Ανέκαθεν θεωρούσα τους Planet of Zeus ένα hard rock συγκρότημα. Ναι μεν υπήρχε η southern ατμόσφαιρα ακόμα και το sludge στοιχείο στις συνθέσεις τους, αλλά στον πυρήνα της μουσική τους βρισκόταν το rock & roll, έστω και στην heavy εκδοχή του. Παρακολουθώντας τους όλα αυτά τα χρόνια, πίστευα ότι μουσικά βρίσκονται πιο κοντά στον ήχο των Clutch παρά σε αυτό των Down. Το groove τους ταιριάζει, τουλάχιστον στο δικά μου αυτιά, περισσότερο στους πρώτους από τον «λασπωμένο» ήχο των δεύτερων. Η κατάλληλη στιγμή μάλλον έφτασε και στην τέταρτη προσπάθεια τους οι Planet of Zeus φτιάχνουν ένα καθαρόαιμο hard rock δίσκο. Από το προ διετίας Vigilante είχε διαφανεί άλλωστε η κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια.

Το Loyal Τo Τhe Pack ξεκινάει με το ομώνυμο κομμάτι το οποίο ουσιαστικά αποτελεί το σύνδεσμο με τις προηγούμενες (εξαιρετικές όλες τους) δουλειές τους. Ο Μπάμπης Παπανικολάου «ξελαρυγγιάζεται» ως συνήθως, οι κιθάρες είναι ογκώδεις και το riff είναι αρκούντως heavy. Με λίγα λόγια οι Planet όπως τους έχουμε συνηθίσει, έστω κι αν μετά τη μέση το κομμάτι εξελίσσεται σε ένα ορχηστικό θέμα. Στο δεύτερο κομμάτι τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα, το Devil Calls My Name είναι ένα κολλητικό 70s hard rock track, το οποίο παίζεται στο repeat και στοιχηματίζουμε ότι θα ακούγεται θαυμάσιο στα live τους. Αμέσως μετά έρχεται το Them Nights για να επιβεβαιώσει τη διαπίστωση που κάναμε παραπάνω. Μιλάμε για ένα μελωδικό hard rock κομμάτι που θα βρει άνετα τη θέση του στα playlists των rock clubs (αν υπήρχαν ακόμα rock ραδιόφωνα θα λέγαμε ότι θα έπρεπε να παίζει σε heavy rotation). Τα Retreat και Indian Red από την άλλη, χαρακτηρίζονται από μια blues ατμόσφαιρα, θυμίζοντας λιγότερο τα πρώτα άλμπουμ των Planet και περισσότερο τον περσινό δίσκο των Night Knight (στους οποίους παίζουν δυο μέλη των PoZ). Το White Shroud διαθέτει κάτι το επικό και με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι στις συναυλίες τους θα αποκτήσει «ανθεμική» διάσταση (προσφέρεται άλλωστε για sing-along), ενώ το Scum Alive είναι η δεύτερη σύνθεση μετά το εναρκτήριο track που προσφέρεται για «ξύλο» στα live τους. Το ορχηστρικό Athens, μάλλον μόνο τυχαία δεν έχει τοποθετηθεί στο φινάλε, ίσως με αυτό η μπάντα να μας «κλείνει το μάτι» για το μέλλον, πιθανώς στην επόμενη απόπειρά τους να δοκιμάσουν κάτι πιο ψυχεδελικό.

Γράφοντας για το Vigilante μιλάγαμε τότε για το «τρίτο εύκολο άλμπουμ» με την έννοια ότι το γκρουπ με την δυναμική που είχε αποκτήσει το κλισέ περί «δύσκολου τρίτου δίσκου» έμοιαζε άτοπο στην περίπτωση τους. Τώρα, για την τέταρτη δουλειά τους μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι Planet of Zeus κάνουν το δίσκο που «έπρεπε» να κάνουν, εννοώντας ότι ένα τέτοιο άλμπουμ θα έλειπε από τη δισκογραφία τους αν δεν το είχαν κάνει και όχι με την έννοια της υποχρέωσης. Άλλωστε οι PoZ δεν έχουν κάτι να αποδείξουν. Με την μέχρι τώρα διαδρομή τους έχουν καταφέρει με το σπαθί τους να θεωρούνται ό,τι καλύτερο διαθέτουμε στο χώρο του heavy rock (η τριάδα συμπληρώνεται με τους παλαιότερους Nightstalker και τους Κορίνθιους 1000Mods). Ίσως βέβαια κάποιοι από τους παλιούς fans να δυσαρεστηθούν από το γεγονός ότι απομακρύνονται κάπως από τον ήχο του Eleven Τhe Hard Way αλλά τα συγκροτήματα δεν είναι ρεμπέτικες κομπανίες για να παίζουν τις παραγγελίες του κοινού, είναι ζωντανοί οργανισμοί που εξελίσσονται και οι PoZ εξελίσσονται όμορφα. Το Loyal to the Pack είναι ένα βήμα μπροστά για την μπάντα, αποτελεί το καταστάλαγμα (μιλώντας κυρίως για τον ήχο) των εμπειριών τους τα τελευταία 15 χρόνια και επειδή οι μουσικοί του γκρουπ είναι ακόμα νεότατοι, η διαδρομή που έχουν μπροστά τους είναι μεγάλη και έχουμε όλους τους λόγους για να πιστεύουμε ότι θα είναι εξίσου συναρπαστική.

7,5/10