• Γιατρέ μου, δεν ακούω πολύ καλά.

• Γιατί το λέτε αυτό αγαπητέ μου; Υπάρχουν τόσα και τόσα καλά για να ακούσετε.

• Ναι, αλλά δε θέλω να ακούω τα παλιά. Θέλω καινούργια ή, έστω, παλιά που ακούγονται σαν καινούργια.

• Μην ανησυχείτε. Η περίπτωσή σας έχει προ καιρού καταγραφεί, ερευνηθεί και, μπορώ πλέον να σας πω ότι η επιστήμη δε σήκωσε τα χέρια ψηλά, αλλά βρήκε το φάρμακο.

• Δηλαδή, έχω ελπίδα να ξανακούσω καλά;

• Μα, βέβαια. Ξεκινήσετε με μια ακρόαση ανά τρίωρο και η βλάβη θα αποκατασταθεί σύντομα.

• Τι να ακούσω, γιατρέ μου;

• Μα, φυσικά το εθιστικό ντεμπούτο των Estrons. Το You Say I’m Too Much, I Say You’re Not Enough.

Η ιστορία των Estrons ξεκίνησε το 2013 στην πόλη Aberystwyth (αν το πεις γρήγορα,με την πρώτη και με προφορά, κερδίζεις ένα αντίτυπο του δίσκου) της Ουαλίας, όταν η Ουαλή - Καναδή Tali Kallström γνώρισε τον κιθαρίστα Rhodri Daniel, με τον οποίο έφτιαξαν τους Estrons, που θα μπορούσαν να μεταφραστούν ως Απροσάρμοστοι, Ξένοι ή Εξωγήινοι. Η rhythm section τους αποτελείται από τους Steffan Pringle (μπάσο) και Toby Bangs (ντραμς). Το πρώτο τους τραγούδι, το Make a Man το έγραψε ο Daniel στο Βερολίνο, ενώ το δεύτερο, το Drop, η ερωτικά απογοητευμένη Kallström μετά από μια συναυλία στο Cardiff, στην οποία, αφού είχε πιει κάποια σφηνάκια τεκίλα είχε ξεσπάσει κλαίγοντας επί σκηνής και είχε πετάξει τα παπούτσια της στο κοινό. Μάλλον από τότε της έμεινε το να τραγουδά ξυπόλητη. Στις 3 Νοεμβρίου του 2016 η μπάντα κυκλοφόρησε το Ε.Ρ. She's Here Now, στις 28 Απριλίου το τρίτο single Strobe Lights, για να ακολουθήσουν οι συναυλίες με τις Honeyblood, μέχρι που φτάσαμε στις 5 του περασμένου Οκτωβρίου, που βγήκε το You Say I'm Too Much, I Say You're Not Enough.

Οι Estrons παίζουν rock και συχνά punk rock. Δυνατό, επιθετικό και καλό. Και, ναι, μας δουλεύουν λέγοντας ότι παίζουν powerpop (ναι, και το άλλο με τον Τοτό, το ξέρουμε). Είναι νέοι, το παίζουν ασυμβίβαστοι, νομίζουν πως τα ξέρουν όλα και θέλουν να μας τα τραγουδήσουν. Αν θέλετε, ακούστε τι λένε. Αν πάλι όχι, δεν πειράζει. Άλλωστε, καμία μουσική «εποχή» μετά τις αρχές της δεκαετίας του ’80 δεν έχει να μας επιδείξει σπουδαίους στιχουργούς, ιδίως η τωρινή, όπου η δήθεν «επανάσταση» και τα κλισέ τείνουν να συμπέσουν. Οι Estrons, βέβαια, ομολογουμένως δεν είναι του συρμού. Κάθε άλλο. Ποιος όμως μπορεί στην περίπτωση του You Say I’m Too Much, I Say You’re Not Enough να ασχοληθεί με τους στίχους; Α, οκ. Ένας με προβλήματα ακοής, αλλά όχι σαν αυτά του ασθενή στην αρχή αυτού του κειμένου. Οπότε τι μένει; Η γκαζωμένη μουσική, που απογειώνεται με τη φωνή της υπέροχης Tali, που, τελικά, παίρνει credit με τη δήλωσή της «Η μουσική με έσωσε από τον ευατό μου».

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: το You Say I’m Too Much, I Say You’re Not Enough δεν ωριμάζει αργά, όπως το κρασί, αλλά από την αρχή σου δείχνει τα «δόντια» του. Με τις πρώτες κιόλας νότες του Lilac νιώθεις ότι κάτι γίνεται εδώ. Πώς θα ήταν το punk, αν έβγαινε το 2018; Έτσι ακριβώς. Συγχωρήστε μου την επερχόμενη ασέβεια, αλλά αναλαμβάνω την ευθύνη να πω ότι πίσω, στο βάθος, υπάρχει κάτι από τους μυθικούς Wipers (υποκλίνομαι, ω παμμέγιστε Greg Sage), που γρήγορα μπλέκεται με τη σκληρή και ρυθμική πλευρά των Sonic Youth και των πρώιμων Siouxsie & The Banshees. Στα δύο επόμενα τραγούδια, τα Killing Your Love και Make a Man η επίσης πρώιμη εποχή της P.J. Harvey έχει την τιμητική της, ενώ στο δεύτερο βρίσκουμε και πάλι τους Wipers. Στο Strangers συναντάμε για πρώτη φορά διακριτικές, πλην όμως εμφανείς, επιρροές από τα 70s και ειδικότερα την Patti Smith με υπέροχο μπάσο και όμορφο σόλο κιθάρας. Η χρυσή δεκαετία γίνεται επίσης αντιληπτή τόσο στο κοφτά επιβλητικό Jade, που φέρνει στο νου τους Rage Against the Machine, το αγριεμένο Body, όπου το πνεύμα των MC5 επισκιάζει το στυλ των Skunk Anansie και ζει και βασιλεύει, τουλάχιστον σύμφωνα με τη μουσική γοργόνα, καθώς και στο Aliens, με το οποίο εκφράζεται μια πτυχή της ψυχεδελικής τους εκδοχής. Οι δύο πιο ήπιες (λέμε και κα’να χαζό, για να περνάει η ώρα...) στιγμές του δίσκου λέγονται Cameras και Jesus, αλλά μη νομίζετε ότι θα χαλαρώσετε και πολύ. Ο επίλογος του γεμάτου αδρεναλίνη Drop, που γράφτηκε όταν η Tali βρισκόταν στο κρατητήριο και είναι άλλος ένας φόρος τιμής στο μεγαλείο των Wipers, αν δε σας πείσει ότι αποτελεί το καλύτερο με διαφορά στήθους τραγούδι του δίσκου, τότε να ξέρετε πως σίγουρα θα σας κάνει να θέλετε άμεσα να ξαναπατήσετε το play.

Πως το είπε ο γιατρός; Εθιστικό; Ε, καλά. Λες και υπάρχει κάποιο φάρμακο, που δεν προκαλεί παρενέργειες...