Η τρίτη συνέχεια των box set με τη δισκογραφία των Pere Ubu φτάνει στα χέρια μας το Μάρτιο. Έχει τίτλο Drive, He Said 1994-2002 και αποτελείται από τέσσερα άλμπουμ: τα Ray Gun Suitcase (1995), Pennsylvania (1998), St Arkansas (2002) και τη συλλογή Back Roads. Στην τελευταία υπάρχουν συγκεντρωμένες ζωντανές ηχογραφήσεις σε στούντιο, jam sessions, πρόσφατα remix τραγουδιών, μεταξύ των οποίων του Electricity με τα αυθεντικά φωνητικά που είχαν μείνει έξω από το Ray Gun Suitcase ως «πολύ κτηνώδη», καθώς και τη ζωντανή ηχογράφηση του SAD.TXT από το Transmusicales φεστιβάλ που έγινε στη Γαλλία τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του Pennsylvania. Το remixing - engineering όλων των δίσκων έγινε από τον David Thomas (τον οποίο φαντάζομαι να σκέφτεται κάτι ανάλογο του «οι δουλειές αυτές είναι πολύ σημαντικές για να αφεθούν αποκλειστικά στα χέρια άλλων») και τον παλιόφιλο κολλητό Paul Hamann στο Suma Recording Studio του Ohio τον περασμένο Ιούνιο. Αρχικά, τα τραγούδια υπέστησαν επεξεργασία κατάλληλη για να κυκλοφορήσουν σε cd. Τα δε επιπλέον τραγούδια που προορίζονταν για τα άλμπουμ Ray Gun Suitcase και Pennsylvania, που ήταν αδύνατο να χωρέσουν στις εκδόσεις βινυλίου λόγω διάρκειας, είτε υπέστησαν σχετική επεξεργασία, είτε μεταφέρθηκαν στο Back Roads.
Είναι γεγονός ότι τα άλμπουμ Ray Gun Suitcase, Pennsylvania και St Arkansas αποτελούν τριλογία. Ο ίδιος ο Thomas έχει αναφερθεί διεξοδικά σε αυτό, εξηγώντας ότι αποφάσισε να επιχειρήσει ένα ανάλογο μεγαλεπήβολο σχέδιο, όντας επηρεασμένος από το Life On The Mississippi του Mark Twain, που το θεωρεί ως το «Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα». Δήλωσε μάλιστα ότι οι επιρροές από το βιβλίο αυτό άρχισαν να μετουσιώνονται σε ήχους και στίχους από το The Tenement Year, οδηγώντας τον σταδιακά στην απόφαση να γράψει το δικό του «Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα», που θα ήταν βασισμένο σε εκείνο του Twain. Κι αυτό ισχυρίζεται ότι πραγματοποίησε με την τριλογία των συγκεκριμένων δίσκων, αναγνωρίζοντας την δυσκολία «οριζόντιας» σύνδεσης των ιστοριών και της δομής τους, αλλά επικαλούμενος την ευχέρεια του δημιουργού να αλλάζει απρόσμενα πορεία, όπως κάνει συχνά ο Μισσισσιπής.
Το Ray Gun Suitcase είναι το δέκατο άλμπουμ των Pere Ubu, με το οποίο η μπάντα επέστρεψε στις σκοτεινότερες εκδοχές του αποκαλούμενου avant-garage ήχου της, που είχε περιδιαβεί στις πρώτες κυκλοφορίες της. Είχε επανακυκλοφορήσει το 2005, όταν συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την ίδρυσή της ως Director's Cut με δύο bonus tracks, αλλά στην παρούσα μορφή του είναι σαφώς πιο εμπλουτισμένο και δομημένο με τις τελευταίες εξελίξεις της mastering τεχνολογίας. Έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και πάλι τα Folly of Youth και Vacuumin My Head, δύο σαλεμένες σπουδές πάνω στο μπάσο και στα επιβλητικά creepy φωνητικά του Thomas. Κι αν το όλο πολύτιμα βαρύ κλίμα κάνει το Memphis να ακούγεται ως ένα «φυσιολογικό» νοσταλγικό των 80’s τραγούδι, έρχεται μετά το Red Sky και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Α, ρε γατάκια, που θα ‘λεγε κι ο Thomas, τι νομίσατε; Εδώ είναι Cleveland…
Τρία χρόνια αργότερα ακολούθησε το Pennsylvania, που παραμένει προσηλωμένο στην καθιερωμένη ασυμβίβαστη έκφραση της μπάντας. Παρά το ότι μόνο οι David Thomas και Tom Herman ανήκαν στο βασικό κορμό, τα νέα μέλη ακούγονταν απολύτως προσαρμοσμένα στο ηχητικό παρελθόν, παιχνιδίζοντας συχνά με το θόρυβο. Βέβαια, υπάρχουν, για τα δεδομένα τους, κάποια τραγούδια που μπορείς να τα πεις «εύληπτα», όπως τα Monday Morning, Wheelhouse (λέμε τώρα…) και Drive, αλλά τα πιο μυστηριώδη και λιγότερο κατεργασμένα Woolie Bullie και Silent Spring κερδίζουν τις εντυπώσεις, τη στιγμή που το σύντομο Slow μοιάζει ικανό να ντύσει οποιαδήποτε ταινία τρόμου και το Muddy Waters να αποδομήσει έξυπνα κάθε προσδοκία που γεννά ο τίτλος του.
Το δε St Arkansas κυκλοφόρησε το 2002 για να αφηγηθεί τις εμπειρίες και τα συναισθήματα από τις cross-country διαδρομές ενός νταλικέρη, που αγαπά τους ανοιχτούς δρόμους και το να φιλοσοφεί, μέσω των αφηγηματικών στίχων του Thomas. Κάποιες φορές οι ήπιοι τόνοι του διακόπτονται από δυνατά ξεσπάσματα, όπως αυτό του Phone Home Jonah, που φλερτάρει ακόμα και με το post-punk. Παράλληλα, με το καταληκτικό μακρόσυρτο Dark αποζητείται η λύτρωση, η οποία δια στόματος του ηγέτη τους πρόκειται να έρθει μέσα από τα μεσαία ραδιοφωνικά κύματα. Οι σταθερές όμως αξίες των The Fevered Dream of Hernando De Soto και Slow Walking Daddy (που θυμίζει τους Residents) είναι προορισμένες για να ικανοποιήσουν τον πιστό και απαιτητικό πυρήνα των φίλων τους.
8/10
