Η Ισπανία δεν συγκαταλέγεται στις χώρες της Ευρώπης που διακρίνονται στον χώρο του heavy rock. Για την ακρίβεια, αγνοούμε αν διαθέτει καν σκηνή στο συγκεκριμένο μουσικό είδος (πιθανώς κι αυτοί να αγνοούν την άνθιση που γνωρίζει η ελληνική stoner σκηνή). Οι Elephant Riders από τη Μάλαγα έρχονται, λοιπόν, σαν outsiders καθότι δεν ανήκουν στην κεντροευρωπαϊκή ή σκανδιναβική σχολή. Από την πρώτη κιόλας επαφή μαζί τους είναι ξεκάθαρη η αγάπη τους για κλασικό αμερικάνικο heavy rock και για μπάντες όπως οι Kyuss και οι Clutch (από τον τίτλο του τρίτου δίσκου και του ομώνυμου κομματιού των δεύτερων πήραν το όνομα τους άλλωστε), σχήματα που υποθέτουμε πως και σε αυτή τη μεσογειακή χώρα θα απολαμβάνουν αντίστοιχης αποδοχής όπως και στη δική μας.
Η παρούσα κριτική είναι διπλή: αφορά το ντεμπούτο τους LP Supernova καθώς και το ολοκαίνουριο ΕΡ Challenger. Το Supernova περιλαμβάνει δέκα καλοδουλεμένες συνθέσεις με αντιπροσωπευτικότερη όλων το mid tempo Vultures. Η παρακαταθήκη των σπουδαίων Clutch μοιάζει πανταχού παρούσα ειδικά σε κομμάτια όπως το Escape from Planet Earth (τίτλος που δεν θα μπορούσε να μην φέρει στο νου το καταπληκτικό Escape from the Prison Planet της μπάντας από το Maryland) και Animal Eyes. Σε κάποια σημεία διακρίνονται ψήγματα grunge αισθητικής (μην ξεχνάμε ότι το grunge και το stoner ξεπήδησαν ταυτόχρονα στις αρχές των 90s και διαθέτουν κοινό υπόβαθρο) ιδιαίτερα στα Unbreakable και Poor Lonely Joe. Σωστή κρίνεται εξάλλου η επιλογή τους να ξεκινούν την παρθενική τους δουλειά με ένα καταιγιστικό κομμάτι (Dressed In Black) και να την ολοκληρώνουν με ένα mid tempo μεγάλης διάρκειας track (End of the Road).
Όσον αφορά το EP (ή πιο σωστά single) Challenger, περιέχει δύο κομμάτια, το ομώνυμο και το Lone Wolf, τα οποία κινούνται στο ίδιο ύφος, χωρίς να προσθέτουν κάτι διαφορετικό. Απλώς εδώ τα riffs είναι πιο κοντά στην τεχνοτροπία των Fu Manchu. Ουσιαστικά ο σκοπός του είναι να λειτουργήσει ως προπομπός του επερχόμενου δεύτερου άλμπουμ τους.
Συνοψίζοντας, οι Elephant Riders τα κάνουν όλα καλά (παίξιμο, παραγωγή, ατμόσφαιρα όλα άψογα), εδώ όμως έγκειται η μοναδική ένσταση: όλα είναι στη θέση τους, όπως τα περιμένεις αλλά αυτό κάνει τα πράγματα ελαφρώς προβλέψιμα. Απουσιάζει εμφανώς το στοιχείο της πρωτοτυπίας και της έκπληξης, που τόσο πολύ λείπει από όλες, σχεδόν, τις νέες μπάντες του heavy rock. Κατά τα άλλα μιλάμε για μια αξιόλογη προσπάθεια και ένα ελπιδοφόρο πρώτο βήμα.
ΥΓ Οι fans του συγκεκριμένου ήχου θα έχουν σύντομα την ευκαιρία για μια πρώτη live επαφή με το γκρουπ καθώς εμφανίζεται στο New Long Festival, το οποίο κάθε καλοκαίρι, εδώ και πολλά χρόνια, συγκεντρώνει τους μερακλήδες φίλους της σκληρής μουσικής.
6,5/10 (και για τα δύο)
