Η Αρρυθμία του Stuart A. Staples θα μπορούσε με τον τίτλο της να ξεγελάσει έναν αδαή. Δε νομίζω όμως να υπάρχει κανείς τέτοιος ανάμεσα σε εκείνους που βλέποντας το όνομα του Staples δε γνωρίζει εκ των προτέρων με τι έχει να κάνει. Ναι, λοιπόν, η Αρρυθμία έχει ρυθμό. Αυτό μόνο έκπληξη δε θα μπορούσε να αποτελεί. Όπως και το ότι ο ρυθμός της είναι, ως επί το πλείστον απαλός, κάποιες λίγες στιγμές σχεδόν υποτονικός, αλλά πάντα, μα πάντα, μεγαλειώδης και επιβλητικός. Τι σας λέω όμως τώρα; Γνωρίζετε πολύ καλά την κατάσταση τόσο από τους δίσκους των Tindersticks, όσο και από τα προσωπικά του άλμπουμ, τα οποία μας έλλειπαν για δώδεκα ολόκληρα χρόνια!
Περνώ απευθειας στο μυστικό: ο δίσκος αυτός ακούγεται δυνατά. Φυσικά, μπορείτε να τον ακούσετε και σε χαμηλή ένταση, χωρίς να κινδυνεύετε να σας διαφύγει κάποια νότα, μόνο που έτσι θα έχετε χάσει αρκετό από το συναίσθημα που μπορεί να εκλυθεί. Όχι, αυτό δεν ήταν ευφυολόγημα, αλλά κυριολεξία. Έκανα το «πείραμα» ακούσια και γι’ αυτό σας το λέω από πρώτο χέρι. Ουσιαστικά, ηχογραφήθηκε, κατά τον ίδιο τον Staples, κατά τη διάρκεια μιας «χαμένης χρονιάς», αρχής γενομένης από την ημέρα των Χριστουγέννων του 2016 με την πρώτη μορφή του A New Real. Σε συνέντευξή του έχει επίσης δηλώσει ότι οι συνθέσεις του δίσκου ήταν οι αφορμές για προσωπικές συναισθηματικές εξερευνήσεις.
Ο δίσκος, που κυκλοφορεί στις 15 Ιουνίου, μπορεί να θεωρηθεί μέσα από ένα ιδιαίτερο πρίσμα ως καλοκαιρινός. Είναι μεν ανάλαφρος, αλλά ενώ αρχικά νομίζεις πως είναι φτιαγμένος για να ακούγεται κυρίως σε δεύτερο πλάνο, τελικά αποδεικνύεται ότι απαιτεί την προσοχή σου πλήρη. Θα μπορούσε κάποιος να τον πει και πειραματικό, αλλά ουσιαστικά είναι απλά εξερευνητικός των συναισθημάτων του δημιουργού του. Τα σημεία αναφοράς στον ήχο των Tindersticks είναι εμφανή, παρά τις προσωπικές πινελιές του Staples. Το αφετηριακό της δημιουργίας και εισαγωγικό του άλμπουμ A New Real αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των Tindersticks της «δεύτερης γενιάς», με κάποια καινοτόμα, αλλά διακριτικά ηλεκτρονικά loops. Μη νομίσετε όμως ότι τα μελαγχολικά τοπία δεν είναι παρόντα. Έρχονται άμεσα με το Memories of Love, αλλά η ομίχλη τους διαλύεται σταδιακά υπό το φως εξομολογητικών αναμνήσεων. Το Step into the Grey είναι ένα από τα πιο απαιτητικά κομμάτια του δίσκου, που με κρουστά και έγχορδα φτιάχνει επιβλητική ατμόσφαιρα που θυμίζει τους In the Nursery, δημιουργώντας παράλληλα κλίμα ανάλογο εκείνου της μουσικής έκφρασης της αυτογνωσίας του Evangelist. Ο επίλογος ανήκει στο τριαντάλεπτο ορχηστρικό Music for a Year in Small Paintings, που αποτελεί ένα ηχητικό κολλάζ επιμέρους τμημάτων που σχετίζονται με ένα φιλμ και με κάποιους ζωγραφκούς πίνακες. Πιο συγκεκριμένα, ο Staples έφερε σε επαφή το 2012 τη σύζυγό του και ζωγράφο Suzanne Osborne με τη φίλη σκηνοθέτιδα Claire Denis. Όταν η τελευταία είδε τη δουλειά της πρώτης αποφάσισε να φτιάξει το εμπνευσμένο από τους πίνακές της φιλμ Un Beau Soliel Interieur (Άφησε να Μπει το Φως του Ήλιου), το soundtrack του οποίου ανέλαβε ο Staples, με τη συνδρομή του The Julian Siegel Quartet. Μάλιστα, το Music for a Year in Small Paintings πήρε την τελική μορφή του σταδιακά, ύστερα από διαδοχικές βελτιώσεις, που ο Staples έκανε μετά από κάθε φορά που το άκουγε δημόσια στις διάφορες εκθέσεις που πραγματοποιούσε η ζωγράφος.
