Τρελός, αποκρυφιστής ή καλός μουσικός; Μήπως και τα τρία; Το «βασανιστικό» αυτό ερώτημα, που ομολογουμένως δεν ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα όσο εκείνο του προσδιορισμού της γενέτειρας του Ομήρου, έρχεται και πάλι στην επιφάνεια λόγω της επανακυκλοφορίας του cult άλμπουμ The Crazy World of Arthur Brown, που μπορείτε να αποκτήσετε από τις 26 Οκτωβρίου. Όσοι από εσάς θεωρήσατε την παραπάνω χρήση της λέξης cult ως κάθε άλλο παρά συμπτωματική, ξεκινάτε το «κατοστάρι» της ανάγνωσης με το βατήρα σας να βρίσκεται δέκα μέτρα πιο μπροστά από την αφετηρία!

Όσοι, τώρα, από εσάς δεν έχετε υπόψη τι ακριβώς περιλαμβάνει το επερχόμενο boxset, δε χρειάζεται να κάνουν scrolling, αφού ξεκινάμε αμέσως με τα καλά νέα. Βέβαια, δεν έχω και πολλές αμφιβολίες για το ότι, μετά τα φρέσκα νέα, θα συνεχίσετε την ανάγνωση, αφού περσόνες ανάλογες του Arthur Brown, αν μη τι άλλο, δε σε κάνουν να πλήττεις ποτέ. Λοιπόν, το θρυλικό The Crazy World of Arthur Brown πενηντάρισε προ τριμήνου, οπότε έρχεται με... δώρα φορτωμένο ως πολυτελές τριπλό cd και μονό lp. Το εμπνευσμένο από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της οντολογικής θεωρίας της θεμελιακής δομήσεως του κόσμου, ήτοι του νερού, του αέρα, της γης και της φωτιάς (δεν αμφιβάλλω ότι «πιάσατε» και το υπονοούμενο της φωτιάς), μας έρχεται στην κλασική stereo μορφή με επτά bonus tracks, στη σπάνια μονοφωνική που αποτυπώνεται για πρώτη φορά σε ψηφιακό δίσκο, μαζί με τρία BBC sessions, τέσσερις ραδιοφωνικές ηχογραφήσεις, όπως και τέσσερα pre-track recordings του Arthur Brown πριν ακόμα σχηματιστούν οι Crazy World. Στο όλο πακέτο βάλτε την απομίμηση του πρωτότυπου εξωφύλλου, ένα πόστερ, ανέκδοτες φωτογραφίες, αλλά και βιβλιαράκι με εκτενές κείμενο του συντάκτη του Mojo Mark Paytress, εμπλουτισμένο με σύγχρονες παρεμβάσεις μελών της μπάντας.   

Ήταν Ιούνιος του 1968, όταν η φιγούρα του showman Arthur Brown συστηνόταν για τα καλά σε πολλά και διάφορα σημεία της γης μέσω του (θεωρητικά) καλύτερου τραγουδιού του: του Fire. Ναι, ναι, αυτού που αποτέλεσε έμπνευση για να γραφτεί το Lunchbox του Marilyn Manson, που ευγενικά αποφεύγω να σχολιάσω. Ο Brown επιβεβαίωνε με μεγάλη ευχαρίστηση την εικόνα του τρελού, που ρητά έφερε και στο όνομά της η μπάντα του, τραγουδώντας με το ιστορικό πλέον φλεγόμενο μεταλικό καπέλο - κράνος που είχε πάνω στο κεφάλι του. Πότε με λευκό χιτώνα, πότε μόνο με το μαύρο παντελόνι του, πλαισιωμένος από κουκουλοφόρους μουσικούς και μέσα σε ξέφρενο κέφι, ο Brown και η παρέα του έφερναν ψυχεδελικούς ήχους στο ευρύ κοινό, απολαμβάνοντας στο έπακρο τη μεγάλη επιτυχία που γνώριζαν σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία. Το... χορευτικό αυτό ψυχεδελικό τραγούδι, που ήταν αποτέλεσμα συμπαραγωγής του μάνατζερ των Who, Kit Lambert και του κιθαρίστα τους, του Pete Townshend, έφτασε στο #1 του Βρετανικού καταλόγου επιτυχιών και στο #2 του Αμερικανικού. Περιλαμβανόταν στο φερώνυμο θεατρικό και concept ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος, που έσπασε το φράγμα του Ατλαντικού, δίνοντας αφορμή για -ομολογουμένως υπερβολικούς- παραλληλισμούς με τους δίσκους των Beatles.

Όπως είπαμε και παραπάνω, ο δίσκος αυτός θεωρείται ως ψυχεδελικός, αν και ο σκληρός πυρήνας των φίλων της ψυχεδέλειας διατηρεί εύλογες αμφιβολίες ως προς το απόλυτο του χαρακτηρισμού. Αυτές προφανώς εστιάζονται στην ελαφρώς ασυνήθιστη μελωδικότητα μερικών συνθέσεών του, όπως και στις λίγο - πολύ εμφανείς επιρροές από το blues, τη soul, τη jazz, αλλά και ειδικότερα τους Captain Beefheart και Screamin' Jay Hawkins. Ο Vincent Crane με το Hammond του είναι η αρχή και το τέλος του ήχου της μπάντας, με τη θεατρικότητα και την πομπώδη ερμηνεία του Brown να δίνουν ευρύτερες διαστάσεις στον ήχο των πλήκτρων. Με αυτό το μουσικό ύφος ο εξαιρετικός στα φωνητικά Brown, μεταξύ άλλων, μας τραγουδά: “I am the god of hell fire, and I bring you Fire” και "Why is it so cold out here, So cold! Let me in! The price of your entry is sin. Go away... Then return. Know which faith, you have to turn”. Την εποχή εκείνη, περισσότερο με την εικόνα του και πολύ λιγότερο με στίχους σαν τους παραπάνω, ο Arthur και η παρέα του θεωρήθηκαν από κάποιους ως αποκρυφιστές ή και Σατανιστές. Κάποιοι άλλοι όμως (μη με κοιτάτε εμένα), διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές στίχων όπως του Child of My Kingdom, αλλά και ερμηνεύοντας δηλώσεις του ίδιου του Arthur, θεώρησαν ότι αυτός είναι Χριστιανός και μάλιστα αφοσιωμένος. Το συγκεκριμένο επτάλεπτο τραγούδι είναι ένα από τα καλύτερα του άλμπουμ, πολυεπίπεδο στην απλότητά του όπως τα καλά τραγούδια των Nirvana UK και αφοσιωμένο στην περήφανη  blues κληρονομιά του παρελθόντος. Ξεχωρίζει ακόμα το I've Got Money, αλλά το καλύτερο όλων είναι, κατά τη γνώμη μου, η διασκευή του I Put a Spell on You του Screamin' Jay Hawkins, η οποία, ναι μεν δε μπορεί να συγκριθεί με την πρωτόλεια πρωτότυπη, αλλά, αν με πίεζε κάποιος να διαλέξω μία από τις δύο, νομίζω πως θα στενοχωρούσα το φίλο μου πρωτοπόρο του shock rock, προτιμώντας το μαθητή του.

Θυμάστε πώς είπαμε το ερώτημα: Τρελός, αποκρυφιστής ή καλός μουσικός; Μετά από όλα αυτά, εσείς τι απαντάτε;