Ποιος θα πάρει την ευθύνη να δώσει ταιριαστό όνομα σε μία ολόκληρη τάση που ήδη προχωράει στην ενηλικίωση; Οι Άγγλοι (μάλλον οι Αμερικάνοι, εδώ που τα λέμε) θα διερωτούνταν “what’s in a name?” και εδώ η απάντηση είναι σαφής: η ονοματοδοσία δεν χρειάζεται για να προσδώσει ουσιαστική υπόσταση στην σκηνή όπως έχει διαμορφωθεί και όπως αναμένεται να διαμορφωθεί στο μέλλον, αλλά χρειάζεται ως έστω γενικόλογη “ταμπέλα” για να εγκαθιδρυθεί το κίνημα και στη συνείδηση του κοινού. Μετά την υποχώρηση του “ελληνικού ροκ” (με ελληνικό στίχο, δηλαδή) από την πρωτοκαθεδρία των εναλλακτικών ακουσμάτων του Έλληνα, τα τελευταία χρόνια (που συμπίπτουν με την “κρίση”, διόλου τυχαία μάλλον - αλλά δεν είναι εδώ ο χώρος για να αναλυθεί αυτή η σύμπτωση) το ελληνόστιχο τραγούδι σε διάφορες μουσικές παραλλαγές κερδίζει έδαφος καταρχήν μεταξύ των δημιουργών. Μάλιστα υπήρξαν και περιπτώσεις που κάποιοι δημιουργοί μετέβησαν στον ελληνικό στίχο ενώ πριν εκφράζονταν στα αγγλικά (πρόσφατο παράδειγμα η Nalyssa Green).
Ο Χρήστος Αλεξόπουλος δημιουργεί μέσα σε αυτό το no-name κίνημα από την αρχή της προσωπικής πορείας του στη δισκογραφία (αφήνουμε εκτός τους αγγλόφωνους Common Sense). Την τελευταία τριετία συνεργάζεται σταθερά με τη Μαρία Λατσίνου, τουλάχιστον στο δισκογραφικό κομμάτι, σε δίσκους υπό το όνομά της, δίνοντας δικαίωμα στην αναγνωρισιμότητα μίας εξαίρετης ερμηνεύτριας που, διακριτικά, συμμετείχε έτσι κι αλλιώς στις περισσότερες δουλειές του Αλεξόπουλου (αλλά και στη Live Project Band του Σώκου). Η Λάρυμνα αποτελεί την τρίτη (μαζί με το live Μια Ανάσα Μετά) κατάθεση της εκτεταμένης συνεργασίας του με την Λατσίνου, συνέχεια και απόρροια των συνεχών συμμετοχών της σε δίσκους του Αλεξόπουλου ήδη από το 2001 και τις Παραλλαγές Στο Μόνο Θέμα.
Ο Αλεξόπουλος ήταν ο σχεδόν αποκλειστικός συνθέτης και στιχουργός του προηγούμενου άλμπουμ της Λατσίνου (Μία Ανάσα Δρόμος, 2015), όπου μάλιστα περιλαμβάνονταν και παλαιότερες συνθέσεις του, κάποιες ήδη δισκογραφημένες αλλά πλέον με νέα ενορχήστρωση και φυσικά με την ειδοποιό διαφορά της φωνής. Στη Λάρυμνα παραμένει βέβεια ο κύριος συντελεστής των κομματιών, αλλά εδώ τα credits στο μουσικό κομμάτι μοιράζονται εν πολλοίς και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Ειρήσθω εν παρόδω, η μπάντα της Λατσίνου διαθέτει πλέον όνομα (Mokita, που - αντιγράφω από το δελτίο τύπου - στην γλώσσα της φυλής Kivila σημαίνει “η αλήθεια που όλοι γνωρίζουν αλλά έχουν συμφωνήσει να μη μιλούν για αυτή”), αντηχώντας τη σταθερότητα της σύνθεσης αλλά και δικαιώνοντας το συλλογικό πνεύμα με το οποίο φαίνεται να έχει τεχνουργηθεί ο δίσκος.
Μετά το σύντομο εισαγωγικό Αυτό, το Σφίγγει Ο Κλοιός (που πρώτη φορά ακούσαμε σε εκείνο το live στο six d.o.g.s. ενάμιση χρόνο πριν) δίνει το πρώτο στίγμα του ήχου του δίσκου. Η ακουστική κατά βάση ενορχήστρωση του κομματιού δεν αφαιρεί την ένταση από το αγωνιώδες ρεφρέν και την τελική κλιμάκωση. Ο Κούρος είναι το πιο “παράξενο” κομμάτι του δίσκου, ένα σύντομο αλλά περιπετειώδες prog rock κομψοτέχνημα χωρίς ηλεκτρική κιθάρα - άλλωστε ούτε η μπάντα ούτε ο βασικός συνθέτης του υλικού φαίνονται να έχουν rock απωθημένα (αυτό για όσους από μας επιμένουν ακόμη να θεωρούν πως το rock παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος της εναλλακτικής μουσικής). Δύο διαφορετικά riffs, παιγμένα από το ηλεκτρικό μπάσο και την κρητική λύρα με συμπαθητικές χορδές, συνθέτουν τη βασική μελωδία που διατρέχει το κομμάτι.
