Το να διαμαρτυρηθεί κανείς γιατί οι Black Keys έχουν για τα καλά ξεφύγει από τον ακατέργαστο garage blues ήχο των παλαιότερων κυκλοφοριών τους, είναι παντελώς ανεδαφικό. Αυτή την στιγμή είναι ίσως το πλέον αναγνωρίσιμο σύγχρονο rock σχήμα στις Η.Π.Α., κουβαλάνε στις αποσκευές τους κάμποσα βραβεία Grammy, κάνουν παρέα με τον Robert Plant, τζαμάρουν με τους Rolling Stones και μάλλον έχουν λύσει και το οικονομικό τους πρόβλημα. Είναι δηλαδή πλέον μέρος του mainstream. Η επιτυχία, βέβαια, δεν είναι καταδικαστέα, ιδίως στην περίπτωσή των Black Keys, που χρειάστηκε να δουλέψουν τόσο σκληρά για αυτήν, προσφέροντάς μας κάποιες εξαιρετικές δουλειές στο παρελθόν. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, από την στιγμή που δεν έχει επιφέρει, στην περίπτωσή τους, καμία νωθρότητα ή παραίτηση. Πραγματικά, αν κάτι θα πρέπει να τους αναγνωριστεί, είναι η ενσυνείδητη απόφασή τους να μην ακολουθήσουν με την νέα τους δισκογραφική δουλειά την πεπατημένη του El Camino, το οποίο «έσπασε τα ταμεία». Πραγματικά, οι Black Keys έχουν ακόμα μουσικές ανησυχίες, τις οποίες όντως προσπαθούν να ικανοποιήσουν με το Turn Blue. Συγχρόνως όμως, φανερή είναι και η επιθυμία τους να επαναλάβουν την εμπορική επιτυχία του El Camino. Kαι κάπου εκεί φαίνεται να χαλάει η συνταγή.
Αφήνοντας στην άκρη το It’s Up To You Now, μία garage εκδοχή του Bo Diddley, με μία εξαιρετική ψυχεδελική αλλαγή στο μέσο και ένα αντίστοιχα καλό solo του Auerbach και το Gotta Get Away, που συνδυάζει στοιχεία από Rolling Stones και Creedence Clearwater Revival, τραγούδια, που προφανέστατα αποτελούν ένα ξεροκόμματο, που πετάνε στους παλιούς οπαδούς τους, όλος ο υπόλοιπος δίσκος κινείται γύρω από το δίπολο της ανάγκης των Black Keys να πάνε την μουσική τους κάπου αλλού και της προσπάθειάς τους να μην χάσουν την πρόσφατα αποκτηθείσα δημοφιλία τους. Για να επιτύχουν αυτά, επιστράτευσαν εκ νέου στην παραγωγή τον Danger Mouse, τον οποίο και εμπιστεύονται ιδιαίτερα και δαπάνησαν πολλαπλάσιο χρόνο από ό, τι συνήθως στο στούντιο.
Φυσικά το τι πιθανόν είχαν στο μυαλό τους να κάνουν και το τι πραγματικά κατάφεραν, απέχουν πιθανότατα κάποια έτη φωτός. Με την εξαίρεση της πειραγμένης americana του φοβερού εναρκτήριου Weight Of Love (πάλι τα κιθαριστικά μέρη είναι εξαιρετικά), το οποίο παραπέμπει στον Neil Young και είναι ξένο μουσικά προς τον υπόλοιπο δίσκο, οι Black Keys επιδίδονται σε άνευρα, καλογυαλισμένα blues με έντονες soul πινελιές, που θα ήθελαν να μοιάζουν επηρεασμένα από τον Dr John, αλλά στην πραγματικότητα περνάνε χωρίς να ακουμπήσουν. Εντύπωση προκαλεί η κατάχρηση του falsetto από τον Auerbach, σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν προσπαθεί να μοιάσει στον Marvin Gaye ή αν ξαφικά άρχισε να ντρέπεται για την φωνή του. Ό,τι και να συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι συχνά-πυκνά η ερμηνεία να χάνει σε εκφραστικότητα (χαρακτηριστική η περίπτωση του Ιn Time, που τελικά γίνεται σχεδόν υποφερτό λόγω των πνευστών και του rhythm section). Αποτυχημένη, είναι στις περισσότερες περιπτώσεις, η προσθήκη δεύτερων γυναικείων φωνητικών. Ακόμα, παράδοξο, τουλάχιστον, είναι το γεγονός ότι κομμάτια που φωνάζουν από χιλιόμετρα ότι έχουν ανάγκη τα υποχθόνια grooves του Brothers, καταλήγουν να ηχούν σαν soul γ’ διαλογής. Ακούστε, για παράδειγμα, πώς οι Black Keys πετάνε κυριολεκτικά στα σκουπίδια την νευρική μπασογραμμή του 10 Lovers, που θα ήταν από τα χειρότερα κομμάτια του δίσκου, αν δεν το ξεπερνούσαν το γλυκερό ομότιτλο, το Year In Review, αλλά πάνω από όλα, η αξιοθρήνητη μπαλάντα Waiting On Words. Kατά τα λοιπά, λίγα πράγματα είναι αξιοσημείωτα: Εκνευριστικά τετριμμένο και ανέμπνευστο είναι το θέμα στα πλήκτρα του Fever, το κομμάτι όμως τελικά καταλήγει συμπαθές. Επίσης, αν κάποιος κατορθώσει να μην κοιμηθεί στην εισαγωγή του Ιn Our Prime, ανακαλύπτει ότι το κομμάτι καταλήγει να είναι αρκετά ενδιαφέρον. Τέλος, το Bullet In The Brain προδίδεται από το μέτριο ρεφραίν του.
Η ολοκληρωμένη ακρόαση του Turn Blue (η οποία, αν δεν γίνει τμηματικά, απαιτεί αρκετή υπομονή), οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η λέξη garage θα πρέπει οριστικά να διαγραφεί από την περιγραφή της μουσικής των Black Keys. Μικρό το κακό, θα πείτε (και δικαιολογημένα, το garage δεν είναι αυτοσκοπός), εξάλλου μένουν τα blues. Μην βιάζεστε: το Turn Blue, παρά το ότι η πρώτη ύλη του είναι τα blues και η soul, είναι σαν δίσκος, πιο λευκός και από σύναξη της Κου Κλουξ Κλαν. Χειρότερα: πιο λευκός και από τον Eric Clapton. Δεν προσπαθώ να ισχυριστώ ότι οι παλαιότερες κυκλοφορίες τους ήταν το rock αντίστοιχο του Robert Johnson. Όμως, οι Black Keys που κάποτε ξέραμε είχαν νεύρο, ψυχή, αγάπη για τα blues, συναίσθημα και μία αλητεία, που προσέδιδε στον ήχο τους η ζωή στον δρόμο. Πιθανόν κάποια από τα στοιχεία αυτά να επανεμφανιστούν με κάποια μορφή, γιατί οι ίδιοι οι Black Keys ως άνθρωποι μοιάζει να μην έχουν επηρεαστεί από την επιτυχία, όχι καταλυτικά, τουλάχιστον. Από την άλλη, σίγουρα δεν λένε όχι στο χρήμα και αυτό ίσως δυσκολέψει την εξίσωση. Δεν βαριέσαι... Αν είναι κάποιος να βγάλει λεφτά, καλύτερα αυτοί, παρά οποιοσδήποτε άλλος. Οι Black Keys τουλάχιστον έχουν κάτι να επιδείξουν...
4,5/10
Παναγιώτης Γαβρίλης
