Όσοι από εσάς δε γνωρίζετε τους The Business, δε χρειάζεται να έχετε μαντικές ικανότητες για να καταλάβετε τι μουσική έπαιζαν, αν ρίξετε μια ματιά στο όνομα της εταιρείας μέσω της οποίας κυκλοφορεί η αντιπροσωπευτικότατη του έργου τους ανθολογία με τίτλο 1980 - 88. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι οι The Business «ήταν» μια μπάντα που φτιάχτηκε το 1979 στο Lewisham του νότιου Λονδίνου, αλλά σωστότερο είναι να χρησιμοποιήσω ενεστώτα χρόνο. Βέβαια, ο θάνατος από καρκίνο του φρόντμαν Micky Fitz την 1η Δεκεμβρίου του 2016 έφερε τα πάνω - κάτω στη μπάντα, η οποία όμως αποφάσισε να παίξει και πάλι ζωντανά τον ερχόμενο Απρίλιο στο Punk and Disorderly φεστιβάλ στο Βερολίνου. Το κενό του Micky στα πολύ χαρακτηριτικά και πάντα σε πρώτη γραμμή φωνητικά καλούνται να καλύψουν οι Al Barr (Dropkick Murphys), Jeff Turner (Cockney Rejects) και Roi Pearce (The Last Resort). Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που οι The Business θα παίξουν χωρίς τον Micky, αλλά με τραγούδια σαν τα δικά τους, δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι οι αντικαταστάτες τους θα έχουν ρόλο κομπάρσου.
Η μπάντα σχηματίστηκε από μια παρέα φίλων στο σχολείο, τους Steven ('Steve') Kent (κιθάρα), Michael Fitzsimons ('Micky Fitz') (φωνητικά), Nicholas ('Nick') Cunningham (ντραμς) και Martin Smith (μπάσο), που ήταν θαμώνες της pub The Lord Northbrook. Πρωτοεμφανίστηκε στη δισκογραφία στη συλλογή A Sudden Surge of Sound με το εξαιρετικό τραγούδι Out in the Cold, στην οποία συμμετείχαν και οι UK Subs με το Left for Dead. Κομβική για το μέλον της ήταν η συμμετοχή ως σαπόρτ σε συναυλία που έπαιξαν οι The 4-Skins, εξαιτίας της οποίας συνδέθηκαν με το κίνημα Oi! και απέσπασαν την πρώτη τους καλή κριτική στο περιοδικό Sounds από τον Garry Bushell. Αυτός ήταν που μεσολάβησε για να συμπεριληφθούν στα συγκροτήματα της συλλογής Carry on Oi!, στην οποία έδωσαν τα απίστευτα τραγούδια Product και Suburban Rebels. Μάλιστα, κάποια χρόνια μετά, για να αποστασιοποιηθούν από την ακροδεξιά και ρατσιστική ιδεολογία που χαρακτήριζε την πλειοψηφία των συγκροτημάτων του κινήματος, περιόδευσαν ως μπάντα της Oi Against Racism and Political Extremism ...but Still Against the System tour. Πρώτο τους single ήταν το καταπληκτικό Harry May, που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1981 και έμεινε πάνω από τρεις μήνες στο UK Indie Chart, φτάνοντας μέχρι το #13. Αμέσως μετά ακολούθησαν αλλαγές στη σύνθεσή τους, πάμπολλες συμμετοχές σε συλλογές, έξι στούντιο άλμπουμ, αλλά και διάφορα ΕΡs και singles, που κρατούν ακόμα το μύθο ζωντανό. Το 1980 - 88, που αποτυπώνει χρονικά την πρώτη περίοδο της δημιουργίας τους, η οποία μετά από διακοπή τεσσάρων ετών συνεχίζεται μεχρι σήμερα, μας προσφέρει πέντε cd με εννενήντα έξι τραγούδια από έξι άλμπουμ, που παρουσιάζονται αμέσως παρακάτω, καθώς και πληροφοριακά στοιχεία και ανέκδοτες φωτογραφίες.
The Original Business
Ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει δεκατέσσερα τραγούδια ηχογραφημένα κατά την πρώτη φάση του συγκροτήματος, πριν το επίσημο ντεμπούτο του, τα περισσότερα από τα οποία είναι demos. Ξεχωρίζουν το Out in the Cold με το εξαιρετικό μπάσο του, που ήδη φαντάζομαι πως θα ζήλευαν κάμποσες post-punk μπάντες, το Strangers που λοξοκοίταζε προς τη δεκαετία του ’70, το Unevenly Pretty που φέρει την κληρονομιά των Skids και των Magazine, τα μυθικά Harry May, Product και Suburban Rebels, αλλά και η διασκευή του παραδοσιακού Dayo, που γνωρίσαμε από τον Harry Belafonte!
