Έχοντας πίσω μας μια βαθιά οικονομική (και κοινωνική) κρίση θα περίμενε κάποιος, λογικά, οι σκέψεις και τα συναισθήματα για αυτή να αποτυπωθούν και στη μουσική. Ωστόσο πέρα από το γνωστό καταγγελτικό λόγο που πάντα υπήρχε σε ένα κομμάτι της ελληνικής μουσικής σκηνής οι ψύχραιμες και αξιόλογες προσπάθειες καταγραφής της πραγματικότητας της παρούσας κρίσης μέσω της μουσικής ήταν ελάχιστες. Στην τελευταία κατηγορία μπορούμε να κατατάξουμε, πλέον, και το Revolution Diaries των Jane Doe. Η οργή που συγκεντρώνει μέσα του, άλλωστε, είναι απόρροια των όσων έχουμε βιώσει τα τελευταία, όπως και οι ίδιοι δηλώνουν στη συνέντευξη τους στο Soundgaze.gr.
Έχοντας κυκλοφορήσει μόλις πέρυσι το The Enormous Head of King Splendid, ένα άλμπουμ αποτελούμενο από 15 κομμάτια εμπνευσμένα από αντίστοιχα λογοτεχνικά βιβλία, επανέρχονται φέτος με το Revolution Diaries, ενώ έχουν έτοιμο και τον επόμενο δίσκο τους Recipes for Refugees το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους μήνες. Το Revolution Diaries είναι ο πιο άμεσος δίσκος τους, καθώς οι Jane Doe ακολουθούν punk λογική, με δυνατές κιθάρες και συνθέσεις που δεν πλατειάζουν. Δίνουν επίσης έμφαση στους στίχους - ακόμα και οι τίτλοι είναι χαρακτηριστικοί των νοημάτων που θέλουν να εκφράσουν (Poverty Was Born In A Mall, Been Down So Long It Seems Like Up To Me). Το I Woke Up And One Of Us Was Crying χτισμένο πάνω σε ένα διακριτικό surf riff κουβαλάει και αυτό, ιδιαίτερα στο ρεφρέν, την ένταση που χαρακτηρίζει όλες τις συνθέσεις. Το Useful Majorities ξεκινάει με χαμηλό τέμπο για να εξελιχθεί σε ένα καταιγιστικό punk κομμάτι (από τα καλύτερά τους εδώ), καταλήγοντας ξανά όπως ξεκίνησε, με την ένταση να καταλαγιάζει, ενώ στο μελωδικό There's A Place (That Even You Don't Know) συναντάμε κιθάρες της σχολή των Gang of Four. Δύο από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου, τα Beautiful Lies και Holy Rage, βρίσκονται δίπλα δίπλα, με το δεύτερο να αποτελεί και το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι (αν έπρεπε να διαλέξουμε ένα) ολόκληρου του άλμπουμ. Στο They Shoot People Don't They? μιλάνε για ένα περασμένο Δεκέμβρη και τα σημάδια που άφησε, ενώ με το This Pain Is Real κλείνουν το δίσκο με ένα δυναμικό τυπικό post punk ρυθμό.
Το Revolution Diaries είναι η καλύτερη, η πιο ολοκληρωμένη δουλειά των Jane Doe μέχρι σήμερα. Μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί καλύτερα ακούγοντας στην ολότητα του και όχι κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Κάθε σύνθεση μοιάζει πολύ δουλεμένη και η μπάντα βγάζει νεύρο και ένταση δίνοντας ψυχή στα κομμάτια της. Είναι μια καθ’ όλα αξιόλογη προσπάθεια, που επιχειρεί να πιάσει το πνεύμα της εποχή και να εκφράσει τα βιώματα της, αποφεύγοντας το σκόπελο της ευκολίας και της λαϊκίστικης παρεκτροπής. Ουσιαστικά οι Jane Doe λένε ακριβώς αυτό που νιώθουν τώρα, πριν αυτό γίνει παρελθόν και χαθεί στη λήθη.
7/10
