Μετά από δεκαετίες προσωπικών αναζητήσεων, που ακολούθησαν την διάλυση των θρυλικών Hüsker Dü, ο 54χρονος Bob Mould ακούγεται αναγεννημένος. Η αλλαγή στην διάθεση είχε διαφανεί δειλά – δειλά με το Life And Times (2009), η συνέχεια όμως με το Silver Age (2012) και τώρα με το Beauty & Ruin είναι εντυπωσιακή. Ο Mould μας προσφέρει τον γνωστό του ήχο, αυτόν που καθόρισε όσο τίποτα την μορφή του σύγχρονου εναλλακτικού rock, όχι όμως με την μορφή ενός θλιβερού tribute στις περασμένες ένδοξες μέρες του. Αντίθετα, ο εξαιρετικός αυτός Aμερικανός καλλιτέχνης ακούγεται σαν να έχει ακριβώς τον ενθουσιασμό που θα είχε, αν ηχογραφούσε δίσκο για πρώτη φορά. Όχι, δεν μιλάμε για κρίσεις παλιμπαιδισμού ηλικιωμένων rock stars. Άλλωστε, ο Bob Mould, αν και σαν μέλος των Hüsker Dü υπήρξε από τους πρώτους εναλλακτικούς καλλιτέχνες που υπέγραψαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία, ποτέ δεν υπήρξε rock star. Μιλάμε για την ουσία του πράγματος, με την πιο στενή δυνατή έννοια: το Beauty & Ruin αποτελεί μία συλλογή φοβερών, πραγματικά, κομματιών, με λόγο ύπαρξης, όπου ο Mould μας κάνει μία επίδειξη επιτυχούς παντρέματος νεανικής φρεσκάδας και ωριμότητας (το τελευταίο είναι σχεδόν αυτονόητο καθώς ήταν πάντοτε πολύ ωριμότερος μουσικά και στιχουργικά της ηλικίας του).

Ναι, ο Bob Mould νιώθει καλά και το δείχνει, κατ’ αρχήν, με τον συνηθισμένο του τρόπο, δηλαδή ανεβάζοντας την ταχύτητα. Αυτό ακριβώς γίνεται στο εξαιρετικό Little Glass Pill, αλλά και το αντίστοιχης αξίας Kid With Crooked Face. Και τα δύο αυτά τραγούδια, μαζί με το καταιγιστικό, αν και φολκίζον στην μελωδία Hey Mr. Grey, είναι στην ουσία κομμάτια των Hüsker Dü. Όμως τα ευχάριστα δεν σταματούν εδώ, καθώς ο Mould ακροβατεί ανάμεσα στην αρκετά αυξημένη, όπως υποψιάζεστε, ένταση και στις ιδιότυπες, απόλυτα αναγνωρίσιμες, μελωδίες του, που ακουμπάνε τόσο στην pop όσο και στην folk με εξαιρετικά αποτελέσματα, ιδίως στα I Don’t Know You Anymore, Fix It, Tomorrow Morning και Forgiveness, αν και σχεδόν κανένα κομμάτι του δίσκου δεν υστερεί. Περιττεύει, σχεδόν, να ειπωθεί ότι η δουλειά στις κιθάρες είναι όπως πάντα πολύ καλή (υπό τον όρο βέβαια ότι κάποιος δεν είναι οπαδός του ατέρμονου σολαρίσματος). Με δύο λόγια: Δεν ξέρω αν ο Bob Mould έχει βρει κάποιον τρόπο να εξαπατήσει τον χρόνο. Πάντως στο Beauty & Ruin ακούγεται σαν να το έχει καταφέρει.

8/10

Παναγιώτης Γαβρίλης