Suburban Rebels (1983)
Αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους και είναι δισκάρα! Στη συγκεκριμένη του μορφή περιέχει τόσο τα πρωτότυπα δεκατρία τραγούδια, όσο και τέσσερα ακόμα bonus μεταξύ των οποίων το φοβερό και τρομερό Smash The Discos, που θυμίζει τους Exploited και τα Disco Girls και Nobody Listened που μας δείχνουν τι σημαίνει punk, όπως και το παραπάνω παραδοσιακό τραγούδι με το σωστό τίτλο αυτή τη φορά: Day-O (The Banana Boat Song). Μαζί με αυτά βάλτε και τα Get Out While You Can, Blind Justice, Work or Riot, Mortgage Mentality, αν και πιστέυω ότι εδώ δεν υπάρχουν τραγούδια δεύτερης κατηγορίας. Στο συγκρότημα γίνονταν διαρκώς αλλαγές μελών, αλλά ο ήχος ακουγόταν πιο μεστός και σταθερά ποιοτικότερος.
Smash the Discos
Κάτω από το συγκεκριμένο τίτλο θα βρείτε δύο άλμπουμ: το «χαμένο» που προοριζόταν για ντεμπούτο τους, αλλά και το ζωντανά ηχογραφημένο Loud Proud and Punk - Live, που έφτασε μέχρι το #2 του Indie Chart. Κι εδώ τα στάνταρντ παραμένουν πολύ υψηλά, με τον ήχο να είναι αρκετά (και υπέροχα) «ακατέργαστος» και τα τραγούδια να είναι ηχογραφημένα μέσα σε τέσσερα Σαββατοκύριακα στο στούντιο Matrix, όπου είχαν ηχογραφήσει οι Exploited, Infa Riot και The 4 Skins. Το υπέροχο Last Train to Clapham Junction, που διαρκεί 1.09’, το Blind Justice και το Law and Order τα μνημονεύω απλά ως πρώτα μεταξύ ίσων και απολύτως αντιπροσωπευτικά του δίσκου.
Saturdays Heroes (1985)
Το άλμπουμ αυτό κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1985 και εδώ συνυπάρχει με το σχετικά σπάνιο 12” EP Get Out of My House, που είχε προηγηθεί κατά τρεις μήνες. Το ΕΡ αυτό αποτελείται από τέσσερις συνθέσεις, η φερώνυμη από τις οποίες είναι διασκευή εκείνης των 70s των Hustler. Μια και ο λόγος για διασκευές, πολύ καλή και πιστή στην κορυφαία πρωτότυπη των Sham 69 είναι αυτή του Hurry Up Harry (όλοι μαζί: «We’re going down the pub”), ενώ ξεχωρίζουν τα τραγούδια Shout it Out (με αναφορές στους Magazine, Frontline [που θυμίζει τις καλές μέρες των Tom Robinson Band] και Harder Life. Υπήρξαν όμως και μουσικά «αντιδάνεια», με τους Dropkick Murphys να ερμηνευουν το Freedom και τους Murphy’s Law το Drinking and Driving. Αποκορύφωμα δε ήταν και η χρήση του τίτλου του δίσκου ως όνομα από μια Oi! μπάντα της Μαλαισίας!
Welcome To The Real World (1988)
Ο πέμπτος δίσκος της κυκλοφορίας αυτής είναι το Welcome To The Real World, με το οποίο το συγκρότημα έγινε κουιντέτο, με την επιστροφή του κιθαρίστα Steve Kent. Το φερώνυμο τραγούδι είχε προηγηθεί κατά τρεις μήνες του άλμπουμ, ως μέρος του 12’’ ΕΡ Do a Runner, υπό τις οδηγίες του παλιόφιλου παραγωγού Lol “Ronnie Rouman” Pryor. Το Hand Ball βγάζει στη φόρα το διαβόητο χέρι του (σιγά του) θεού Maradona, για το οποίο η μπάντα ξανατραγούδησε το Maradona (The Final Chapter). Υπήρξαν αναφορές σε πιο συμβατικές rock φόρμες με τα Ten Years, Livingin Daydreams και Fear in Your Heart, που, με τέτοιο μπάσο, άνετα το λες και post-punk, αλλά οι παλιές αυθεντικές punk μέρες ζούσαν ακόμα, έστω και πιο διακριτικά, με τραγούδια όπως το Mouth An’ Trousers.
