Καθυστερημένη αυτή η κριτική, αλλά ποτέ δεν είναι πολύ αργά να μιλήσεις για ένα τόσο καλό σχήμα, αλλά και για ένα τόσο καλό δίσκο κι ας είναι μόνο ένα EP τεσσάρων κομματιών. Θα μπορούσα να πω απλώς ότι είναι τόσο καλό που όταν ολοκληρώνεις την ακρόαση το μόνο που σκέφτεσαι είναι να διαμαρτυρηθείς γιατί δεν είναι ένα χορταστικό LP – γιατί όχι και διπλό, ακόμα καλύτερα!
Αν κάτι χαρακτηρίζει τους Bazoοka, είναι η ικανότητα να προσθέτουν στα κομμάτια τους όργανα και μέρη που ξεφεύγουν από την κλασσική rock’n’roll τυπολογία, επιδεικνύοντας συγχρόνως εκτελεστική δεινότητα και παρ’όλα αυτά να εξακολουθούν να είναι rock’n’roll (και όχι κάποια progressive αθλιότητα, ας πούμε). Συμβαίνει στο ομότιτλο με το οποίο ξεκινά η ηχογράφηση, όπου ακούμε στην εισαγωγή τον Ξάνθο να κραυγάζει προσποιούμενος τον... χιμπατζή και την μπάντα να παίζει, λες, ένα βαρύ punk κομμάτι σε funk διασκευή. Μανιασμένο και συγχρόνως ρυθμικό, βρώμικό αλλά συγχρόνως τεχνικό, με τους προβολείς να πέφτουν πότε στα κρουστά και πότε στην κιθάρα, ένα απίστευτο, αυτό το μη κατατάξιμο κομμάτι, είναι εξ ορισμού highlight και ίσως να έλεγα ότι είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, όμως... υπάρχει το Εξαϋλώσου. Το είδαμε και αυτό, οι Bazooka παίζουν ακουστικό κομμάτι, αλλά όπως όλοι υποψιάζονται, το κάνουν με τον τρόπο των Bazooka. Όχι, δεν είναι ψευτοσοβαρή folk, πνιγμένη στην ανία της επίπλαστης σοβαρότητας, αν και κάποια στοιχεία folk έχει. Δεν είναι φόρος τιμής στους Beatles, όταν όμως μπαίνουν τα πνευστά, τα Σκαθάρια σκέφτηκα. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά και όλα αυτά μαζί, όμως όταν ακούς το Ξάνθο να ουρλιάζει τους μάλλον εχθρικούς στίχους το όλο πράγμα ξαφνικά ρέπει προς τον... πρωτογονισμό. Τα μεγάλα κομμάτια συχνά γεννιούνται μέσα από το πάντρεμα αντιφάσεων και το Εξαϋλώσου δεν αποτελεί εξαίρεση. Το Η Δική Σου η Σειρά πάλι, ηχεί λίγο σαν tribute στους Wipers που γνωρίζω ότι αρέσουν πολύ στα παιδιά, απλά πράγματα δηλαδή, ένταση, ψυχή στο μάξιμουμ, άρα όχι και τόσο απλά, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Όμως το outro του δίσκου, το Θέλω Φύση επαναφέρει την κατάσταση στο απόλυτο χάος, καθώς ξεκινά σαν ένα ελαφρά πειραγμένο mid tempo psych garage κομμάτι, για να εξελιχθεί σε ένα ολίγον παρανοϊκό τζαμάρισμα, με τις ... κραυγές ζώων να επανέρχονται πάνω από απειλητικά riffs. Και σαν να μην έφταναν αυτά, το όλο πράγμα καταλήγει σε ένα outro που ξεκινά χαλαρά, με ήχους πουλιών να ακούγονται (είπαμε... Ζούγκλα!) τελειώνει όμως με τον παλιό καλό κιθαριστικό θόρυβο που τόσο αγαπάμε. Δεν μπορώ να εφεύρω κάποιον έξυπνο επίλογο σε όλα αυτά, οπότε θα το πω απλά: Οι Bazooka αυτή τη στιγμή, πιθανότατα δεν έχουν ταίρι στην εγχώρια σκηνή.
9/10
