Έχουμε γράψει ήδη αρκετές φορές για τη δουλειά του God In A Cone στο Soundgaze. Η αλήθεια είναι ότι οι αφορμές ήταν επίσης πολλές, μιας και ο Νίκος Μαρίνος (Slitherum, Madleaf), που «κρύβεται» πίσω από το project God In A Cone, είναι υπερδραστήριος, έχοντας κυκλοφορήσει από το 2016 μέχρι σήμερα πέντε δίσκους! Αισίως, λοιπόν, έχουμε στα χέρια μας την έκτη δουλειά του και πρώτη για το 2018 (δεν έχουμε αμφιβολία ότι θα υπάρχει και συνέχεια μέσα στη χρονιά…).
Λίγους μήνες μετά το θαυμάσιο concept album Shark Was A Boy, ο God In A Cone παρουσιάζει το νέο του πόνημα Earth My Prison. Μια πρώτη ακρόαση αρκεί για να αντιληφθούμε ότι ηχητικά υπάρχει μια σημαντική στροφή προς πιο κιθαριστικές φόρμες. Για παράδειγμα το Relief ξεκινά με ένα black/ death καταιγισμό και εξελίσσεται στη συνέχεια σε ένα «τυπικό» rock κομμάτι. Rock και μάλιστα με «ανθεμική» διάθεση βρίσκουμε και στο πολύ καλό Hard Day on the Moon. Στα River Down και XFool, που έπονται, αποκαθίσταται η ισορροπία ανάμεσα στις δυνατές κιθάρες και τα ηλεκτρονικά beats, που είχαν κυρίαρχο ρόλο στις προηγούμενες δουλειές του God In A Cone. Όσο για το μακροσκελές Inside The Globe, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί την πιο φιλόδοξη σύνθεση του άλμπουμ, με μια εντυπωσιακή αλλαγή μετά τη μέση που οδηγεί σε ένα επικό φινάλε.
Η σημαντικότερη διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους του God In A Cone έχει να κάνει, όπως προαναφέραμε, με τον σημαντικό περιορισμό των ηλεκτρονικών στοιχείων προς όφελος των κιθάρων. Περαν αυτού όμως, τα βασικά χαρακτηριστικά της δουλειάς του είναι και εδώ παρόντα, από την απολαυστική ανάμιξη διαφορετικών ειδών (κάτι που νομίζω τελειοποίησε στο προηγούμενο άλμπουμ του Shark Was A Boy), τα εξαιρετικά φωνητικά που κινούνται από το γοτθικό rock, στο grunge, το industrial φτάνοντας μέχρι πιο ακραίες εκφάνσεις του σκληρού ήχου, τις «κολλητικές» μελωδίες και τις διαρκείς εναλλαγές ρυθμών. Είναι οπωσδήποτε ιδαίτερη περίπτωση για τα εγχώρια δεδομένα ο God In A Cone, δεν μπορούμε να θυμηθούμε κάποιον άλλο μουσικό που να κάνει κάτι αντίστοιχο, με τέτοια συχνότητα και μάλιστα με αξιοπρόσεκτη συνέπεια. Αν έπρεπε να αναζητήσουμε στη διεθνή σκηνή κάτι κοντινό σε νοοτροπία πειραματισμού ίσως ο Zeal and Ardor (Manuel Gagneux) να ήταν η πιο ταιριαστή περίπτωση.
Θεωρώ πως το σημαντικότερο επίτευγμα του God In A Cone και το «παράσημο» του είναι ότι βάζοντας κάθε φορά ένα δίσκο του στο player ποτέ δεν ξέρεις τι θα ακούσεις, υπάρχει πάντα το στοιχείο της περιέργειας αλλά και του απρόσμενου. Κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, μάλιστα, αν σκεφτούμε ότι η δισκογραφική παρουσία του είναι τόσο πυκνή. Όσο πάντως συνεχίζει με αυτό τη νοοτροπία και με το ίδιο μεράκι, το ενδιαφέρον θα παραμένει αμείωτο.
7/10
