. Η παραγωγή, την οποία υπογράφει ο Ekelon και το ίδιο το συγκρότημα, τονίζει το ψυχεδελικό στοιχείο, είναι όμως καθαρή, συχνά αφαιρετική, χωρίς να καταφεύγει σε vintage τερτίπια και άρα, σε αυτό το σημείο έχουμε άλλη μία διαφοροποίηση από πολλά από τα συγκροτήματα του είδους. Αξίζει κανείς να ακούσει, για παράδειγμα το αρκετά «κολλητικό» Maybeland που ανοίγει τον δίσκο, όπως και το πολύ όμορφο I See Death, που, παρά τον τίτλο του, αποτελεί μία από τις πλέον ξεκάθαρα pop στιγμές του δίσκου, στις οποίες ανήκει και το χαμηλών τόνων, ατμοσφαιρικό όσο και μελωδικό Ovatron, στο οποίο τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά λειτουργούν πάρα πολύ καλά. Εξαιρετικό και το Pillow Fingers, που αποτελεί και το κεντρικό κομμάτι του δίσκου. Στα πέντε και κάτι λεπτά του οι Cave Children προλαβαίνουν να περάσουν από το ψυχεδελικό βαλς σε ένα πιο «κλασικό» ας πούμε acid rock με την άνεση του πολύ καλού συγκροτήματος, που, προφανώς, είναι.
Φυσικά, υπάρχουν και διαφοροποιήσεις, ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες, αφού η απόλυτη ομοιομορφία μπορεί και να κουράσει: το «σπηντάτο» Metaphor με τις ευρηματικές εναλλαγές στην ένταση παραπέμπει σε κιθαριστική indie pop, ενώ η κατάληξή του είναι σαν να ακούς Pixies, περιλαμβανομένου και του τρόπου που ο Βασίλης Βλαχάκος ουρλιάζει τους τελευταίους στίχους. Το φοβερό κουαρτέτο από την Βοστώνη φέρνει όμως στο μυαλό το Antigone, αλλά και το κιθαριστικό θέμα με το οποίο ξεκινά το Vixen Tapes. Είναι πιθανόν όλο αυτό να οφείλεται, αν το δούμε από μία γενικότερη σκοπιά, στο γεγονός ότι και οι Pixies «ψώνιζαν» τα ατμοσφαιρικά τους θέματα από το ίδιο ράφι (Beatles, Beach Boys στο Pet Sounds), ή μπορεί να είναι απλώς συμπτωματικό. Όπως και να έχει, η ευπρόσδεκτη αυτή ιδιαιτερότητα δεν αλλάζει την γενική εικόνα. Το πού κινείται συνολικά ο δίσκος είναι εντελώς ξεκάθαρο, όπως ξεκάθαρο είναι, από την πρώτη κιόλας ακρόαση, ότι οι Cave Children αποτελούν ένα ιδιαίτερα αξιόλογο και ελπιδοφόρο (όπως θέλω εγώ τουλάχιστον να πιστεύω) σχήμα που, και καλές ιδέες διαθέτει και, ολοφάνερα, έχει δουλέψει πραγματικά πάνω στον ήχο του. Και αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για κάποιο μειονέκτημα, αυτό είναι η υπερβολική συνοχή, υφολογικά, του υλικού τους. Λίγη περισσότερη ποικιλία ή τόλμη, αν θέλετε, πιθανότατα δεν θα έβλαπτε. Από την άλλη, έχουμε να κάνουμε με μία τόσο προσεγμένη δουλειά που, κάνοντας την προηγούμενη παρατήρηση, σχεδόν νιώθω τύψεις. Ελπίζω απλώς να μην μπουν στον πειρασμό να «το γυρίσουν» στο απρόσωπο, τεχνοκρατικό και ανούσιο progressive, που παραλίγο να καταστρέψει το rock, κάμποσες δεκαετίες πίσω (το, καλό κατά τα λοιπά Pelorian δείχνει μία τέτοια τάση, αλλά είναι και το μόνο δείγμα στον δίσκο) – το αναφέρω, γιατί από πλευράς ικανοτήτων προφανώς μπορούν να το κάνουν και, κυρίως, γιατί ο πειρασμός αυτός είναι σχεδόν κοινότυπος στην συγκεκριμένη σκηνή. Οι μελωδίες τους είναι τόσο γήινες, ακόμη και όταν θέλουν να περάσουν μία απόκοσμη αίσθηση, και τόσο όμορφες, που κάτι τέτοιο θα ήταν απλώς κρίμα.
7,5/10