Η Λάρυμνα (ο δίσκος, όχι το χωριό της Φθιώτιδας όπου πραγματοποιήθηκαν οι ηχογραφήσεις για αυτόν μέσα σε 5 μέρες!) αποκαλύπτει τις αρετές του, όπως όλα τα ωραία μουσικά έργα, μετά από μερικές ακροάσεις - προσεκτικές, εννοείται, όχι ως δευτερεύον background στην εργασία μας… Η ελευθερία με την οποία νιώθεις ότι εκφράζονται οι μουσικοί όπως κυλούν τα τραγούδια είναι το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα του άλμπουμ. Τα όργανα αφήνονται άλλοτε να δημιουργήσουν ατμόσφαιρες και άλλοτε να οργιάσουν σε ορχηστρικά κρεσέντα. Ακόμη και στις διάρκειες δεν τέθηκαν περιορισμοί. Τα (αλληλένδετα) δύο μέρη του Όλα Αυτά Που Δεν Θα Γίνουν Ποτέ δεν ξεπερνούν τα 8 λεπτά για λίγα δευτερόλεπτα, ενώ η εξαιρετική Παγίδα κρατάει 10 ολόκληρα λεπτά (!), διάρκεια που απαγορεύει κάθε μετάδοση στο λεγόμενο “εμπορικό” ραδιόφωνο, αλλά πραγματικά ποιος σοβαρός μουσικόφιλος νοιάζεται πλέον για αυτού του τύπου τις εκπομπές; Παρεμπιπτόντως, αποτελεί και το αρχαιότερο κομμάτι του δίσκου, αφού μετράει σχεδόν 20ετία από τότε που γράφτηκε και ως τώρα δεν είχε βγει ποτέ από το συρτάρι (κυριολεκτικά) του δημιουργού του.
Το εύρος των ακουσμάτων των δημιουργών και των εκτελεστών, κυριότερα όμως το βαθμό αφομοίωσής τους ώστε να κρύβονται επιμελώς κάτω από τις jazzy ενορχηστρώσεις. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι π.χ. το σύντομο Παιχνίδι από κεκαλλυμένο trip hop; Το ίδιο και το Σε Κώδικα, με μπάσο που θα ταίριαζε πολύ σε κομμάτι των Massive Attack. Τελικά μάλλον είναι δύσκολη η αποστολή να προσδιορίσεις με ακρίβεια το ύφος του δίσκου - ίσως κάπως πιο εύκολο να εντοπίσεις το jazz περίβλημά του, και αυτό αποτελεί επιτυχία σαφώς για την ομάδα των Mokita. Σε αυτό το πλαίσιο, η Μαρία Λατσίνου κινείται με ελευθερία, είτε ακολουθώντας τη μουσική είτε, συνηθέστερα, οδηγώντας το δικό της δρόμο, με όχημα την εκφραστική της άνεση και σύνεση, χαρακτηριστικά γνωστά πλέον και ευρύτερα μετά από δύο ολοκληρωμένες “προσωπικές” δουλειές. Τα εισαγωγικά στο “προσωπικές” μπαίνουν φυσικά διότι, παρότι το όνομά της προτείνεται και φιγουράρει στη “μαρκίζα” και αυτού του δίσκου και ως φωνή, άρα και εξ ορισμού σημείο αναφοράς και ταύτισης για το μεγαλύτερο μέρος των ακροατών, εκείνη, όσο εντυπωσιακή και αν είναι η ερμηνεία της, συνάμα δεν ξεφεύγει από τις επιταγές των κομματιών και δεν διεκδικεί κάτι παραπάνω από την ισοτιμία σε σχέση με την υπόλοιπη μπάντα, προς όφελος πάντα της Μουσικής.
Στο δεύτερο, ουσιαστικά, βήμα τους, η Μαρία Λατσίνου και οι Mokita ακολουθούν με συνέπεια την οδό της προσωπικής έκφρασης, της ομαδικότητας και της καλής μουσικής, χωρίς περιορισμούς, βιασύνες, τρικ εντυπωσιασμού ή εκπτώσεις στη σκέψη και στην εκτέλεση. Πρόκειται για μία άρτια στο σύνολό της δουλειά που, παρότι μάλλον δεν θα ταιριάξει με την κομποστοποίηση που επιβάλλουν οι (προς το παρόν κυρίαρχες) ραδιοφωνικές τάσεις, θα βρει ευήκοα ώτα για να εκτιμηθεί ως είναι, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλες τις καλές δισκογραφικές δουλειές αργά ή γρήγορα. Στην παρουσίαση του δίσκου στις 26/10 στο Ίλιον Plus, μάλλον τη μοναδική που θα γίνει για τον επόμενο καιρό, πιθανότατα θα διαπιστώσουμε γιατί το “γρήγορα” έχει περισσότερη σημασία...
8/10
σ.σ. Το παραπάνω κείμενο επηρεάστηκε κατά μεγάλο ποσοστό από την όμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε στο Soundgaze Radio με τον Χρήστο Αλεξόπουλο στις 20/10/2018. Συστήνουμε ανεπιφύλακτα να την ακούσετε στην ολότητά της πατώντας αυτό το link.
