Αν ακούς ραδιόφωνο, ιδίως αν άκουγες πριν απο 3 χρόνια, είναι σχεδόν απίθανο να σου ξέφυγε το «Doop Doop». Το πρώτο single των Daphne and the Fuzz το 2013, είχε μεγάλη αποδοχή από το ελληνικό ραδιόφωνο και παίχτηκε τόσο πολύ, που παραλίγο να «καεί». 

Το ντεμπούτο album τους, έχει τίτλο το όνομά τους και περιλαμβάνει 10 τραγούδια που γράφτηκαν στο διάστημα 2011-2015.  Η Δάφνη Λάζου γράφει για να εκτονωθεί, να εξωτερικεύσει συναισθήματα που της προκαλούν διάφορες καταστάσεις, όσο πιο αυθόρμητα γίνεται. Οι προσδοκίες και τα όνειρα λίγο μετά τα 20, η ενηλικίωση και όπως πάντα, ο έρωτας,  γίνονται όλα ιστορίες σε αγγλικό μόνο στίχο. Με βάση το «Abbey Road» των Beatles, όπως λένε, το αποτέλεσμα είναι μια μίξη ανάλαφρης pop, με groovy και soul νότες, αλλά και μερικές blues στιγμές.Ο παλιός ήχος συναντιέται με το σύγχρονο και μαζί δημιουργούν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.

Το εναρκτήριο «Burn Down Your House» μπορώ εύκολα να το φανταστώ να «λιώνει» πάλι στις ραδιοφωνικές λίστες. Groovy ρυθμοί και μια ανάγκη εκδίκησης, συνδυασμός σίγουρος και πετυχημένος. Αντίστοιχα και στο εύπεπτο –ίσως και υπερβολικά χαρούμενο - «Happy».  Τα πιο soul κομμάτια, όπως το «I’ll Shine» και σίγουρα το προσωπικά αγαπημένο «Unexistable», φαίνεται να ταιριάζουν γάντι στη χροιά της φωνής της ερμηνεύτριας, αλλά και στην ενορχήστρωση, την οποία συναντάμε για πρώτη φορά τόσο γεμάτη και δεμένη.

Κυρίως όμως οι σκοτεινοί τόνοι του «Exile» και του ιδιαίτερου και μελαγχολικού «Purple Lighting» συνδυασμένοι με την καθαρή και χαρακτηριστική φωνή της Δάφνης είναι που δημιουργούν προσδοκίες για τον επόμενο δίσκο.

Συνολικά είναι ένας άρτιος δίσκος με πολύ καλές εκτελέσεις, που ακούγεται ευχάριστα. Μια ευοίωνη πρώτη προσπάθεια, αφού ο ήχος των Daphne and the Fuzz μπορεί να μην έχει κατασταλάξει ακόμα απόλυτα, αλλά, όσο αυτός θα ωριμάζει, εμείς θα απολαμβάνουμε τη διαδρομή.

6,5/10