Πόσες/οι από εσάς κολλάτε τόσο πολύ με ένα κομμάτι που μπορεί να το ακούτε 50-60 φορές συνεχόμενα; Ομολογώ ότι ανήκω σ’ αυτό το κλειστό club εμμονικών τύπων που 2-3 φορές το χρόνο ανακαλύπτουν ένα τέτοιο τραγούδι και ερωτεύονται αστραπιαία και ανελέητα.
Τελευταίο κομμάτι-«δράστης» που κούρσεψε τα αυτιά μου και με υποχρέωσε σε ολοήμερη ακρόαση το This Town των εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενων Ta toy boy (εκπληκτικό όνομα, admit it!). Νεφελώδεις κιθάρες προϊδεάζουν για κάτι κοντινό στους Jesus and Mary Chain ή στους My Bloody Valentine, αλλά ξαφνικά ανοίγουν οι ουρανοί. Αιθέρια αρμόνια και η χαρακτηριστική γλυκιά, αλλά ταυτόχρονα αρρενωπή φωνή του Γιώργου Μπέγκα (θα τον έχετε ακούσει από τους πιο ηλεκτρονικούς Liebe) που θυμίζει ένα συνδυασμό Βασιλικού (Raining Pleasure) και David Gedge (Wedding Present) οδηγούν το κομμάτι σε συναρπαστικά indie pop μονοπάτια που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές της Sarah Records.
Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα των συγκροτημάτων που αποφασίζουν να μιμηθούν τον τυπικό κιθαριστικό indie pop ήχο συνήθως δεν ακούγονται. Γλυκανάλατα φωνητικά και τετριμμένες μελωδίες με χαζοχαρούμενους στίχους επιπέδου δημοτικού που έχουν σκοπό την αναπαραγωγή μιας ψευδο-αθωότητας αποτελούν τη νόρμα των indie pop/twee συγκροτημάτων. Ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς οι Ta toy boy δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό τον ροζουλί συρφετό. Έχουν στιβαρά φωνητικά. Έχουν αξιοπρεπέστατους στίχους. Μουσικά θυμίζουν ένα cross μεταξύ Another Sunny Day, Field Mice (κυρίως), Raining Pleasure και St Christopher (αν δεν έχετε ακούσει κάποιους από αυτούς, σπεύσατε). Eπίσης, τους κυκλοφορεί μια γνήσια indie και δη ελληνική εταιρεία, η Make Me Happy Records, που την έφτιαξε μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι έχουν ως στόχο (κατά δήλωσή τους) «να προσεγγίσουν εκ νέου την ευρισκόμενη σε αδράνεια, πλην όμως πάντα δυνατή, ανάγκη επαναδραστηριοποίησης στο θέμα  "ανθρωποκεντρική δημιουργία" ή αλλιώς D.I.Y. κατά το εκ των μουσικών μας προγόνων λεγόμενον». Κι αν αυτό δεν σας διαφώτισε πλήρως, η Make Me Happy Records έχει ως στόχο να συγκεντρώσει τόσο από το παρελθόν, όσο και από το …μέλλον κρυμμένους indie pop/electropop θησαυρούς και να τους φέρει σε γνώση μας, καθώς εν Ελλάδι αυτές οι προσπάθειες θάβονται.
Τα 9 κομμάτια του άλμπουμ που τελειώνει αφήνοντάς σε διψασμένο για πολλά περισσότερα δεν είναι σκόρπιες ψηφίδες. Αποτελούν οργανικά και αρμονικά μέρη μιας ενότητας, ενός συγκροτημένου τοπίου. Στο This Town μπερδεύονται τα μουντά βρετανικά τοπία με το ελληνικό φως, συνδέεται η μελαγχολία με τον αισιόδοξο λυρισμό. Τόσες εικόνες και χρώματα από indie pop δίσκο είχα να δω από το European των εξαίρετων Σουηδών Sambassadeur (2010).
Υπάρχουν κι άλλα κομμάτια-pop διαμαντάκια, όπως το This Town; Η απάντηση είναι, ναι! Το mid tempo Day Night Tomorrow με τις υπέροχες αρμονίες που φέρνουν στο νου Go Betweens, Triffids και Smiths και το λαμπερό Lost in the Light που αποχαιρετά το δίσκο είναι υπέροχες συνθέσεις που δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν από ό, τι καλύτερο έχετε ακούσει στο χώρο της εναλλακτικής pop. Από κοντά και το εθιστικό Blue Blood που αποτελεί την επιτομή του ολοκληρωμένου, χορταστικού τρίλεπτου pop κομματιού. Το Beautiful in Furs είναι ένα ακόμη ενδιαφέρον κομμάτι, καθώς ο post punk αέρας της μπασογραμμής που θυμίζει Sad Lovers and Giants συμπλέκεται με τις καμπανιστές κιθάρες τύπου Ride. Στο Aphrodite in Venus, το ένα από τα δύο instrumental κομμάτια του δίσκου οι Ta toy boy φλερτάρουν πολύ διακριτικά ακόμη και με disco ρυθμούς, ενώ το αναλογικό όργανο στο νοσταλγικό Sunday Afternoon βοηθάει να καταδυθούμε στην αθωότητα των 60s. Γενικά δύσκολα βρίσκεις ψεγάδι στο δίσκο (ίσως μόνο το Fields of Summer θα μπορούσε να δουλευτεί λίγο περισσότερο, καθώς η μελωδία ακούγεται τετριμμένη και η φωνητική γραμμή θα μπορούσε να αποφύγει την ταύτιση στο ρεφρέν με το βασικό θέμα του αρμονίου).
Δεν ξέρω αν οι Ta toy boy είναι ένα ακόμη side project των Μπέγκα και Σμήλιου, ή αν σκοπεύουν να εκδίδουν συστηματικά δουλειές κάτω από αυτό το όνομα (ελπίζω το δεύτερο). Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είναι σχεδόν συγκινητικό το ότι σε μια χώρα, το «εναλλακτικό» κοινό της οποίας μισεί την ποιοτική pop, αναζητώντας την αισθητική ολοκλήρωση σε θορυβώδεις, βίαιους ήχους και κρύβοντας την κενότητά του κάτω από τόνους make up ή γελοίες metal στολές,  βγαίνουν ακόμη τέτοιες δουλειές…

8,5/10

ΥΓ Οι Ta toy boy θα παρουσιάσουν live το ντεμπούτο άλμπουμ τους στις 14 Απριλίου στο Death Disco (Λεπενιώτου και Ωγύγου). Μια πρώτη δημόσια ακρόαση του δίσκου θα γίνει στο πλαίσιο του πάρτι με τίτλο Pure Pop (με dj τον υπογράφοντα) στο Down Decadence την Παρασκευή 30 Μαρτίου.